Sewe sakke sout...

In ons gesin is vyf susters en 'n Pa en 'n Ma. Ons sewe het sewe jaar terug begin om gereeld vir mekaar briewe te skryf via e-pos. Ons stuur die briewe vir almal en soos jy tyd en lus het skryf jy wat aangaan in jou en jou gesin se lewe en stuur dit aan. Deur die jare het ek telkens die behoefte gehad om die briewe in boekvorm uit te gee, maar het nooit die nodige tyd gehad om dit te verwerk nie. Toe breek ek my been in Oktober 2010 en het al die tyd in die wereld om presies dit te doen. En nou is dit sewe jaar se briewe tussen 7 mense. My ma het die naam uitgedink: Sewe sakke sout...

Die briewe beslaan 298 bladsye en baie foto's van almal en alles. Dit is veral interessant om te lees oor die kinders. Twee nuwe kleinkinders is gebore in die sewe jaar, ons het 'n swaer aan die dood afgestaan en almal het omtrent verhuis, aangebou, van werk verander, geestelik gegroei en ook swaar tye beleef en dit alles word vervat in die briewe.

Mag elkeen van ons in die volgende sewe jaar aanhou om so naby aan mekaar te leef. Ek kan sonder baie dinge klaarkom (selfs sonder 'n been vir 10 weke), maar sonder my familie... Nooit nie!

Blink kant bo!!!

Vandag (8 Desember 2010) is dit presies 7 weke nadat ek geopereer is op 20 Oktober 2010. Ek was gister terug Dr toe in Stellenbosch om te laat plate neem om te sien of my been aangegroei het en prys die Here! Dit het 100% aangegroei en alles aan die breuk is reg en heel en ek kan begin om sonder die krukke te loop en ook weer motor bestuur. Die enigste probleem was die swelling in die been waarmee die Dr nog glad nie gelukkig was nie. Hy stuur my toe vir 'n sonar en wraggies is daar 'n bloedklont in die waai van my been. Ek word toe dadelik opgeneem in die hospitaal en kry 'n baie pikante wit kous om aan te trek om die swelsel te keer en te voorkom dat verdere bloedklonte vorm. Nou ja, ek was teleurgesteld want ons was oppad Stilbaai toe, maar wat kon ek doen?

Nou is dit 9 Desember 2010 en ek het vanoggend vir die eerste keer stort toe en terug gestap sonder my krukke! Vir die van julle wat weet hoe lief ek vir stap en bergklim is, sal julle besef dat dit vir my baie beteken het. Ek voel sommer vry en lus vir die lewe. Ek drink nou bloedverdunners en het al sedert 5hr vanoggend (dis wanneer hulle jou wakker maak in die hospitaal) alles gelees wat ek kan kry op die internet oor die situasie. Ek sal vir die volgende ses maande op meer veilige plekke moet fietsry en moet sorg dat ek nie stamp of seerkry nie.

Wat ek eintlik hier wil tik is wat ek die afgelope sewe weke geleer het.

1. Daar is altyd iets goeds in enige slegte ding wat met jou gebeur. Saam met die feit dat ek my been gebreek het, het ek soveel goeie goed ontdek. Ek het nuwe vriende gemaak, waarvan Budru Senkuba van Uganda een is.

2. Ek het die geleentheid gehad om lank by my pa en ma te woon soos toe ek 'n kind was en dit was heerlik en 'n genadetyd. Ek het weer besef mens kan nie sonder vriende en familie lewe nie. Vriende, familie en 'n goeie mediesefonds! Onontbeerlik!

3. Ek het reeds vroeg in die sewe weke besef daar is baie min mense wat op my vlak werk wat drie maande "sabaticle" in hul skoot kry en ek het elke oomblik daarvan waardeer en goed gebruik.

4. My vertroue in God is soveel versterk omdat ek altyd geweet het dit is in Sy aard om getrou te wees. Hy kan nie anders nie, maar om dit elke dag aan jou bas te voel, is geloofsversterkend. Hy is in beheer. Hy weet wat Hy doen. Hy is God. Laat Hom doen soos Hy die beste weet.

5. Ek het altyd geweet ek het deur die genade, 'n positiewe ingesteldheid oor die lewe, maar as mens getoets word deur omstandighede dan kan mens dit oefen. Ek stem saam met Abraham Lincoln: "Your own resolution to succeed is more important than any other one thing." Ek het weer geleer 'n mens het 'n keuse. Geen omstandighede is in ditself goed of sleg nie. Jy besluit of jy dit gaan sien en beleef as goed of sleg. Ek sit bv nou in Medi Kliniek in Stellenbosch. Ons kry fantastiese kos. Beter as wat ek by my huis vir my sou maak, maar die persoon langs my kla steun en been. Dieselfde kos, verskillende ingesteldhede!

Ek weet nie wat die toekoms inhou nie. Maar vandag is goed. Gister was goed en more sal goed wees ongeag wat dit inhou, omdat ek die lesse hierbo geleer het en in God se hand veilig is.

Operasie gedoen!

Na my val in Uganda het ek teruggevlieg op Sondag 17 Oktober 2010 en het om 15:10 geland in Kaapstad. My ouers het my op die lughawe gekry. Ek was in 'n rolstoel met baie pynpille agter die blad, maar erg dankbaar om op SAse bodem te wees.

Ons is dadelik Stellenbosch Medi-Kliniek toe en het Dr Potgieter gesien wat aan diens was by ongevalle. Hy is baie goed en plesierig en het my opgebeur. Die vrou wat die x-strale moes neem moes uit Kraaifontein kom en na ses plate is ons ingelig dat niks gebreek is nie en ons kon huistoegaan. Net om die volgende oggend 'n sms te kry om dadelik in te kom hospitaal toe want die laaste plaat het 'n fraktuur gewys op die punt van die tibia. Ons is dadelik hospitaal toe en ek is opgeneem. Die swelsel op my voet was te veel en die dokter kon nie dadelik opereer nie. Dr Dillon sou die operasie doen. 'n CT scan en sonar later om seker te maak daar is nie 'n bloedklont na die vlieg nie, is ek twee dae later geopereer. Twee ure onder die mes en gelukkig onder narkose het Dr Dillon 'n baie suksesvolle operasie uitgevoer en 'n titanium plaat en ses skroewe in my knie gesit.

Die hospitaalverblyf was heel aangenaam. Die personeel is briljant en ek het baie vriende, familie en kollegas wat kom inloer het. Daarvoor is ek baie dankbaar. Vyf dae later is ek ontslaan en oppad na my ouers in Wellington om aan te sterk. Ek is afgeboek tot 5 Jan 2011! Dit is drie maande! Ek ervaar hierdie is 'n nuwe hoofstuk en geniet dit nog. Ek probeer rustig wees en brei, lees, kyk tv en kuier met my ouers.

Ek het 'n lys gemaak van goed waaroor ek intens dankbaar is. Onder andere dat ek baie goeie plaasvervangers by die werk het wat kan instaan en aangaan. Dit help baie. Hierdie is 'n ander hoofstuk in my lewe. Dis amper soos 'n rapid: Mens sal nie weet hoe groot dit is totdat mens daardeur is nie, maar al wat jy kan doen is oorgee, vertrou en glo. Dis wat ek nou doen. Ek "surrender", ek glo en ek vertrou!

Geniet die rapids in julle lewens! Ons elkeen het dit. Hoe ons daardeur kom bepaal ons toekoms.

Die magtige Nylrivier

Goed gebeur nie altyd soos mens hoop dit moet nie. Dit is 'n goeie les om vinnig in 'n mens se lewe te leer. Dit was eers by die tiende stroomversnelling ("rapid" genoem van hier af aan) dat die ongeluk gebeur het...

Ek is saam met 90 ander vreemdelinge ingeboek vir 'n dag van plesier en pret en baie opwinding op die Nylrivier by Jinja in Uganda. Ek was nou in Uganda en in Jinja wat die hoofstad van die wereld is vir "rafting" en kon nie regtig die kans laat verbygaan om die dag op die rivier te geniet nie. Daar is heelwat mense wat dieselfde idee gehad het en ons het 13 rafts volgemaak met 7 mense in elke raft plus 'n gids wat die agtste sitplek vul. Ek gaan saam met Nile River Enperience en hulle is baie goed georganiseerd. Die eienaar daarvan is 'n SAner, Deon, wat dit al vir 15 jaar doen. Op Jan se aanbeveling het ek geboek vir die Graad 3 uitstappie, maar hulle doen vandag net die graad 5 en 6 uitstappie. Teen my beter wete in gaan ek voort daarmee. As ek maar geweet het, sou ek na my vlakke van spanning geluister het en eerder gaan quadbike ry het langs die nyl. Dit was die ander ding op my to-do-list.

Ons is daar weg in trokke en het 'n volledige "briefing" gekry oor wat jy verkieslik moet aanhe en wat jy glad nie mag aanhe nie. Skoene, ringe, kameras en enigiets wat kan val of losraak word by die huis gelos. Die enigste ding wat jy in 'n waterdigte sak vir die guide gee is sonblok en baie daarvan. Vandag is eintlik koel op die Nyl, maar die wolke verklap nie die intensiteit van die ewenaarson nie. Ons deel op in groepies van 7. In ons groep is 'n Australier, twee van Engeland, drie van Amerika en ek van SA. Ons gids is van Uganda, Joman. Hy is baie ervare en vaar al die nyl se moeilikste stroomversnellings vir meer as ses jaar. Hy vat daagliks groepe. Nou vir die wat nie weet nie, stroomversnellings reg oor die wereld word ingedeel in graad 1 - 6 versnellings. Een is maklik en 6 is BAIE moeilik. Ons moet vandag twaalf rapids doen en een daarvan is 'n ses, drie is vywe en die res is dries en viers. Die Nyl is rof en die water vloei vinnig. Daar is min tyd vir opleiding vir ons sewe, maar Joman doen goed en vertel ons vinnig hoe om te roei en te reageer op bevele soos hold on, get down, up and paddle, forward right backwards left. Ons oefen selfs 'n paar flippe, want dit is angswekkend om onder die boot vasgedruk te word en mens moet weet hoe om uit te kom en jouself aan die tou op te hys en weer in die boot te kom. Ons is reg.

Ons gaan deur rapids 1 - 6 sonder enige probleme. Dit is groot en regtig scary en soos ek nou hier sit sal ek dit verseker nooit weer in my lewe waag nie. Ek het voor die tyd vir Jo gesms en erken dat ek regtig naar is van vrees vir die dag, maar steeds deurgedruk. Hoekom wonder ek nou nog!

Middagete gebeur op die rivier en hulle roei 'n restaurant boot nader wat 'n halwe pynappel vir elkeen vernuftig opkap en uitdeel. Dis heerlik. Ons kry ook water en glukose beskuitjies. Ons werk aan ons "tan" en geniet mekaar se geselskap. Joman is regtig 'n goeie gids. Ek sit agter langs hom en kan sien hoe hy die boot (14 voet rafter) manipuleer in elke rapid sodat ons nie flip nie. En ons is omtrent die enigste boot wat nooit geflip het nie. Joman is trots op ons en probeer meer waaghalsiger goed.

Na ete is daar net 4 rapids oor. No 9 is rof, maar gaan goed en toe is dit ons in tien! Joman het nou so baie geloof in ons roeivermoe dat hy besluit om die graad 6 rapid se waterval met ons aan te durf. As ek van sy plannetjie geweet het sou ek hom probeer uitpraat het, want ons was reeds moeg en ons konsentrasie min, maar daar was nie tyd vir dink nie. Ons het gedink ons gaan dieselfde roete afgaan as al die bote voor ons en toe verander die instruksie en ons roei na die gevaarlikste kant van die rapid en gaan oor 'n 5 - 6 meter waterval. Reguit vertikaal! Ek sit agter langs Joman en besef net ons is nie gereed hiervoor nie. Toe ons die watervlak onder tref val ek op my knie en enkel en val dit heel skeef. Onmiddellik krul ek van die pyn en kan nie regop kom nie, maar Joman bulder dat ons moet "up and forward" want ons moet nog twee branders in die rapid doen. Daar is nie tyd vir bestekopname maak nie en ek roei. Toe ons tot bedaring kom bewe ek soos 'n riet van die skok en besef my knie is af of net baie erg verstuit. Ek stel ondersoek in en sien nie 'n fraktuur of bloed nie. Gelukkig nie. Joman hoor my gekerm en is erg bekommerd, maar probeer my motiveer om net uit te hou en aan te hou. Ons is twee rapids ver van die einde af. Daar is 'n hospitaal boot op die rivier saam met ons en vele klein kayaks met ervare roeiers om die stukke op te tel na elke groot rapid. Maar die probleem is dat die hospitaal ook oor al die rapids moet gaan. Ek bly dus in ons boot tot by die einde, maar elke sekonde voel soos ure. Ek lag nou glad nie meer nie en die res van my groep is bekommerd. Ons was 'n heerlike groep met baie grappies. Baie van hulle is studente wat in Uganda by die Universiteit studeer.

Toe ek uit die boot moet klim besef ek hier is moeilikheid. Ek kan glad nie op my knie trap nie en huil sommer van frustrasie en baie pyn. Twee gidse help my die bult op na die voertuig en ons vertrek kamp toe. Daar het hulle 'n heerlike braai voorberei vir almal wat reeds gereed is. Ek kan nie eet nie. Ek wil net pynpille drink en wegkom van die rivier af. 'n Drywer vat my terug Jinja toe waar ek vir Badru kry by die Sunset Hotel. Ek sal in my lewe nooit genoeg vir Badru Senkuba kan bedank vir wat hy in die volgende 6 ure vir my beteken het nie. 'n Ugandees wat ek vir minder as 24 uur geken het. Ons ry terug Kampala toe en hy bel 'n vriend van hom wat 'n dokter is en die help my om Voltarens 100 mg pille by die noodapteek te kry. Dis reeds 22:00 toe ons in Kampala aankom en al die ander apteke is toe. Badru en 'n joernalis vriend van hom, Egris, vat my na my hotel toe en help my om na my kamer te sukkel. Hulle dra my letterlik, want die hotel het nie kamers op grondvloer nie en glad nie 'n hysbak nie. Ek het in die hele week geen hysbakke in Kampala gesien nie. Ek groet vir Badru en nooi hom SA toe. Hy het letterlik uit die hemel geval die afgelope twee dae en my so goed behandel, dit is net van die Here af.

Ek klim na twaalf in die bed. Bad is onmoontlik en gelukkig het ek wet wipes. Ek moet drie uur begin regmaak om my taxi 4 uur te kry lughawe toe. Ek wil my hare was en weet nog nie hoe ek dit gaan regkry nie, maar 'n boer maak 'n plan en ek skuifel agter 'n stoel in die kamer tot by die badkamer en kniel op my gesonde knie en was my hare en myself oor die bad. Teen 4 uur kom twee porters en help my teen die trappe uit ontvangs toe. Henry is die taxi man en hy is ook net die goedheid vanself. Op die lughawe gaan soek hy 'n rolstoel en is ek oppad na die vliegtuig.

Soos ek hier sit en tik op Johannesburg Internasionaal weet ek nou daar is 'n lewe agter die normale skerms van die lughawe wat ek nog nooit voorheen gesien het nie. Ek sit nou in SAL se kamer vir kliente met spesiale behoeftes. Meestal regtig ou mense wat in rolstoele vervoer word en 'n gestremde man. Ons word op die hande gedra. Hier is 'n hele afdeling wat net na ons omsien. Ek het die laaste halfuur van die vlug vanaf Entebbe na Johannesburg in Besigheidsklas gesit, want ek was badkamer toe en die hoof lugwaardin kon dit nie oor haar hart kry om te sien hoe ek sukkel om te beweeg nie. Plaas dat ek vroeer haar aandag getrek het! :-)
Ek word by 'n ander spesiale uitgang by die vliegtuig uitgevat en laat sak in 'n karretjie. Daar kry 'n uniformdraer my en laai my in 'n rolstoel en doen van daar af alles, van my bagasie kry, my deur customs sit, my bring tot by binnelandse vertrekke en oppad nog vir my 'n bottel water ook koop.

Ek kan net se dat ek dankbaar is en beindruk is met elkeen wat in die laaste 18 uur my pad gekruis het. Dankie, dankie, dankie. Mag julle baie geseend wees.

Nou is ek oppad huistoe.

Kampala en Jinja 15 Oktober 2010

Ons slaap weer in die International 2000 Hotel in Kampala. Ek is weer in kamer 301 reg bo die swembad en restaurant. Na 'n lekker ontbyt kry Sarah ons vir 'n terugvoersessie. Sy is hoog op in ACTogether in Uganda. Sy wil als weet van ons ervarings in Mbale en Jinja. Hierna vertrek ons met die hotel se voertuig na die Ministerie van Land, Urban and Rural Development om die Commissioner van Urban Development te ontmoet. Sy naam is Samuel. Hy en 8 van sy amptenare staan ons te woord. Dit is baie interessant. Ons maak ook 'n aanbieding. Hierna vertrek die groep om Raadslede te gaan ontmoet en om 'n raadsvergadering by te woon in Kampala se stadsraad. Ek vang egter 'n tac\xi terug hotel toe want Samuel (ons drywer) het belowe hy laai my 14:00 op. Ek kry solank middagete by die hotel. Nou 14:00 het gekom en gegaan en drie uur het gekom en gegaan en geen Samuel het te voorskyn gekom nie. Toe moet ek Medie ('n bestuurder by ACTogether) se hulp inroep en hy maak 'n paar oproepe en kry 'n vriend se vriend se kleinneef se studie-kollega om my Jinja toe te vat. Medie se dis soos sy broer, hulle kom jare saam en ek kan hom vertrou. Die knaap se naam is Budru en hy is 25 jaar oud, klaar geswot as 'n maatskaplike werker en tans werkloos, maar besit sy eie besigheid wat maatskaplike projekte doen vir die vulnerable groepe. Baie oulike ou. Hy vat my met sy Toyota Carolla na die enigste shopping mall in Kampala en daar is wraggies 'n SPUR, 'n Woolworths, 'n Game en 'n Shoprite. Ek voe sommer tuis. By Barclays wil hulle my nie help nie en ek moet 900 000 shilling trek by die ATM en dit ruil vir dollars want ek moet more die river rafting in Jinja in dollars betaal. Ons vang die bank net voordat dit toemaak. Vandaar is ons oppad Jinja toe.

Die pad is sleg soos wat ons nou al gesien het, maar Budru ry veel versigtiger as Samuel. Hy is 'n goeie toergids en verduidelik so ver soos wat ons ry. In Jinja vat hy my na die oorsprong van die Nyl en ons doen 'n sunset cruise op Lake Victoria. Dit is PRAGTIG! Daar is heelwat inheemse stalletjies en dit is net ongelooflik om te sien hoe sterk hierdie land se informale sektor is. Elkeen maak en verkoop iets. Ek koop oorbelle gemaak van piesangblare, krale van boontjies en 'n string klare van papier. Julle moet dit sien om te glo. Ook baie houtwerk. Ek koop 'n krokodil en 'n bootjie met twee roeiers in. Ek sal dit in my kantoor sit.

Ek nooi vir Budru vir ete by die hotel en hy is so beindruk hy bel 'n rits van sy vriende en ek moet met elkeen praat en my storie vertel. Almal was al in SA of het 'n droom om soontoe te kom. Ek nooi wild en wakker mense. Ons eet voorgereg en hoofgereg (regtig lekker) vir die finominale totale bedrag van R90 vir alles saam. Ons rand is lekker sterk hier in Uganda. Ek slaap weer in die Sunset Hotel en Jinja en kry weer presies dieselfde kamer (62). Dit kos 72000 shillings. Dit is R216 en sluit ontbyt in.

Nou is dit 16 Oktober 2010, en ek sit en wag dat die river rafting company my kom haal. Ek is erg opgewonde... Natuurlik is dit gevaarlik ook, so as ek dit miskien nie maak nie, weet dat ek dit baie geniet het! Dankie Teuns vir die aanbeveling.

Mag elkeen van julle wat hierdie lees die geleentheid kry om buite julle normale grense te beweeg. Dit is regtig die moeite werd. Ek het al so baie dinge hierdie afgelope week geleer oor myself en oor ander en sommer oor die wereld in die algemeen. Die ugandese is rustige, vriendelike, baie geduldige mense wat baie opgewonde is oor die lewe. Hulle gun mekaar die son wat op elkeen skyn en lag maklik en lekker. Hulle jaag nerens heen nie en is heel gemaklik om jou te laat wag. "You are most welcome" is die frase wat ek die meeste gehoor het.

Jinja en Mbale: 12 - 14 Oktober 2010

Van Kampala af is ons Dinsdag 12 Oktober 2010 na Jinja. Dit is die tweede grootste stedelike gebied in Uganda, maar dit het nog nie stadstatus nie. Hulle werk daaraan. Niemand is seker oor die getalle nie, maar volgens hulle struktuurplan by die Munisipaliteit van Jinja is daar 71 000 mense wat hier bly (slaap) maar meer as 100 000 mense kom in bedags na die gebied om daar te werk (lees: verkeersnagmerrie!). Ons bly in die Sunset International Hotel en dis heerlik. Die paaie in Jinja is regtig verskriklik sleg. Daar is meer "potholes" as pad en ons vorder baie stadig. Dit is hoekom die meeste mense in Uganda van skoetervervoer gebruik maak. Hulle noem dit bhoda bhodas en dit is klein motorfietsies wat tot drie passasiers agterop vervoer. Vrouens moet "side saddle" ry. Hulle kan maklik die gate misry en ry net waar hulle wil.

Ons besoek heel eerste 'n klein gemeenskap waar die Federation sterk in plek is met hulle "saving scheme". Die opheffing in Uganda word hoofsaaklik gedryf deur die gemeenskap self en alles begin by die Federation wat die mense help om elke dag geld te spaar. Hulle hou baie goed boek van wat elkeen gespaar het en jy kan jou geld of 'n lening by die skema terugvat onder sekere reels wat goed toegepas word. Dit word alles gebruik vir opheffing hetsy 'n huis, 'n besigheid of dergelike dinge. Hulle gesindheid rondom opheffing is fantasties en presies wat ons in SA so sukkel om reg te kry. Hulle begin elke vergadering en elke spreker se inset met Ekwegatta - gamanyi! Die spreker se Ekwegatta en dan se al die mense in die vergadering: Gamanyi. Dit beteken: Ons eenheid is ons sterkte. Dan se hulle: Savings is power. Information is power. We are the problem, but we are the solution! So inspireer hulle mekaar en hou momentum. Elke savings scheme het net vrywilligers wat al die werk doen en bestaan uit verskillende komitees wat die boeke oudit, die geld insamel, die dissipline handhaaf, die vergaderings hou (daagliks!). Op foto twee hierbo is ons by Buma, 'n slum net buite Jinja. Ons besoek ook 'n tweede slum, Masese 3, wat by die Victoria Meer gelee is. Hier by duisende mense wat 'n bestaan uit visvang maak. Hulle het ook verskeie saving schemes. Ons is deur die plaaslike leiers ontvang en rondgewys.

Die volgende oggend het ons die Munisipaliteit van Jinja gaan besoek en met die Stadsklerk, Hoof Gemeenskapsdienste en Stadsbeplanner vergader. Dit was baie interessant om hulle begrotingsiklus te verstaan en te sien hoe hulle publieke deelname doen. Stadsbeplanning is steeds feitlik in sy kinderskoene as gevolg van die oorlog. Die dorpe in die suide het baie van die land se kapasiteit moes verskaf en duisende mense het suid gevlug toe die oorlog in die noorde uitbreek. Die oorlog is eers drie jaar terug verby en hulle sukkel steeds om die effek daarvan op die suide uit te klaar. Foto 1 hierbo wys ons vergadering in die stadsklerk se kantoor. Interessant is die rol wat hul burgemeester speel. Die hele gang het vol mense gestaan wat die BM kom sien.

Toe is ons na 'n bouperseel waar die slum grond gekry het vanaf die Mun en nou besig is om die eerste van 280 huise op te sit. Hulel bou drie verdieping skakelhuise vir ses families. Daar is tans geld vir 24 huise wat hulle binne een jaar wil klaarbou. Hier is almal rustig met die stadige tempo.

Vandaar is ons na Mbale nog 138 km noord van Jinja. Die 138 km neem meer as 4 ure om te ry op hierdie paaie. Dis 'n baie meer landelike area. Hier besoek ons die Munisipaliteit en kry 'n tydjie met die Burgemeester. Sy is egter haastig want daar is 'n bedrogondersoek aan die gang en sy moet gaan verduidelik aan die Nasionale Regering hoekom sekere van die slum dwellers nie die uitbetaling gekry het wat die Nasionale Regering in grants gegee het nie. Die strate in Mbale lyk nog slegter as Jinja s'n.

Ons spandeer die grootste deel van die dag om terug te ry Kampala toe. Ons stop op Jinja by die River Nile Resort en dit is pragtig. Die Nyl ontspring by Jinja en vloei van hier af Egipte en Meditereense See toe. Hier noem hulle dit die wit nyl. Dis op hom waar ek Saterdag gaan River Rafting doen. Ons sien ook die plek waar hulle bungi jumping doen, maar dit lyk uiters shaky. Dit sal ek maar eers los.

Nou is ons terug in Kampala. Ek het soveel goed geleer van hierdie mense. Die gesindheid van die armstes word uitgebeeld in die T-hemde wat die federasie dra: We are homeless, not hopeless. Hulle het 'n stem, want hulle is energiek, besig met die regte goed, spaar elke moontlik sent wat hulle maak uit huis besighede en werk vir 'n toekoms. Feitlik niemand is werkloos nie, want die federasie help elkeen heel eerste om 'n klein besigheid te begin. Katana wat ons vergesel op ons toer, is bv 'n ma en bly in 'n slum, maar sy het 'n tweedehandse klerebesigheid wat sy begin het. Sy doen goed genoeg om elke dag te spaar deur die skema. Die afwesigheid van alkohol en dwelms is hier opmerklik! Selfs die armstes van die armstes het visie vir die toekoms. Hulle sit nie terug en verwag en kritiseer nie, hulle laat dinge gebeur.

Ons ontmoet vanoggend die leierskap van die Federation en ook die Nasionale Regering (Minister). Vanmiddag twee urr vertrek ek terug Jinja toe om vanaand daar te slaap en more die Nyl aan te durf op 'n rafter. Ek sien baie uit daarna. Dan kom ek terug Kampala toe en vlieg ek Sondagoggend terug SA toe.

Groete is SA!

Uganda Exchange Programme 11 - 17 October 2010

Ek het die ongelooflike voorreg om deel te wees van 'n uitruilprogram tussen SA en Uganda asook ander Afrika lande. Hier is mense van Kenya, Ghana, Uganda en ons.

Ons het gister ingevlieg na Entebbe waar die internasionale lughawe van Uganda is. Dit is 40 km buite Kampala (hoofstad van Uganda). Ons bly in die International 2000 Hotel in Kampala. Heel lekker. Die rit per taxi vanaf Entebbe het 90 minute gevat in baie druk verkeer en interessante padgebruikers. My eerste indrukke van Uganda is baie positief. Die mense is uitermatig vriendelik met die mooiste glimlagte permanent op hulle gesigte. Al wat jy die heeltyd hoor is lekker lag en "Welcome to Uganda".

Langs die pad besef ons 'n paar goed. 1. Hier is geen rommelstrooiery nie. Dis ongelooflik vir 'n stad met 1 miljoen inwoners. Nerens sien jy papiere of sakke le nie. Natuurlik verkoop hulle nie hul goed in plastieksakke nie, maar nogtans. Dis ooglopend skoon. 2. Hier is geen verkeersligte of enige vorm van verkeersregulering nie, maar die verkeer vloei vry. Elkeen ry net soos hy wil. Die meeste is groot 4x4's, taxi's (mini busse) en boda boda's (klein skoetertjies soos in Nepal) En dan is daar duisende stappende mense. Hier is nie sypaadjies nie en die mense stap in die pad, maar die bestuurders is geduldig en dit lyk nie of daar baie ongelukke is nie. Samual is ons drywer en lag net vir al die geluide wat ons maak elke keer as iemand skerp voor ons inry. Hy is nie bekommerd nie. Duidelik gewoond daaraan.

Vanoggend begin ons konferensie. Die organisasie wat ons genooi het is ACT Together en hier is ook verteenwoordigers van Urban Poor Federation and Slums Developement Institute. Ons gaan almal koppe bymekaar sit vir Urban Renewal.
3. Die plaaslike besighede is indrukwekkend. Vir die hele 40 km vanaf Entebbe tot by die hotel in Kampala, was daar plaaslike besighede langs die pad wat enigiets verkoop van kos, klere, selfoontyd, petrol, grondboontjies, elektriese toebehore en wat nog alles. Ons is half nege in die aand by hulle verby (plaaslike tyd) en hulle was in volle swang. Samuel se hulle is 24 uur per dag oop. Lyk of elkeen iets verkoop en 'n lewe maak. Die energie in die stad is opmerklik.

Ons aandete was ook interessant. Hulle braai piesang en sit 'n grondboontjiesous oor. Ek het dit probeer, maar nie ver gekom nie. Dis regtig nie lekker nie. Daar was groente en vis ook. Dit was lekker.

Nou ja, laat ek gaan werk! Daar is baie om te sien en te beleef. Ek skryf later weer.

Lekker dag vir almal in SA. Waardeer die voorregte wat ons daar het!

Fietsry in Nieuwoudtville 1 - 3 Oktober 2010

'n Groep van 23 van ons het opgetree as proefkonyne vir mense in Nieuwoudtville wat graag 'n fietsry roete daar wil begin. So gese so gedaan! Amanda de Villiers het alles gereel en ons is Nieuwoudtville toe op Donderdag 1 Oktober 2010 om die Vrydag en Saterdag fiets te ry. Ons het gebly in die rooidak gastehuis in Voortrekkerstraat in Nieuwoudtville. Dis ook die enigste straat in die dorp waar die pragtige kerk en die enigste winkeltjies is. Ons aandete was 'n verrassing as mens in ag neem dat die hele naweek met drie nagte se slaap en twee volledige etes per dag ons R690 per persoon gekos het. Hierdie mense ken van gasvryheid!

Die volgende oggend vertrek ons half agt met die slag van Tielman se swaer se sweep! Hy kan 'n sweep swaai en ons is weg. Hulle besluit sommer daar en dan om dit die sweepslagroete te noem. Ons beplan om tussen 70 - 75 km te ry, maar dit word 92 km op die ou end. Die pad is lekker maar uitdagend. Die skerp afdraend na die knersvlakte is heerlik en gee vlerke aan diegene wat hou van tegnies ry. Ek geniet afdraends omdat die krag van Newton se aantrekkingskrag wat die aarde op my het groter is as wat dit op die normale fietsryer is. Dit beteken spoed teen 'n afdraend wat skrik vir niks. Ek is grieperig en probeer kalm ry, maar besluit na die Vrydag dat dit onverantwoordelik sal wees om Saterdag ook te ry. Ek gaan kuier toe eerder by Boetie en Magdaleen op Vredendal en geniet hul eerste plaasmark saam met hulle. Daarna skiet Boetie ons vir ete by die Keldery en dit is heerlik! Ek ry half vier terug om weer by die groep aan te sluit en ons kyk die rugby in Van Zyls Restaurant op Nieuwoudtville. Die WP verloor teen die Bulle tot almal se ontsteltenis. Saterdagaand kuier ons heerlik om potjiekos en ry Sondag terug. Cornelie ry saam met my. Michiel is oorsee vir werk.

Ons sal hierdie definitief 'n jaarlikse instelling maak.

'n Fees van familie 24 - 26 September 2010

Hulle se 'n mens kan nie jou familie kies nie. Wel, as ek kon, sou ek hulle maar weer kies, of ten minste die meeste van hulle. Die Lindebond (waarvan ek 'n permanente lewenslid is) het lankal die begeerte gehad om op Leeukraal naby Riviersonderend (Lindeshof) 'n grafsteen te sit ter ere aan die stamvader Hans Jurgen Linde(r) wat in 1753 na SA toe gekom het vanaf Duitsland. Hy het christenskap in ons familie ingebring. Hy het op Ganzekraal daarnaby geboer en was deel van die Kaapse seinstelsel deurdat hy die kanon afgevuur het op Kleinberg as die boere in die distrik die Kaap moes kom verdedig teen bose invalle van die Engelse en andere.

Ek het lanklaas 'n naweek so geniet. Ek het so baie familie ontmoet wat ek glad nie geken het nie en kon heerlik met elkeen kuier. My Pa het alles gereel en getrou aan sy styl was alles perfek georganiseer. Daar was ongeveer 60 familielede by die graf die Vrydagoggend (erfenisdag) en dit was 'n besonderse geleentheid.

Die Saterdag het ons die kanon gaan afvuur waarmee ons voorvader geskiet het. Na 200 jaar is die kanon gerestoureer en teruggesit op Kleinberg by Riviersonderend waar dit vermoedelik gestaan het. Ons het drie skote afgevuur en dit was indrukwekkend. Ons het maar 350 gram plofstof gebruik waar hulle 250 jaar terug meer as drie kilogram gebruik het. Dit was steeds baie hard met 'n bolling rook! Dit was veral lekker om die ervaringsgoed te doen saam met die familie. Dit maak geskiedenis lewendig en 'n besoek aan die Swellendam Museum baie opwindend.

Ek is trots om 'n Linde te wees!

Strategiese Werksessie: Aquila Safari's 19 en 20 Augustus 2010

'n Historiese oomblik in my loopbaan by Stellenbosch Munisipaliteit. Ek is weer trots om hier te werk! Ons het 'n strategiese sessie met die topbestuur van die Munisipaliteit. Alle politieke partye is teenwoordig en lewer uitstekende insette om die volgende 20 jaar te beplan. Ons het 'n goeie sessie agter die rug vandag. Elke direkteur het 'n aanbieding gemaak oor wat sien ons as die grootste uitdagings tans en wat is ons prioriteite vir die kort, medium en langtermyn. Die raadslede is goed ingelig en lewer goeie bydraes. Ons het ook die makro bespreek en goedgekeur.

Ons is in die konferensiefasiliteit by Aquila Safari naby Touwsrivier. Ons het nog nie kans gehad om die plek te bekyk nie, maar wat ons al gesien het, is pragtig. Olifante en elande het voor die restaurant gewei toe ons middagete geniet het. Hier is baie voels ook.

Ek geniet my werk en sien uit om die nuwe uitdagings te "tackle". Dis 'n plek waar ek lanklaas in my werk was!

'n Welverdiende wegbreek op 'n wildsplaas

Ek het reeds vroeg in die jaar besluit dat ek hierdie jaar met Vrouedag myself sal bederf en iewers sal gaan vakansie hou saam met van my "favourite" mense. En so was dit ook. Ek en een van my beste pelle, Jo, het die Vrydag en Dinsdag aan weerskante van die langnaweek afgevat en reeds Vrydagoggend vroeg opgevlieg Gauteng toe. Ons het die kans gebruik om met die Gautrain te ry vanaf Oliver Tambo na Sandton en vandaar na Malbaro stasie waar my swaer, Andries, ons gekry het. Ons is na hul huis in Pretoria Noord en het net gewag dat die kinders uit die skool uit kom en toe is ons weg Mphumalanga toe. 'n Vriendin van my, Shelley, en haar man, Lambert, het 'n plaas 35 km noord van Lydenberg. Dit is 'n luiperd navorsingsarea genaamd Rodewalshoek en ons was so geseend om die plek vir die naweek te he. (Dankie Shelley en Lambert!)

Vrydagaand met ons aankoms was daar drie buitelanders. Een van Kanada en twee van Brittanje. Die een van Kanada het ons ore van ons koppe afgepraat die Vrydagaand om die vuur en ons was half gelukkig toe hulle die Saterdagoggend vertrek en ons die hele plaas vir onsself kon he. Ons en Lukas, die Pedi-man wat op die plaas bly. Hy was so gaaf en behulpsaam dat ons kuier onvergeetlik geword het. Ons het voels gekyk (ek sien twee soorte loeries wat ek nog nooit gesien het nie), lang ente gestap, kaart gespeel, vuur gemaak, gebraai, heerlik gekuier, baie geslaap en veral die stort onder die sterre geniet.

Ek het net weer besef dat daar geen plaasvervanger is vir goeie familie en goeie vriende nie. Ek is geseend met beide. Ons het so lekker gekuier dat dit met seer harte was wat ons die pad terug aangedurf het. Daar was 'n ongeluk op die N4 en ons het omtrent 'n uur langer gery as wat ons moes. Die Dinsdag het ek en Jo teruggevlieg en ons naweek afgesluit met heerlike sushi in die Strand.

'n Wegbreek wat ek baie lank sal onthou...

Vredendal, Kgalagadi en Witsand (Noord Kaap) 24 Julie 2010 - 1 Aug 2010

'n Welverdiende vakansie het begin in Vredendal op Boetie en Magdalene se plaas op Saterdag 24 Julie 2010. Ek en my ousus, Corne, was oppad Kgalagadi toe saam met Kalla en Lean en die kinders, maar is eers Vredendal toe. Pieter en Ina Badenhorst was ook daar want Pieter het die Daniel konferensie kom aanbied namens Moreletta Park NG Gemeente in Pretoria. Die Sondag is ons saam kerk toe na die afsluitingsdiens toe. Omtrent 180 manne het die Daniel konferensie bygewoon en dit was 'n heerlike belewenis om hulle te hoor sing tot eer van die Here. Na kerk ry ons Strandfontein toe want 'n jeug vriendin van Corne is in 1989 oorlede in 'n ongeluk op Strandfontein se strand en Corne was nog nooit daar nie. En daar kry ons wraggies 'n gedenksteen in die rotswand langs die strand ter ere aan Maleni Smit wat op 21 Oktober 1989 daar gesterf het. Voorwaar 'n voltooide sirkel vir Corne.

Ons vertrek die Maandag en slaap die aand by Kalla en Lean op die Smitte se familieplaas. Dis 'n heerlike dag. Ons besoek die waterval by Nieuwoudtville en eet ontbyt op Calvinia. Ek en Lean ry fiets op die plaas. Die volgende oggend ry ons eers Augrabiese waterval toe en daarna na Kgalagadi. Ons spandeer drie wonderlike dae in Kgalagadi en sien pragtige voels en vyf leeus en vyf jagluiperds.

Witsand was net so 'n verrassing! 'n Heerlike natuurreservaat in die Noord-Kaap tussen Groblershoop en Postmansburg. Ons rus heerlik, ry fiets, kyk voels, braai en kuier 'n hond uit 'n bos uit. Dis altyd lekker om te rus sonder selfoon ontvangs en met goeie geselskap. Baie dankie Corne en Kalla en Lean en die seuntjies. Dit was heerlik!

Trip down memory lane: Wellington 17 Julie 2010

'n Vriendin van my, Nadia von Wielligh, het my genooi om die Rapportryers op Wellington se damesoggend saam met haar by te woon. Dit is gehou op 'n pragtige nuwe venue buite Wellington aan die voet van Groenberg. Die verrassing van die oggend was dat Burger wat Supersterre gewen het hierdie jaar opgetree het. Saam met hom sy mede supersterre finalis, Deon. Oppad soontoe het ons nog 'n vriendin van Nadia opgelaai naby die Ooskerk en agter straatjies gery. Ek het 'n groot de ja vu beleef en was terug in st 5. Ons het verby Suzanne Roux se huis gery. Hoeveel middae het ons nie daar gekuier nie? Ons was 5 of 6 vriendinne wat saam in st 5 was. Dit was 1983 en Saterdagoggend het ek alles weer helder beleef... Ons het vele middae by Suzaan hulle musiek geluister. Green Door van Shakin Stevens. Ons het dit oor en oor geluister en dance moves uitgewerk. Ure aanmekaar. Ek kan nie eers onthou wie almal daar was nie. Ons ry verder in Nelstraat en ek sien die huis waar Michelle hulle baie lank gebly het. Haar ma, Tannie Susan, het saam met my Pa gewerk. Michelle se Pa is onlangs oorlede en ek laat toe dat die foto's wat op die begrafnis gewys is een na die ander weer voor my geestesoog afspeel. Ons draai links waar die Voortrekker terrein voor ons is. Ek onthou vele Vrydae middae. Ons hele gesin was in die Voortrekkers. Die pad na die hek lyk nou baie kort. Ek onthou dit baie langer. Daar is 'n Brent Oil Garage waar die ou winkeltjie was waar ons lekkers gekoop het oppad Voortrekkers toe. Vrydae na ete het ons saam met my Pa gery tot by Bybelkor waar hy gewerk het en dan is ons verder per voet tot by die Voortrekkergebou. Oppad het ons ons sakgeld gebruik om lekkers te koop. Jy kon 'n groot sak lekkers kry vir R2. Ons draai regs by die sirkel by die dorpswembad. Daar is 'n nuwe residensiele ontwikkeling regoor Huis Wouter Malan waar die karavaanpark was. Ek onthou soveel swemgalas wat by hierdie swembad geswem is. Dit voel baie lank terug.

Wellington is 'n pragtige plek. Dit was 'n baie lekker dorp om in groot te word. En vandag was 'n wonderlike dag om die ou dae te onthou en met verlange terug te dink aan my dae as 'n kind.

Sokker gees!

As iemand vir my twee maande terug gese het ek en al my vriende sal so opgewonde wees oor sokker, sou ek ongelowig gelag het. Maar, laat ek nou maar die eerste een wees om te erken ek het 'n SAse vlag op my motor, 'n vlaggie op my petroltenk, twee SAse serpe en twee Bafana Bafana hemde. Ek het 'n nederlandse snaakse hoed en 'n argentynse vlag. Ek het sover elke sokker wedstryd gevolg en gaan slaap elke aand ver verby my slapenstyd om eers te sien wie wen. Gisteraand was ek skoon verveeld omdat daar geen game was nie.

Hier waar ek nou sit het Ghana so pas gescore teen Uruguay en ek is uit my vel uit. Ons almal steun vir Ghana noudat Bafana uit die kompetisie is. Ons het twee van Bafana se wedstryde in Kayamandi gaan kyk en die atmosfeer was elektries! Ek het lanklaas iets so geniet. Ons was almal verenig agter een gesamentlike doel: ons span (dieselfde span) moes wen! As ons dit 90 minute lank kan doen, hoekom nie 90 jaar nie. SA kan wen!

Ek het ook die voorreg gehad om op Groenpunt die 24ste Junie die wedstryd tussen Cameroen en Nederland te gaan kyk. Wat kan ek se? Onbeskryflik! Te groot vir woorde, veral die sg fanwalk in die Kaap. FANTASTIES! Nederland het toe gewen en weer vanmiddag teen Brazil om hul plek in die halfeindstryd te verseker. Moremiddag gaan ek weer Groenpunt toe vir die wedstryd tussen Duitsland en Argentinie. Dit gaan 'n grote wees!

Sokker is soos 'n skaakspel tussen die twee afrigters met lewendige skaak pionne op die baan. Dis nou lekker om die reels te ken en te kan saam skreeu, dans en vuvuzelas blaas!

Ke nako!

Shampanje proe by JC le Roux in Stellenbosch

Een van die beste uitvloeisels van my verjaarsdag is dat baie van my vriende my bederf het met ervarings wat ek saam met hulle kan beleef. Drie sulke wonderlike geleenthede beskryf ek graag hier. My bybelstudiegroep het my bederf met 'n geskenkbewys vir 'n lekker pamperlang by 'n skoonheidshuis in Stellenbosch. Ek het die lekker so lank as moontlik uitgerek en twee verskillende bederfies bespreek.

Jo het my bederf met 'n vonkelwyn en nougat proe by JC le Roux in die Devon Vallei in Stellenbosch. Ons het op 'n Sondag gegaan en dit was absoluut fantasties. Ons het 5 verskillende vonkelwyne geproe (foto) wat elkeen gematch word met 'n bypassende nougat of fudge. Die eerste twee van links af was droer vonkelwyn wat ons nie algemeen in SA kry nie. Daarby was nougat in donker sjokolade en 'n turkish delight met melksjokolade om. Die middelste vonkelwyn was my gunsteling. 'n Heuning geur vonkel wat gepas word met 'n heuning nougat. Uit die boonste gestoeltes! Die laaste twee vonkelwyne is die rooie en witte wat JC so gewild gemaak het. My vriendin Azanda, glo mens moet altyd 'n bottel JC in jou yskas hou en dat 'n gewone maandag goed genoeg is om vonkelwyn te drink. Na ons bederf by JC het ek en Jo by Neethlingshof gaan eet. Wat 'n voorreg? Ek is 'n geseende!

Die derde ervarings-geskenk het gekom van Christa Domesle. 'n Broodbak kursus by Moreson Wynplaas in Franschhoek. Ons het dit op 22 Mei 2010 aangepak. Wat 'n dag? Mens voel net so getreat. Ons het agt verskillende brode gebak en die resepteboek op die koop toe gekry. Dit was vet pret. En elkeen gaan met 'n groot boks brood huistoe. Gelukkig het ons 'n familie fees in Wellington gehad die volgende dag en was daar genoeg monde om te help eet aan al die brood. Terwyl die brood bak, doen mens 'n wynproe en dan kry mens nog 'n heerlike ete op Moreson ook. Ek het dit regtig geniet. Vir die eerste keer in my lewe met regte gis gebak en lekker deeg geknie. 'n Peperbrood van karringmelk, olyfbrood, ciabata met vulsels van feta en songedroogte tamaties. Te heerlik! Dis nou regtig 'n dag om te gaan geniet met goeie vriende of familie. Ek sal dit vir enigeen aanbeveel.

Dankie aan al my vriende dat julle weet dat ek van ervarings hou en my seen met vele sulkes!

Bergfietsry in Montagu: 15 Mei 2010

Bergfietsry was nog altyd vir my baie lekker, maar vandag was ekstra spesiaal. Ek het 'n nuwe fiets en dit maak al die verskil. Ek het ingeskryf vir die 45km event by die Mountain Mania in Montagu. Ons spring weg van die Avalon Springs en kry 'n gratis dagbesoeker kaartjie vir die warmwaterbronne ingesluit by die kaartjie. Gelukkig het ek my swembroek onthou, want toe ons 05:00 wegtrek in Stellenbosch het dit nie gelyk na swem nie. Ek was gepantser met 'n mus en Johann het tot skoene aangehad... Iets wat nooit gebeur nie.

Die roete was heerlik! Moeilik genoeg met lekker klim uitdagings, maar maklik genoeg om te kyk wat ek uit die fiets kon haal. Ek het myself bang gery teen die afdraendes af en elke oomblik geniet. Ek hoop om vir baie lank nog te kan fietsry.

Hanlie die veteraan...

My eerste groot skok nadat ek 40 geword het, het gekom op 17 April 2010. Ek wou op die internet inteken vir die Karoo to Coast Mountainbike challenge en moes al die blokkies voltooi. Skielik sien ek dat ek nou as 'n veteraan gereken word! 'n Veteraan! Dit klink soos die ouetehuis!

Met 'n dankbare hart...

Op 11 April 2010 het ek 40 jaar oud geword. Ek het besluit om 'n partytjie te hou sodat ek al my binnekring vriende en familie onder een dak kon sien en kon dankie se vir wat elkeen in my lewe beteken. Die venue was Protea Hotel Tegnopark, Stellenbosch. Dit was 'n wonderlike dag en so baie van die gaste het na die tyd gebel en gesms om te se dit was een van die lekkerste partytjies waarby hulle nog was. Ek is op so 'n high huistoe omdat ek so vervul was met dankbaarheid en die wete dat die Here vir my oorvloediglik seen. Ek is veral dankbaar oor die volgende:

1. My familie: As ek hulle moes kies, het ek hulle weer gekies. Ek het 'n wonderlike familie wat lief is vir mekaar en deur dik en dun by mekaar sal staan. Ek is veral dankbaar dat hulle die Here ken en dat ek in 'n Godvresende huis kon groot word. Ek is ook dankbaar dat my ouers nog gelukkig getroud is en dat ek en my susters en swaers kan vriende wees en nie net familie is nie.

2. Ek het 'n groot kring van baie goeie vriende. Dit was wonderlik om te sien dat hulle ook goed oor die weg kom en dat dit lekker was vir verskillende groepe van my vriende om mekaar te leer ken. Ek is omring deur wonderlike mense.

Ek het drie goed van my met my gaste gedeel: Dat ek en my familie kies om die Here te dien. (Jos 24:15), dat my rykdom altyd gemeet sal word in ervarings en vriende en nooit in goed nie en dat ek groot droom en kies om my droom te leef. Ek het tans twee drome. Om mense wat swaarkry se lewens te verander en om die wereld te toer.

My familie het my verras met twee goed: 'n Plakboek waarin al die gaste geskryf het en fotos van my en hulle geplak het. Dit was 'n stunning idee en ek het dit so waardeer. Hulle het ook vir my 'n fotoraam gemaak vir my muur met fotos van my en die familie. Dit is wonderlik en ek is so lief vir my familie.

My vriende het my so getreat met die mooiste geskenke en kaartjies met die inspirerendste boodskappe. Ek is 'n mens deur ander mense en kry my energie en motivering uit my vriendekring. Hulle is die beste en ek sien kans vir die volgende 40 jaar saam met hulle.

'n Paasnaweek uitstappie saam met Lizel en Tier Teuns

Dis Paasnaweek 2010 en 14 van ons is oppad Prince Albert toe in die Klein Karoo. Ons is 'n groep vriende wat deur Teuns en Lizel genooi is om saam met hulle te kom feesvier. Teuns word 40 en hul herdenk hul eerste jaar van huwelikslewe. Nou, niemand het gedink dat ons gaan sit en koek eet of rooi koeldrank drink saam met Teuns nie. Hy staan nie verniet bekend as die Tier nie. Lizel het sy oorspronklike toerplan afgeskaal om dit vriendekring aanvaarbaar te maak en ons het besluit om saam te gaan.

Vier van ons vertrek Vrydagoggend 2 April 2010 met Pieter en Elsje Diener se Cruzer na Prince Albert. Johan en Katarina Gerber ry saam met my en Johann Diener. Na 'n heerlike ontbyt by Laingsburg se hotel is ons gereed vir die uitdagings van die dag, of so het ons gedink. Ons slaan kamp op by PA en ses van ons vertrek om na die Gamkapoortdam te gaan kyk (met die fietse). Ons ry met die bakkie 26 km uit die dorp uit en toe verder met die fietse. Baie sand wat maak dat Katarina neerslaan en ek bo-oor haar, maar niks sal ons afsit om by die pragtige dam uit te kom nie. Ons swem heerlik en ry terug. Ons kom by die Cruzer aan net toe die son sak. Dis asemrowend mooi, net soos die Karoo kan wees in die laatmiddag.

Ons braai snoek met heerlike patats en slaai en klim vroeg in die bed, want more ry ons van PA na De Rust via Klaarstroom en Meiringspoort. Teuns laat dit baie maklik klink en moedig ons aan met die gedagte dat dit alles teerpad is en gelyk! Die padkaart was nie baie duidelik oor die hoogte van die Kredouwpas nie en ons kry 'n onverwagse skrikmakertjie, maar almal vaar goed en van daar na Klaarstroom is heerlik gelyk en vinnig. Ons drink koeldrank by die enigste winkel in Klaarstroom en geniet die gasvryheid van die plaaslike mense. Meiringspoort is PRAGTIG. Net Johan Gerber sien kans om te swem in die waterval. Ons druk deur De Rust toe en hou heerlik partytjie met wortelkoek en appeltert wat Lizel laat bak het. Dit alles nadat ons heerlik geswem en ontspan het.

Ons het skaars ons tente toegezip na 'n braai, toe begin dit reen en reen en reen. Ek staan vroeg en nat op en ons wens vir Teuns geluk met sy verjaarsdag. Dis opstandigings sondag en ons vier die feit dat Jesus lewe en die dood oorwin het. Die pad Kango grotte toe is sleg en lank en baie nat. Ons sukkel met ratte wat krap en kettings wat vol modder is, maar geniet die volstruise langs die pad baie. Swartbergpas is in mis gehul en dit help dat mens nie die bokant kan sien nie. Dis steil, baie koud en BAIE modderig, maar ons is tuff en ons druk deur. Dit vat lank om bo-uit te kom, maar ons kom daar en geniet die afdraend aan die anderkant. In die laaste drif maak ons middagete om 16:30 (en Teuns het gewonder wat ons die hele middag in die kampterrein gaan maak) en hou opnuut partytjie vir Teuns.

Ons het 200 km afgele, die wereld gesien vanuit 'n fietssaal, saam swaargekry en die toertjie baie geniet. Wat wil 'n mens meer he? Die Maandag ry ons op al die agterpaaie terug Stellenbosch toe om die verkeer te mis, maar meer nog... om plekke te sien waar ons nog nie was nie. Anysberg om tussen Laingsburg en Montagu en Eilandia om na Worcester en Villiersdorp na Franschhoek. 'n Heerlike naweek saam met vriende om te herdenk dat Christus gesterf het en dat hy opgestaan het uit die dood en dat Hy leef sodat ons met Hom kan voluit leef!

Kreefroete - Dag 4 van stap: Papendorp na Ebenhaeser

Vandag stap Desmond saam met ons. Ons moet deur die nat vlei kom en stap baie in die water en modder, maar geniet elke oomblik daarvan. Ons stap vandag vir 15 km langs die Olifantsrivier tot net voor die besproeiingsdam buitekant Ebenhaeser, waar ons by Dave en Pam oornag in hul gastehuisie op die rivier.

Ons sien pragtige voels wat klomp Pelikane, Flaminke en reiers insluit. Dis ons laaste dag se stap en ons vorder goed. Die weer is steeds fantasties en dis heerlik solank as wat jy langs die rivier stap, maar as jy binneland toe draai raak dit warm.

Ons eet vanaand by ons gasouers aan huis en klim weer vroeg in die bed. Hier is meer muskiete in Ebenhaeser as mense! Ons kry ontbyt ook by Pam en toe kom Ben ons haal en vat ons terug Elandsbaai toe. Vandaar toer ons oor die skiereiland na Paternoster en Shelley Point en gaan ook aan by Darling om Evita se peron te sien. Wat 'n heerlike dag om die einde van 'n heerlike toer te vier. Die kreefroete was regtig die moeite werd.

Kreefroete Dag 3 van stap: Doornbaai na Papendorp via Strandfontein

Ons gids vir die dag is Peter. Hy is 'n ernstige stormers ondersteuner en het 'n vlag op sy huis se dak. Hy ken sy dorp baie goed en kan ons alles vertel. Die kelp fabriekie is vir ons baie interessant. Die kuslyn van Doornbaai tot by Strandfontein is baie rotsagtige en ons stap bo-op die kranse. Ons kry twee hengelaars wat pragtige kinders van die Here is en hulle hengel om naby hul Skepper te wees. Dis seker maar hoekom ek stap ook.

Van Doornbaai na Strandfontein is 7,5 km en vandaar na Papendorp is 6,5km. Ons drink tee by Strandfontein se kafee en lees die week se ou koerante. Daar groet ons vir Peter en ontmoet vir Charmaine wat ons gids is na Papendorp. Die kuslyn van Strandfontein na Papendorp is die mooiste stuk kuslyn wat ek nog gesien het. Die laaste keer wat ek hier gestap het was saam met Herman, Patrick, Ina, Pieter, Magdaleen en Boetie. Toe het ons ons verluister aan die klank van die see wat oor die plate klippe spoel en terugtrek see toe. Vandag doen ons dit weer. Dit klink soos 'n orrel wat die mooiste musiek maak.

Papendorp se naam was eers Viswater en dis hier waar die Olifantsrivier in die see inloop. Hier het die plaaslike mense (net 45 gesinne woon hier) 'n sluis gemaak en in die winter laat hulle die see inloop oor die pan en maak dan die sluis toe dat die somer die pan opdroog en baie sout agterlaat. Hulle oes die sout. Dis pragtige skoon see sout wat hulle gebruik en verkoop. Ons stap oor die soutpan en bly in 'n gastehuisie vir die nag. Daar is 'n pragtige dek wat uitkyk oor die vlei en ook 'n voelskuiling. Hier is baie flaminke en ander voels. Ons is al 19:20 in die bed.