Die res van die storie...

En nog is dit einde niet. Maar dankbaar dat ek nie toe al geweet het wat alles nog sou volg nie. Ons vlugtyd 11:00 het gekom en gegaan. Teen 12:03 is daar 'n afkondiging dat ons nou eers 13:30 vlieg, want ons nuwe crue is nog nie op die lughawe nie. Dit beteken dat die kaartjie Kaapstad toe wat Elzanne se vennoot Mia uiteindelik vir my kon kry, ook nie sal kan werk nie. Ons vliegtuig staan nog verlate hier op die vlak en die mis raak al dikker. 'n Halfuur terug kon mens hom nog sien. 

Dis 13:50 en ons bestyg nou die vliegtuig. Jinne, maar hier is 'n paar mense wat kan moan. In sulke situasies leer 'n mens gou saam met watter nasies jy in 'n krisis sal kan oorleef en Ghana is in my top 5 om te alle tye te vermy. Die meeste SAners doen wat ons altyd doen in 'n krisis: hanteer dit met humor. Hier is 'n hele familie van 18 pax en hulle Oupa het veral 'n baie goeie sin vir humor. Ons geniet dit. Ons is verbaas om presies dieselfde bemanning as gister te sien. Ook hulle vakansie is gekanselleer. 

Die grondpersoneel van Abidjan het ons in twee strome laat inboek vanoggend. Die een stroom het nuwe sitplekke toegeken aan die passasiers en die ander stroom het almal se ou sitplekke gehou. Ek val in laasgenoemde. My kaartjie sê duidelik (welliswaar handgeskrewe want die rekenaar het gevries) 57A. 'n Sitplek wat nou reeds soos huis voel en waarop ek al 16 ure gesit het en nog 'n hele paar moet doen. (Op die stadium het ek nie geweet dit sal 'n verdere 13 ure wees nie) 'n Resep vir 'n groot baklei toe ons op die vliegtuig kom en talle dubbelbesprekings kry. En ja julle het reggeraai: Ghana lei die veldslag. Tot die kaptein ingryp en almal terugjaag na hul oorspronklike plekke. Die volgende afkondiging is meer ontstellend. Ons gaan nie in die afsienbare toekoms vertrek nie, want daar is 'n aantal passasiers wat hulle wangedra het in die laaste 24 uur op wie daar nou sekuriteitsinspeksies gedoen word. Elke lugwaard en waardin doen 'n koppetelling in hulle seksie op versoek van die vlugkaptein en rapporteer voor. Ons wag.

Die skrif is aan die muur: ek slaap vanaand in nog 'n lekker hotel op die rekening van SAL. Hopenlik in SA.

Die vlieenier vra groot omverskoning vir die hele vertraging sedert gister en steek 'n pragtige prekie af. In die middel sê 'n moedelose oom vier rye voor ons: 'Can we just go!' Tot groot vermaak van die res. En toe kom die Ivoorkus Polisie aan boord en beweeg deur die kajuit. Hulle stop hier en daar en vra mense om vorentoe te kom vir ondervraging. Ons wonder waarvoor hulle soek, want duidelik weet hulle presies.

Net soos ek dink ons het die ergste gesien en van nou af kan dit net beter gaan, dan gebeur die volgende ding. Julle sal later dink ek oordryf en ek neem julle nie kwalik nie. Hierdie is 'n sirkus. Dis nou nog 50 minute later en nou hoor ons die storie so stukkie vir stukkie in die vliegtuig-gange.
Drie mense word gearresteer, want toe hulle vandag die vliegtuig bestyg het, het hulle die vlieenier weer gedreig. Dis dieselfde span wat die rewolusie in die besigheidslounge gelei het gister. Nou kyk! Internasionale Lugvaart laat dit nie toe nie! Die kaptein is verantwoordelik vir die veiligheid van almal aan boord en hy maak die laaste call. Die drie moet die vliegtuig verlaat. Ek het nog altyd gewonder hoekom hulle weier om my breipenne toe te laat op 'n vliegtuig, maar dan gee hulle vir elkeen 'n metaalmes by ete. Vandag sal die metaalmes in die hande van rampokkers die verkeerde uitwerking hê. Viva Kaptein Viva! Die lank en die kort is dat ons nog steeds op 'n geparkeerde vliegtuig is wat staan op 'n stukkende stuk sement in Abidjan. En dis alweer nege ure sedert ons vanoggend op die lughawe aangekom het en iets geëet het.

Na 15:10 en ons wag steeds. Hulle soek die drie wat afgelaai is se bagasie. Intussen doen hulle 'n koppetelling vir hotel akkommodasie vir almal wat moet aansluit vir Durban en Kaapstad. 'n Derde van die vliegtuig se hande gaan op.

Die kaptein (drie sterrehoof van die bemanning -nie die vlieënier nie) kom gesels by ons en vertel wat gebeur het. Die drie was deel van 'n groep mense wat gistermiddag in die besigheidslounge die vlieënier en personeel wou aanrand. Vandag toe hulle op die vliegtuig klim draai hulle links in plaas van regs en gaan dreig die vlieënier weer. Toe besluit die bemanning dit is te erg, bel hoofkantoor in SA en kry toestemming om hulle af te laai. Dis Ghanadese Amerikaners. Very vocal and extremely rude. Die kaptein kom vra of hulle my besigheidskaartjie kan kry om 'n beëdigde verklaring af te lê indien nodig.  Die drie is deel van 'n groep van 25 aan boord en hulle verwag moeilikheid. Hier is ook 'n amerikaanse ambassadeur aan boord. 

Die vlug na Accra is net 40 minute. Hier is geen kos of drank (of selfs water) op die vliegtuig nie en ons het ook nie oorfone nie. Ek is bevrees as hulle nie kos laai op Accra nie, loop die kaptein die risiko om dalk weer gedreig te word. Vanoggend se ontbyt om 05:30 lê baie ver terug. 

Om 15:17 hoor ons die motore dreun. Uit-freaken-eindelik! En so taxi ons agteruit en agteruit en .... stop. Om 15:31 hoor ek die diep sug in die vlieënier se stem: Ladies and gentlemen, I regret to inform you that we have technical problems and must return to the bay. Wat?? Dit wat 30 minute terug 'n kleinerige sirkus was, is nou 'n Boswell Wilkie. Later verduidelik hy dat die no 4 engin se start valve die technician op die grond laat wonder het en hy wil weer daarna kyk! Ag Accra!! Ek kry 'n glimlag op my gesig as ek die drie wat gearresteer en afgelaai is se gesigte voorstel as al 298 van ons weer voet aan wal sit. Nommer 4 kan blykbaar nie self oopgaan nie en moet nou per hand oopgemaak word. 

Kyk, nou's ons besig om SA se naam gat te maak. Kan die Jona op hierdie skip asb nou opstaan en afspring, want teen hierdie spoed kom ons nêrens nie. Die lugwaardin kom verby en dis ooglopend dat sy alle oogkontak vermy. Nou net wil iemand vir haar iets vra. In die ry voor my sit Pa en Ma Gouws (Etienne en Elsa) met vier klein dogtertjies. Ons ken mekaar nou al baie goed en is dwarsdeur al die gewone topics: ons onderskeie vakansies, familie, agtergrond, werk, hyt iewers gelees van die Bergrivierkoor en ek gee hom 'n blow by blow van ons oorsese toer. Enigiets om ons aandag af te trek van no 4 engin se valve wat nie wil oopmaak nie. Die kaptein verduidelik dat SAL nie technici het op Abidjan nie, want dit is nie normaalweg op enige van hul roetes nie. Hulle maak gebruik van Air France technici. Ek hoop hulle verstaan 'n boeing. Ek herroep ons besoek aan Seattle se boeingfabriek en die bekende spreuk: If it's not a boeing, I'm not going! Wel, even in a boeing we are not going!!! Ek kan maar net lag. Gelukkig het die res van die belhammels hulle stil geskrik na die arrestasies en maak niemand meer negatiewe geluide nie. 16:00 kom en gaan. Dis 18:00 in SA.

16:23: Ek begin om vir die suurstof-diabeet-tannie afrikaans te leer. Die kaptein sê hulle het geen gebottelde water aan boord nie, maar sal dringende behoeftes bevredig uit die vliegtuig se watertenk. Intussen verseker hy ons dat hulle besig is om kiste gebottelde water aan te koop uit Abidjan en dat Ma's en hul klein kindertjies eerste sal kry. Ek oorweeg dit om een van my earl grey teesakkies stadig te begin kou.

16:30: ons kry verdere slegte nuus van die kaptein: Accra lughawe is weer
toe! Die Accra passasiers moet disembark en later vanaand met 'n ander vlug vlieg. Hierdie raak nou epic. Epidermiese proporsies! En so begin die oefening om die helfte van die passasiers af te laai, al hul bagasie te verwyder en totsiens te sê. Voor gister het ek nog nooit van Accra gehoor nie. Nou is ek op die punt om nie weer van hulle te wil hoor nie! Elsa maak 'n goeie punt: dank die Vader vir engin no 4, anders het ons nou weer sirkel na sirkel gevlieg oor Accra lughawe en later uitgewyk Abidjan toe. En ons almal ken reeds die einde van daai hoofstuk. 

Ons moet weer re-fuel, want gister het hulle ons net genoeg brandstof gegee om Accra te haal. Nou moet ons Johannesburg haal.

17:04: een van die Accrane het hul handbagasie aan boord vergeet. Ons word gevra om almal op te staan en ons handbagasie op ons skote te neem sodat hulle kan sien wat oorbly. Intussen kry die kinders elkeen 'n piepklein glasie water. Ons vra die lugwaardin om die flieks aan te sit vir die kinders (my idee omdat ek my sussie se kinders ken) en deursoek alle leë sitplekke vir verlore oorfone. 'n Oorsese tannie bring 'n speletjie, Pass the Pigs, vir die Gouws gesin om die kinders besig te hou. Meer sodat hulle moet vergeet hoe honger hulle is.  Die verlore tas is 'n shocking pienk tas met swart kolle. Hoe iemand dit kan vergeet gaan my verstand te bowe. Maar daar het sover vandag redelik min dinge gebeur wat nie my verstand te bowe gaan nie. 

17:17 ek tap die laaste bietjie son deur die venster om my sonpaneel batterypak te laai. Kaptein Michael Badenhorst kom verby. Etienne is vlymskerp en vra of hy gekom het om ons aandete order te vat. Medium rare asb. Die kaptein lag versigtig. Ons dink die tyd vir grappies staan einde se kant toe. Ek is nou reeds 60 uur in transit. Die re-fueling is klaar. Ons wag vir noodrantsoene. 

17:40: ons hoor niks weer van no 1 oor no 4 nie. 'n Lugwaardin, Vinnie, word loodskajuit toe geroep vir haar franse taalvaardigheid. Hulle het water gekry. 

17:55 die ligte op die aanloopbaan gaan aan. Dit was oggend en dit was aand. Die derde dag in transit

18:11 twee kiste bier word aanboord gedra. Ek kan sien die organiseerder is manlik. 'n Vrou se eerste prioriteit sal nooit bier wees nie. Maar nogal 'n slim besluit. Bier les dors en maak vol. Ek sien darem 24 fantas en 24 cokes ook. Ek skat ons is omtrent 140 aan boord. 40 liter melk word verby gedra. Ek smag na 'n teetjie. Die melk word gevolg deur vier emmers ys. Vermy Abidjan se water en ys, weergalm my fb vriendin se woorde. Ek sal warm bier drink. 

18:27 die gemoed op die vliegtuig is aansienlik beter vandat die Accrane afgeklim het. Dis 'n vaardigheid wat meeste SAners het en wat ek nou weer sien: aanpasbaarheid en gelatenheid. Ons het ook 'n lojale streep en staan bankvas agter die bemanning. 

18:31: pakke en pakke buns word aanboord gedra. 'Cabin crue close doors and cross check'. Jippie!!!! Ons is weer oppad. Vir die tweede keer spuit hulle die kajuit met pesbeheer. 

18:45: Air traffic control het 'n vol inkomende program en ons wag ons beurt af vir 'n kans om op te styg. Agter my sitplek in die klein kombuisie is die vlugpersoneel skarrelend besig om die maksimum waarde uit die buns en vloeistof te probeer haal. Die engins gaan aan en ons hoor daar's 'n verdere 20 minute vertraging aangekondig deur die lughawe-toring. Ons vermoed hulle is ook nou al 'n bietjie moedswillig.

18:52: Dis al pikdonker buite. Ek het my bloedverdunningsinspuiting 13:00 gevat omdat ons 13:30 sou vlieg. Seker nou al uitgewerk. Wel, niks wat ek nou daaraan kan doen nie. Ek sal net 250 treë per uur moet gee deur die nag. 

19:11: Ons beweeg. 'Lift off' word spontaan gevolg deur 'n vreugdevolle handeklap. Ons is oppad. Mag die Here gee dat ons veilig in SA aankom.  Die hoender en mayo bun smaak vorentoe. Daar was 'n tuna keuse ook. Ek kry tot tee met melk en 'n botteltjie merlot! Laat niemand sê dat 'n mens nie keuses het tot die bittereinde toe nie! Ek het baie oor keuses geleer die afgelope drie dae. Ons kan nie kies wat met ons gebeur nie, maar ons kies ons gesindheid daaroor. 'n Paar van ons vriende op die vlug het swak keuses gemaak. 

Om 03:00 (SA tyd) 01:00 in Abidjan land ons veilig by ORThambo Internasionale lughawe in Johannesburg. Ek het dwarsdeur 'n slaappil nie 'n oog toegemaak nie. Ons nerwe is dun. Ons hardloop letterlik by die vliegtuig uit en draf die lang gange na paspoortbeheer. Hier wag 'n verdere groot skok. Passasiers uit Abidjan het 'n geelkoorssertifikaat nodig en hulle wil ons nie inlaat nie. Ek grawe in my handsak en is skielik uitbundig bly dat ek nie tyd gehad het om my handsak skoon te maak voor die trip nie. Daar is my geelkoorsertifikaat wat ek laat hernu het net voor ons Peru-trip in Oktober. Ek is een van 'n handjievol. Die res van die passasiers is meer as ontsteld. Ek kry die kaptein by die bagasieband en smeek hom om in te gryp. Niemand van ons het gekies om in Abidjan te land nie!  Om alles te kroon wil die oom by 'nothing to declare' nog my oranje tas uitpak ook. Ek gebruik my laaste greintjie krag om vriendelik en geduldig te bly en laat hom sy gang gaan. Kruip Fiela.  Toe sit ek af na SAL se herinboek toonbank. Daar is niemand. 'n Verlate wag lê en slaap. Ek maak hom wakker en hy beduie ek moet Terminaal B toe gaan. Ek hier staan ek voor 5 toe deurtjies. Hier is niemand niemand niemand. Informasie sê hulle maak 04:00 oop. Dit is al 11 minute oor.