Rooi fluweel op Kersfees

Dit het alles by die teddiebere begin. Ek brei al agt jaar lank teddiebere vir 'n projek van Ingrid Linde in Stellenbosch. Ons versprei gebreide teddiebere aan hospitale in die Kaapse Skiereiland om aan kinders te gee wat deur trauma gaan. In November 2012 nooi sy al die breiers om hierdie kwartaal s'n te oorhandig en daarvoor maak sy en haar familie die heerlikste eetgoed. Een van die gunstelinge is 'n rooi fluweelkoek wat haar dogter, Emma Knoetse en kleindogter gebak het. Ek vra die resep en Emma stuur dit later. In my agterkop beplan ek al die nagereg vir ons familie se kerstafel...

Dit was so 'n groot sukses dat ek dit graag met julle ook deel: (Daar is ook 'n resep in die Desember uitgawe van Sarie-kos op bladsy 116. En as jy klaar daarna gekyk het, blaai na bladsy 66 en kyk wie is die wenner van die beste koeksisters in SA! Dis my ma daardie!!)

Rooi Fluweel koek

Voorverhit oond tot 180 grade celsius. Smeer 3 x 19 cm ronde koekpanne. (My ma het net twee panne gehad en ons het elkeen van die twee lae met 'n gare-draaitjie deurgesny en 'n vier lagie koek gehad)

Sif saam:
2 en 'n half koppie koekmeel
1 en 'n half koppie suiker
1 eetlepel koeksoda
1 eetlepel kakao
1 teelepel sout

Meng saam:
1 koppie karringmelk
1 en 'n half koppie olie
2 eiers
1 eetlepel wit asyn
5 eetlepels rooi koekkleursel ('n klein botteltjie is 3 eetlepels en dis al wat ek ingegooi het)
1 eetlepel vanilla

Meng droe en nat bestanddele. Skep in panne en bak vir 35 - 40 minute. Bak eerder korter as langer. Net tot gaar want die koeksoda maak dat dit te bruin word. Laat heeltemal afkoel voor versiering.

Roomkaas versiering:
250 gram gladde roomkaas
250 gram sagte botter
2 koppies versiersuiker (sif saam met roomkaas en botter)
1 eetlepel vanilla
Meng en smeer op kop en tussen lagies.

Ek het die koek bo-op versier met vars kersies, blou bessies en frambose.

Die koek is heerlik! My een sussie se oudste dogtertjie, Elizna, is mal oor koekprogramme kyk en bak al self al is sy net 11 jaar oud. Sy het drie stukke geeet!

Ons het 'n wonderlike kerstyd gehad. Vir die eerste keer in 'n lang tyd was ons hele gesin weer bymekaar. My sussie en haar gesin van Pretoria af was hier en ons het mekaar opgekuier! Ek besef dit is nie alle families wat van mekaar hou nie en ons se gereeld baie dankie dat dit vir ons almal baie lekker is om saam te kuier.  Hoop julle elkeen het 'n geseende kerstyd gehad. Ek hoop hierdie heerlike koek sal 'n plek kry in een van jou spesiale geleenthede in 2013. Vier die lewe!

Nuwe horisonne

Ja ek het baie lanklaas van my laat hoor! Ek is jammer, maar ek was nog net nie reg om dit wat ek die afgelope paar maande beleef het, in woorde om te sit nie. In Julie het ek teruggekom SA toe en begin werk soek. Moenie dat iemand jou anders oortuig nie: werksoek is nie vir sussies nie! In Feb toe ek weg is by Stellenbosch Munisipaliteit het n goeie vriend, Johan Gerber, vir my 'n baie waardevolle sms gestuur wat my nog baie sou help in die maande vorentoe. Hy het gese: "onthou jy het jou werk verloor, nie jou vermoe om te werk nie." Dit klink eenvoudig maar glo my...

Toe ek oorsee is het ek gese ek sien uit daarna om te sien wie ek is as ek nie "Hanlie-van-die-Munisipaliteit" is nie. Ek moes die afgelope tyd met n skok besef hoeveel van my identiteit uit my werk kom. Dit was vrek moeilik om nie te werk nie! Om 'sane' te bly moet mens hardnekkig bly glo dat die Here weet wat Hy doen en sal handel op Sy beloftes. Nou omdat ons die uitkoms reeds weet, is dit maklik om terug te kyk en van groot geloof te praat, maar as jy daar in is, is dit nie vanselfsprekend nie. Ek het dag na dag in my kar gesit en oor en oor gesing: Dit is wel met my siel. Dit is wel dit is wel met my siel!! Al voel my siel nie wel nie.

Nou is dinge anders. Vir die van julle wat nog nie die goeie nuus gehoor het nie... Ek is aangestel as Munisipale Bestuurder van Bergrivier Munisipaliteit! Ek het reeds 1 Desember daar begin en geniet elke oomblik! Die hoofkantoor is in Piketberg, maar die Munisipaliteit sluit ook Porterville, Velddrif, Laaiplek, Port Owen, Dwarskersbos en 4400 vierkante kilometer se landelike areas in. Dis fantasties om weer op my volle potensiaal aangewend te word!

Intussen het ek uitgevind waar die storie van "Swak Piketberg swak" vandaan kom. Die dorpenaars vertel van n ou wat terug huistoe gestap het deur die begraafplaas na 'n aand in die kroeg. Hy was onvas op sy voete en het in 'n oop lee graf geval. Die volgende oggend toe hy wakker word en halflyf by die oop graf uitstaan, dog hy dis die wederkoms en dat net hy alleen 'opgestaan' het. Toe se hy: net een regverdige is gevind... Swak Piketberg swak!!

Nuwe generasies

Gistermiddag ry ek fiets saam met 'n vriendin. Ons trap nog so teen die bult uit, toe gee sy vir my die antwoord op 'n vraag waarmee ek die afgelope maand spook.

Ek het die voorreg om op die oomblik klas te gee vir studente by drie tersiere inrigtings. Hulle wissel in gehalte en ouderdom, maar is oor die algemeen min of meer 22 jaar oud. Ek het eintlik min kontak met jong mense van hierdie ouderdom, so dit was 'n redelike skok om te sien hoe hulle 'operate'.

Die eerste ding wat my opval is dat hulle nie vir een oomblik kan stilsit en net op een ding konsentreer nie. En nie op 'n goeie manier 'multi tasking' gelyk nie - nee 'scatter brain' agtig. Almal is heeltyd besig op talle elektroniese toestelle gelyktydig. Die een ou in my klas het permanent pluisies in sy ore wat gekoppel is aan elektroniese draadjies na sy iPhone, iPad en iPod wat hy saam met sy MacBookPro voortdurend opereer. G'n wonder hy kom nie sy eksamens deur nie.

Ek is ook geskok oor die kitsheid (is daar so 'n woord) van die generasie. My een klas moes 'n taak inhandig in Maart hierdie jaar. Uit die 15 het 5 ingehandig. Na verskeie maatreels het steeds net 5 ingehandig. Ek is toe verlede week ingeroep om die taak met hulle te bespreek en terugvoer te gee. Die tien wat nie ingegee het nie, het nie eers die moeite gedoen om 'n aanvaarbare verskoning uit te dink nie. Toe ek die 5 take merk, kry ek amper 'n oorval. 3 van die 5 het bloot 'n taak van Google af gekry en hul eie name opgesit. Krimineel. Die een wat die meeste plagiaat gepleeg het, het net een woord verander in 'n taak van 'n student uit Skotland en dit ingegee met haar naam voorop. Natuurlik was dit heeltemal van ons onderwerp af en totaal irrelevant. Ek hou haar toe na klas en gee haar 'n laaste kans om haar sonde te bely, maar sy hou vol dis haar eie werk. Ek skuif die Skotse meesterstuk oor die tafel. Sy sien sy is uitgevang en gee haar verskoning: Haar Ma het die taak gedoen en sy het nie geweet sy mag nie iets van Google af vat nie!! Ek was eers stom... Toe bars ek uit van die lag... en toe is ek kwaad! Vir die student, en veral vir die ma. Watse Ma doen dit?!

Nodeloos om te se hulle moet nou almal die taak oordoen. Al wat ek soek is 'n eenvoudige prosesplan.

'n Goeie ding wat my opval is dat hulle baie meer 'vocal' is. Elkeen het 'n mening en die houding van 'kinders-moet-gesien-en-nie-gehoor-word-nie' is duidelik iets van die verlede. Genadiglik tog. Maar wat my opval is dat hulle baie minder emosionele intelligensie het of 'street smart' is as wat mens sou hoop.

So loop en worstel ek met die hede en die verlede en wonder hoekom die nuwe generasie is soos wat hulle is. Lizelle werk elke dag met hulle en sy weet wat ek nog moes leer: Die 20-jariges kan nie 'n proses beskryf nie, want hulle beleef nie prosesse nie. Als gebeur oombliklik, nou dadelik en as hulle iets wil weet klik hulle op die wye wereldse webwerf en siedaar! Nou, oombliklik, ongeproseseerd. Inligting is cheap. Als is vervangbaar.

My Ma het dit gese oor ons ook. Ons is 'n kits generasie want ons werk met sakrekenaars en bereken nie self die Sin, Cos en Tan van wiskunde nie. Nou dink ek die volgende generasie is kits omdat hulle geen proses kan beskryf nie, maar oombliklik by antwoorde uitkom deur google te gebruik.

Bid jou aan wat hulle gaan se oor die volgende generasie. Mag ek leef om dit te beleef!

'Scrapyard sale'

Die laaste paar nagte het ek nie in my eie bed geslaap nie. Ek is in die Boord in Stellenbosch by my sussie en hulle kinders. Haar man is oorsee vir sy werk. Ek help om die groottes by die skool te kry, in die bad en bed te kry, gevoed te kry en als waarmee 'n tannie kan help. Die laaste paar nagte het dit maar rof gegaan want Janko, die kleinste van sewe maande, is siek en slaap nie veel nie.

Vanoggend le ek van 05:00 af wakker maar dis nie Janko se skuld nie. Hy slaap. Daars 'n geraas in die straat wat ek nie ken nie. My brein probeer dit uit'figure'. Kan dit wees dat mens die trein hoor in Lovell laan in die Boord? Hoogs onwaarskynlik. Daars dit weer. Dan skielik weet ek: dis die trollie mense wat met hul geleende winkeltrollies straat-op en straat-af paradeer. Dinsdae is vullis-uitsit-dae in die Boord en die trollie mense is vroeg al op hul pos om van asblik na asblik te stap en als wat geld kan genereer in Plankenbrug bymekaar te maak. Dis nog vrek koud op Stellenbosch. My motor wys later vanoggend 4 grade. Ek kruip dieper in my warm bed in en wonder hoe koud moet die trollie mense kry.

Gisteraand kry ons 'n e-pos van 'n vriendin wat goeie herbruikbare 'junk' soek om te verkoop om geld in te samel vir haar werk in Lesotho. Daars baie in my huis in my garage en in my lewe...

My gedagtes hardloop na die vullis-uitsit-dae in my eie lewe. Marina, 'n vriendin, vertel gisteraand by ons bybelstudie van 'n kursus wat sy doen vir 28 dae wat jou help om huis skoon te maak. Ek en Elna besluit later oor 'n koppie tee (earl grey natuurlik!) ons sal baie langer as 28 dae nodig he.

Die laaste paar maande was vullis-uitsit-dae in my eie lewe. Ek is stelselmatig besig om te leer om te laat gaan. Eenvoudiger te lewe, minder op te gaar, meer weg te gee en met veel minder klaar te kom. Dis bevrydend. Dis angswekkend. Dis gelooftoetsend. Dis heerlik oorgewend!

"Eenvoud is die vreugde van die lewe.
 Dis gee en neem net wat daar is.
 Dis dankbaar leef van elke skewe snytjie brood
 wat liefde is."

Iets wat ek jare terug al geleer het: Ek glo in ons God wat weet wat elkeen van ons nodig het. Hy belowe in Sy woord dat hy vir ons sal sorg. As Hy dus nie in iets voorsien het nie, weet ek ek het dit nie nodig nie. Dis so eenvoudig soos dit. Hoe minder goed, hoe minder stress.

Mag elkeen van ons vreugde vind in die eenvoud van die lewe en mag daar elke week trollie mense om ons wees om ons te onthou hoeveel ons eintlik het. Mag genoeg vir ons genoeg wees.

Ons Wellington-huis

Een van die baie voordele van werkloos wees is om tyd te he. Baie daarvan. Ek sit vanoggend en wag dat my hare droog word in die son. My gedagtes draal lui terug na my kinderjare. Seker om al die gedink oor die toekoms af te wissel.

Ek dink terug aan ons huis in Wellington. Voordat my ouers na 'n kleiner huis getrek het. Ons huis in Uitsig. Ek was 4 toe ons daar ingetrek het en het meer as 18 jaar daar gebly. Die prentjies vlieg voor my geestesoog verby. Daar was 'n baie groot boom in die agterplaas. Elna het haar arm gebreek toe sy klein was omdat sy oor een van die boom se wortels gestruikel het. So groot was hy. In my gedagtes het die agterplaas net bestaan uit die boom, die wasgoeddraad, 'n pakkamertjie agter ons garage, Bettie se toilet, 'n draad met 'n grenedella rankplant en 'n muur met gaatjies in waardeur ons die agterste bure se swembad kon sien. Agter ons het die Bothmas gebly. Danie Bothma was 'n stout klein seuntjie wat kon vloek soos 'n matroos. Partykeer het ons hom geterg net om sy stortvloed woorde te hoor. Sy sussie Erika is gereeld in haar kamer toegesluit in 'n poging om beter akademiese prestasie te verseker en ons was telkens getuie van haar ontsnappingspogings.

Tussen ons garage en die agterdeur was 'n prieel met wilde druiwe op. Ek kon die ou braaivleisplek gebruik om op die prieel te klim en kon lang ure op die garagedak deurbring as ek wou ontsnap van die gewoel. Natuurlik nie in die somer nie. Die sinkdak en Wellington se hitte het nie somerbesoekers toegelaat nie. Ons garagepad is geplavei. My Pa het een middag van die werk af gekom en begin bakstene le. Elke middag na werk het ons hom gehelp bakstene pak, sement aanmaak, toue span om die bakstene in reguit rye te kry. Later het ons die groen mos uit die skadukolle gekrap met 'n ou mes. Dit was ons huis...

Ons het twee badkamers gehad. Met vyf dogters klink dit meer as wat dit is. Ons het streng reels gehad oor hoe om die badkamer te gebruik, anders het al vyf nie betyds skool of kerk gehaal nie. As jy jou hare was, mag jy nie die deur sluit nie, want iemand anders moet kan inkom om tande te borsel of die toilet te gebruik. Vele Sondae moes ons oppad kerk toe oorbelle en grimering aansit.

Toe ek hoerskool toe is, wou ons so graag 'n swembad het. Almal in die buurt het reeds een gehad. Na erge onderhandelings is besluit: Ons sal self grawe. Moedig het ons begin en die hele doodloopstraat se omdraaisirkel gebruik om kleierige grond te bewerk. Dae later het my Pa 'n 'digger loader" laat kom om die projek in een seisoen af te handel. Ek onthou hoe ons aandetes van broodjies en vrugte by die swembad sou geniet. My eie matriekafskeid "after party" is by daai einste swembad gehou. My seuns klasmaats moes elke Vrydag hare-parade staan. Ek onthou 'n hele paar Donderdae aande wat Daan Spamer en Verlep gou hul hare in ons swembad kom natmaak het dat ek dit met die sker kan bykom!

Ons kombuis is uitgebrei en later weer uitgebrei om die tuisnywerheid bedrywighede te kan akkommodeer. As ek 'n rand kan he vir elke keer wat my Ma 'n pen gesoek het in die oggende, het ek nie nou sit en dink aan die verlede om nie te worry oor die toekoms nie. Haar naaldwerkkas was ook "off limits"vir ons. 'n Naaldwerksker mag net gebruik word om lap te knip! Maar die versoeking was telkens groter as die gehoorsaamheid.

Ons het 'n sitkamer gehad, maar net die klavier het gereeld daar gesit. Ons plek was die TV kamer. As dit dooi warm was soos net Wellington kan raak, het ons as gesin saam in die TV kamer voor die lugverkoeler geslaap. Daar was 'n ou platespeler wat die hele een kant voor die venster toegestaan het. Sondae middae het ek daar gaan le en met oorfone op Don Francisco geluister totdat die naald krap in die middel gly. Die TV kamer was ook die plek waar ons huisgodsdiens gehou het 06:45 voordat ons 07:00 by die deur uit is skool toe. As ek eerlik moet wees onthou ek meer hoeveel ons baklei het om betyds daar te wees as oor wat ons gelees het.

Nou's my hare droog en my gemoed vol. Lank lewe die familiehuis vol herinneringe!

'n Mondvol en 'n hartvol

Gisteraand bly ek by my Santie-sussie se drie kinders in Kuilsrivier. Santie is in Gauteng vir werk en studie. Katriena het heerlike boontjiesop gemaak. Dis tyd vir sop-kluitjies soos my ma dit altyd gemaak het.

"Sulize, bring die resepteboek", roep ek. DIE RESEPTEBOEK is alombekend in ons hele familie. Elke dogter en kleinkind weet daarvan. My Ma het 'n paar jaar terug gaan sit en vir elkeen van haar 5 dogters al haar gunsteling resepte op rekenaar gesit, geprint en as geskenk gegee. Daar is als waarvoor ons as kinders oor en oor gevra het asook die groter familiewenners soos Ant Nolte se karringmelkbeskuit, Ouma Linde se vrugtekoek, Tannie Bessie se kaastert, Tannie Hannetjie se souttert en Mev Visser van Arcadia se growwe bruinbeskuit. Ek het mev Visser nog nooit ontmoet waarvan ek kan onthou nie. Ek was 4 jaar oud toe ons van Arcadia in Pretoria af getrek het Wellington toe, maar haar beskuit ken ek goed!

My Ma se geheime resep waarmee sy meer as 'n miljoen koeksisters vir 'n tuisnywerheid gebak het, is ook ingesluit. So ook die fudge en semelbeskuit resep waarmee ek elke vakansie as kind betaal het deur te help bak en brou vir Woeker en Woel in die Paarl teen ekstra sakgeld.

Elke familie het sulke resepte. Ek is seker joune ook. Dis daai resepte wat mens met geen vreemde sinvol kan deel nie, want dit bevat "die witlepel" hoogvol dit en "die bloubakkie" vol dat. My Ma het selfs vir Stilbaai so 'n boek gemaak om daar te gebruik. Dit was so gewild dat dit voete gekry het! Ons weet nou nog nie wie bak waar daarmee nie.

Elke resep in die boek roep ander herinneringe by my op. Katie Barnard se gemmerbier. Hulle was ons bure in Wellington en Tannie Katie is lankal oorlede. Tannie Huipie se melktert. Dis my Christa-sussie se skoonma en sy kan goed bak! Ek proe nou nog die melktert wat ek by haar en Oom Gert in George gekry het toe hulle daar gebly het. Ons het op die stoep gesit onder die afdak met die groen tafeldoek oor die lang tafel. My Ouma Linde wou ons nooit in haar klein woonstelkombuisie toelaat nie. Ons wou so graag sien hoe sy dit doen, maar moes sitkamer toe.

Toe ons kinders was en vir 'n langvakansie in Desember Stilbaai toe is, het ons 4 soorte koekies gebak vir die see. Dit sou saam met 'n fles tee op Lappiesbaai geniet word as jou lippe van die sout brand na 'n swemsessie. Daai tyd was die duin nog hoog en terug kar toe was ver. Almal moes help dra aan die sambrele, branderplanke en die gevlegde mandjie met die teegoed in. Daar was soetkoekies, gemmerkoekies, grondboontjiebotterkoekies en woelies. Die een jaar het die woelies so lank gebak en hard geword dat dit sedertdien as klippe bekend staan in ons huis. Die een aan diens vir die dag kon kies watse soort koekies saamgaan see toe. Die grondboontjiebotterkoekies was my gunsteling!

Die lekkerste is dat die resepteboek nie klaar is nie. Daar kom weekliks nog resepte by wat iemand iewers geproe het en uitprobeer het. Dis heerlik om een van 5 susters te wees en 'n ma te he wat graag bak. Ons sal mekaar bel en se: Daai pampoentert van Christa is heerlik by braaivleis. Maak net die suiker minder. Dis vreeslik soet.

Nerens in die wereld kry mens SAse beskuit nie. Die naaste is seker Europa se Biscotte. Ek het dit en mieliepap die heel meeste gemis op my wereldtoer.

So draai my gedagtes deur die jare en die geure terwyl die sopkluitjies gaarstoom in Katriena se sop.

Voor in my Ma se resepteboek staan: Bak en brou soos Ma. Vir Corne, Christa, Santie, Hanlie en Elna: Julle is nog steeds 'n hartvol!

Verlustig jou aan die familieresepte in jou huis. Ek is seker daar is nou 'n hele paar waaraan jy kan dink. Moet net nie kwyl by die werk nie!

Veilig terug in Stellenbosch

Hierdie ongelooflike prentjie begroet my deur my voordeur op my eerste dag terug! Stellenboschberg op 'n mooi wintersdag! Dis regtig lekker om terug te wees by die huis. Ek sal my ervarings en beleweninge van die afgelope drie maande vir niks in die wereld verruil nie, maar ek geniet dit ook om weer tuis te wees.

My eie bed, my eie TV, my familie en vriende! Dis wonderlik om terug te wees.

Op Kaapstad Internasionale Lughawe wag drie van my sussies met hul mans en kinders my in. Wat 'n verrassing! Daar is kaartjies, verwelkomingsgeskenke, liedjies, baie soene en gelukkige gesigte. My hart is die gelukkigste van alles. Kan een mens so geseend wees?

Dis 93 dae sedert ek hier weg is. Ek was in 11 lande. Het 1 164 328 gemeterde tree gestap. Ek het meer as 50 000 km gevlieg, 6 dae op lughawens en vliegtuie spandeer. Daar het 15 mense saam met my getoer op verskillende tye.  Gemiddeld 180 mense per dag het my blog gelees.

Die volgende fotos is in geen kronologiese volgorde nie. Om een of ander rede gooi my rekenaar dit rond. Seker ook maar genoeg gehad die afgelope tyd:

Hierdie is Bay Bridge in San Francisco wat verlig is in die nag. Dis die langste staalbrug in die wereld.

Sacramento bo uit die lug uit. Ek het die wonderlikste uitsigte gehad uit die vliegtuig oppad terug.

Baie van julle vra waar my registrasienommer soektog staan... Jip, ek het Hawaii gekry! Maar ek kort twee state om die 50 vol te maak. Rhode Island en Dalaware se mense ry net nie aan die weskus van Amerika rond nie! Wel, dit beteken net ek sal weer moet gaan. Ek het immers 'n 10 jaar Amerikaanse visum en daar is baie wat ek nog moet sien.

Hierdie Mule Dears was so mak binne in Yosemite (uitgespreek Joe se mi tie) waar hulle besig was om die tuin te plunder, dat ek 'n mooi foto kon kry.

Ek, Mathhys, Elizan en Daniel het baie lekker gelag oppad terug van Yosemite af oppad terug SF toe. Skielik in 'n dorp (waarvan ek nie nou die naam kan onthou nie) staan hierdie lee stoele en piekniekkomberse al langs die straat en in die parke. Ek dog vir 'n oomblik die wegraping het reeds in die VSA gebeur. Toe sien ons advertensies dat daar daai aand 'n opelugkonsert plaasvind en hierdie is mense wat hul plekke gaan uitsit het. Ons is laatoggend daar verby. Ek sidder om te dink wat sal gebeur as ons dit op die Braak in Stellenbosch doen... Jy sal jou stoel en kombers nooit weer sien nie!

Die Baseball Stadion in SF. Home of the SF Giants! Die Park is gebou nadat die bekende Candlestick Stadion verwoes is in 1986 deur 'n aardbewing. Dit is veral bekend omdat daar 'n wedstryd aan die gang was wat landswyd deur duisende mense gekyk is, toe die aardbewing plaasvind.

Basebale is nou nie eintlik my gunsteling sport om te kyk nie, maar die toeskouers is baie interessant. Die Giants het baie ver verloor teen die Cincinnati Reds.

Dis lekker om nie uit 'n tas te leef nie. Dis opwindend om 'n nuwe begin te kan maak. Ek wag op die Here om te hoor waar Hy my wil gebruik. In die volgende paar maande gaan ek werk soek. Mag die Here my seen met geduld, goeie ore om Hom duidelik te hoor en baie wysheid. Hy is in beheer. Laat Hy doen soos Hy goeddink.

Dankie vir almal wat saam getoer het. Ek is stadig maar seker besig om almal te groet (die wat natuurlik naby genoeg is) en geniet dit so om te hoor wat in elkeen se lewe gebeur het. EK BESEF ELKE DAG OPNUUT DAT ONS HELE LEWE 'N REIS IS. Jy kan kies hoe jy toer en saam met wie en waar. Jy kan kies hoeveel jy hou van waar jy is. Mag dit vir elkeen 'n opwindende reis wees. Lekker toer!

Fotos van Yosemite

Uiteindelik is ons terug in San Francisco. Ons slaap vanaand ewe grand in die Hilton naby die lughawe. My vlug vertrek more-oggend 08:00 via Washington en Dakar na Johannesburg. Ek sal meer as 23 ure in die lug wees.

By die hotel is vinniger wifi en ek kan gou nog 'n paar fotos oor Yosemite stuur.

Hierdie is Half Dome soos gesien vanaf Glacier View Point.

Die inheemse dennebome is pragtig!

Die Tunnel View wat een van die mees gefotografeerde plekke is in Yosemite.

Daniel se arm. Dis al manier hoe ons weet ons sal hom terugkry. Hy is 'n besige mannetjie wat graag vriende maak en rondkuier.

Bridal Veil Falls. Die wind het gehelp dat dit regtig soos 'n bruid se hoofbetooisel lyk.

Die Strausse by 'n swengat.

Hierdie foto is voorafgegaan met: Mamma moet asb nie beloftes maak wat Pappa moet nakom nie!

Vanaand is ons na 'n Giants Baseball Game in die AT&T stadion in San Francisco. Elizan stel dit so mooi oppad terug: By die Pride Parade het ons die een helfte van Sf gesien. Vanaand die ander helfte. Die Giants verloor teen die Cincinnati Reds met 5 teen 1. Ons ry met die trein in en uit.

Hierdie is seker die laaste blog wat ek skryf van my wereldtoer af. Ek wil amper se oor en uit! Dankei vir almal wat saam gereis en saam gesels het. Julle het my gedra deur die afgelope 3 maande en 3 dae. My meer as 1 miljoen tree was die moeite werd! Ek het 'n leeftyd se ervarings opgebou en genoeg fotos om die ouetehuis eendag 'n opwindende plek te maak. Tot ons weer saam toer....

Yosemite vervolg

Ons het 'n baie vroee oggend gehad. Die oom oorkant ons in die tent het 'n hartstilstand gehad en van dou voor dag af was al wat 'n 'ranger' en dokter is by die tent. Daar was ook 'n beer aanval op een van die karre en almal skarrel.

Ons het gisteraand afgestap rivier toe om die 'little brown bats' te gaan soek. Daniel het programme oor die TV gesien daaroor en weet als van hulle af. Hulle skep water in die vlieg. Ons het twee flitsligte en lig oor een as ons hom sien. Die grootmense gebruik ook die geleentheid om 'n heerlike Napa Rooiwyn (wat ek present gekry het by Cobus en Maureen) te geniet langs die water. Dis baie goed ten spyte van die papierglasies waaruit ons drink.

Matthys gaan stap vanoggend en daar gewaar hy 'n groen bakkie in die parkeer-area wat wraggies van hawaii af kom met 'n Hawaii nommerplaat! Dis nou die een wat ek gedink het ek nooit hoer sal sien nie. Toe spring ek op en gaan neem 'n foto. Nou kort ek nog net twee: Delaware en Rhode Island. Beide baie klein state van die ooskus. Ek het gister New Hampshire gekry en New Jersey.

Hier is nog 'n paar fotos van die pragtige natuurskoon in Yosemite:

Yosemite

Ek sit met 'n earl grey teetjie in die gaste sitkamer in Curry Village in Yosemite. Die Strausse het gaan fietse huur om bietjie te ry. Ek wou net eers die fotos van die afgelope twee dae met julle deel.

Yosemite moet een van die mooiste plekke op aarde wees. Dis ongelooflik mooi! Ons het gisteraand 18:00 se kant hier aangekom en ons tent no 636 bestyg. Ons bly in Curry Village. Hier langs my is 'n ou besig om vir 'n groep in die sitkamer te vertel dat hy besig is om van Mexico te stap na Canada. Hy probeer die meeste van John Muir se paaie te stap. Sy baard is al lank en hy klink redelik eksentriek, maar ek haal my hoed vir hom af. Mexico na Kanada. Dis vrek ver. Nou is hy in Yosemite. John Muir was ook die ou waarna die Muir Woods in San Francisco vernoem is. Ons het gelees dat John Muir elke jaar gestap het vanaf sy huis tot by Yosemite (meer as 500 km).

Yosemite is reeds in 1890 as 'n Nasionale Park verklaar deur President Lincoln. Dit is meer as 3000 vierkante kilometer en bestaan uit graniet rotse, hoe watervalle en baie inheemse bome. Die 5de en 7de hoogste watervalle in die wereld is hier in Yosemite. 5 van die hoogste tien is in Poland en die 2de hoogste waterval in die wereld is natuurlik in SA. Die Tugela rivier val oor die Drakensberge en val 2800 voet ver. Dit maak dit die tweede hoogste. Die hoogste waterval val 3200 voet ver en is in Suid Amerika in Venezuela. Yosemite word jaarliks deur 13,7 miljoen mense besoek. Net om dit in perspektief te plaas. Die besoekers aan die Kruger Wildtuin in SA wissel tussen 800 000 en 950 000 per jaar.

Ons ry vanoggend Badger Pas tot by Glacier Point. Dit word beskryf as die mooiste uitsig in die wereld. Maar dan weer... Amerikaners toer nie juis vreeslik nie en noem sommer maklik iets die grootste of die mooiste in die wereld. Dit beteken eintlik maar net 'hulle wereld'.

Daniel is 6 en 'n half jaar oud en in Graad 1. Hy lees baie goed en is gedurig met sy neus in 'n boek. Ons het eintlik moeite om hom te kry om ook so nou en dan by die venster uit te kyk. Hier in Yosemite het Elizan sy boek afgevat, want anders sien hy niks.

Oppad hierheen het ons ons verkyk aan die hoeveelheid landbou bedrywighede. Interessant genoeg was dit alles Suid-Amerikaners wat werksaam was op die lande. Hierdie is alles kropslaai. Ons sien ook langs die pad hoe hulle dit pluk. Daar is orals stalletjies langs die pad en ons koop kersies en appelkose.

Pragtige graniet rotse in Yosemite!

Die tente dorp in Curry Village. Google en Trip Advisor waarsku mens vreeslik oor hoe oorbevolk dit sal wees en hoe klein die tentjies is. Vir ons was dit wonderlik. Baie skoon en netjies en weggesteek tussen die bome.

Ons tent van binne. Ons moes al ons taase uitpak en alles wat na kos en toiletries lyk en ruik uithaal en in die 'bearbox' voor die tent toesluit. Hier is bere blykbaar aktief in die nagte. Ek het gedink om ietsie buite te los sodat ek darem net 'n beer kan afneem, maar later daarteen besluit!

Ek wil nog soveel goed vir julle skryf, maar die wifi hier is net te stadig om fotos op te laai. Ek is nou al amper twee ure besig met hierdie paar. Die ou met die baard raak al hoe weirder. Intussen vind ek uit sy naam is 'Tickled Pink'. Hy is blykbaar ook op Facebook. Terwyl almal op hul laptops besig is hier en doodstil sit en hul eie besigheid afhandel, vra hy kliphard vir die hele kamer: Any questions for a real PCT hiker? Oh, just busy on your divices. Anyone who need to talk to me, just raise your hands... Ons almal het net gesteurd opgekyk. Wat is 'n PCT hiker? Wel, ek het so pas die geleentheid laat verbygaan om eerstehands uit te vind.

Ek sit nog fotos by sodra ek vinniger wifi het. My toer is amper op 'n einde. Ek kan dit nie glo nie. Ek sal moet waak om nie 'n antiklimaks gevoel te kry nie. Bis asb vir my daarvoor. Dankie Lizel en Teuns dat julle reeds laat weet het dat julle bid. Ek waardeer dit. Mal oor julle.

Monterey en Carmel

Soos ek hier sit en tik luister ek na Daniel se gebed. Hy is 6 jaar oud. 'Lord thank you that we could go to the aquarium today. It was awesome!' Ek beaam elke woord wat hy bid in my gedagtes. Die afgelope twee dae was bloot onophoudelik 'awesome'! Ons het die wonderlikste weer denkbaar en die seeninge hou net nie op nie. Ek het 'n hele paar keer vandag gedink: Hoe geseend kan een mens wees om juis op hierdie oomblik hier te kan rondloop.

Gister skype ek met my oudste sussie, Corne. Sy se sy het 'n boek in haar skoolbiblioteek gehad in Durbanville Hoerskool waar sy die biblioteek juffrou was oor die 20 mooiste plekke in die wereld. Van hulle almal was Monterey aan Highway 1 in California vir haar die mooiste. Ons slaap twee nagte in Monterey in die Super 8. Pragtige hotel naby alles. Vandag gaan die Strausse akwrarium toe. Ek het al so baie akwariums gesien op my toer (insluitend die beste een ter wereld in Singapore) dat ek vandag uitsit. Ek wandel in die strate van Monterey en geniet elke oomblik. Onder andere skype ek vir meer as 40 minute met Braam, Elna en die kinders. Ek verlang al vreeslik na hulle en hulle ook. Marna is sommer aangedaan en se ek was altyd hulle Tannie wat hulle die meeste gesien het en nou sien hulle my nooit nie.

Cannery Row in Monterey is baie bekend as gevolg van John Steinbeck se boek met dieselfde titel wat dit op die 'map' gesit het. Hy het die boek in 1945 geskryf en in 1982 het 'n film uitgekom oor die boek. Die boek gaan oor die lewe van die mense in Ocean View Avenue in Monterey. Die hele straat was vol sardienfabrieke. Nadat die boek so bekend geraak het, is die straat herdoop na Cannery Road.

Die fotos spreek vanself:

Die hoogtepunt van Daniel se twee dae was die voer van 'n see-anemoon. Elke keer vra ons wat was nou weer vir hom die beste en dan se hy steeds: Feeding the anemone!

Die hele Carmel-dorpie lyk soos pophuisies. Te pragtig!

Hierdie is die pragtige Carmel Mission. Dis 'n Spaanse sending wat sedert 1770 bestaan.

More ry ons Yosemite toe. Ek kan nie wag nie. Dis nou iets wat al lankal op my bucket list was.