The Church has left the building...

Een van die kragtigste rondstuur-boodskappies wat die afgelope tyd in my oorvol whatsapp inbox geland het, was hierdie een… En vanmiddag het ek dit in aksie gesien.  Ons is besig om die hawelose mense in Piketberg te skuif om vir hulle ook ‘n kans te gee om die virus te oorleef deur te self-isoleer en ek stuur ‘n eenvoudige whatsapp voice recording uit na 3 kerkwyke, een munisipale wyk en ‘n groep vroue wat gereeld saam oefen op ons dorp.  Binne ‘n uur het ons ‘n Munisipale voorportaal vol matrasse, kussings, handdoeke, lakens en wat nog alles.  Baie dankie aan elkeen wat so graag help en uitspring en moue oprol wanneer dit op sy nodigste is. Ek salueer julle!

Dankie vir al die lekker terugvoer op faceboek en whatsapp en op my blog self.  Dit word waardeer. Dit is lekker om van julle te hoor. Vir ‘n ekstrovert soos ek is vinger-alleen-in-my-huis ‘n moeilike konsep, maar ek doen my bes.  My vriendin in Kanada, Elizan, deel vandag met my die volgende: Hulle is so 6 of 7 dae voor ons op die siklus van self-isolasie en jan-tuis-bly-se-karretjie. Sy sê die eerste paar dae is mens nog baie opgewonde oor die moontlikheid van tuis bly en al jou lysies afwerk, regpak, skoonmaak en uitsorteer, maar na ‘n paar dae verloor dit sy glans en is die honeymoon-fase verby en dan moet ons gereed wees om ons gemoedere hoog te hou.  Oefen solank! 

Op die oombik is ek nog op my lysies en baie beindruk met wat ek alles gedoen kry. Vandag het ek ‘n legkaart begin wat ek in Rusland gekoop het. ‘n Pragtige een van die Rooiplein in Moskow wat ek in 2014 gekoop het toe ons daar was.  Sedertdien probeer ek altyd in ‘n vreemde land ‘n legkaart koop om die herinneringe te strek, maar dis snaaks hoe min mooi legkaarte mens kry van mooi fotos van mooi plekke. Ek hou niks van tegnologie-getekende goed nie. Dit moet ‘n mooi foto wees van ‘n bekende landmerk in die land waar ek was.  Die Rooiplein met sy Ortodokse kerke in Moskow is presies so ‘n mooi een.

Vandag het ek ook my breiwol uitgesorteer. Die van julle wat my ken sal weet dat ek ‘n kranige breier is.  Eintlik al van altyd af.  Nee wag, ek jok.  Dit is vandat my Ma my gedwing het om self my st. 5 kortmou kabeltrui in vuilpienk klaar te brei voordat ek op die skooltoer kon gaan, dat ek verslaaf geraak het aan brei.  Daar is net iets aan wat net kranige breiers sal kan verstaan. Ek kan nie gaan slaap in die aand as ek nie gebrei het nie en ek brei al vir meer as 21 jaar teddiebere vir die kinderhospitale in die Wes-Kaap saam met 'n groep vrouens in Stellenbosch.  Orals in my huis in ‘n verskeidenheid van kaste lê kruidenierswinkel-sakke met wol in.  Vandag het ek dit alles uitgegrawe en begin sorteer.  Wat ‘n wonderlike gevoel. Nooit geweet ek het nog soveel wol nie. Ek sal moet spoed optel as ek dit nie wil saamtrek ouetehuis toe nie. Aan my familie: as ek ooit weer wil wol koop in Stilbaai (selfs al is dit met Mamma se pensioen-afslag) stop my asb.

Nou moet ek bieg ek het selfs ‘n paar of twee van my Ma se breipenne opgespoor wat sy lankal soek. Die ou nommer 12’s mamma in grys en groen.  Sodra die President besluit ons mag vrylik rondbeweeg, bring ek hulle, ek belowe.  Ek dink die Lockdown het ‘n hele paar goedjies vinniger laat gebeur as wat dit sou.  Ek vra nou al drie jaar lank vir ons IT dat ons by die werk gelaai word om van die huis af op die network te kan werk.  Die antwoord was altyd dieselfde: ons toets dit nog.  Wel, die President se woorde was nog nie koud nie, toe is dit uitgesorteer. Tjoef tjaf!  Nou so is dit met die breipenne. Ek het al talle kere kom soek daarvoor in my huis, maar nog nooit diep genoeg of dringend genoeg nie! Jammer Mamma.  Die oudste strokie wat ek uit een van die wolsakke kon kry kom uit 2001.  13 Februarie. Ek wou seker iets vir Valentynsdag aanmekaar slaan. Wie weet!

Iets anders wat ek nou hier sit en besef is dat ek elke sakkie wat ek vandag herwin het soos wat ek wol op die tafel uitgepak het, het ek netjies opgevou.  Nou vet weet ek is nie 'n sakkie-opvou-mens nie.  Die sielkundiges onder ons sal moet verduidelik wat hier aangaan. Ek skrik eintlik vir die gedagte. Miskien is dit maar my manier om beheer te vat oor die klein dingetjies tans?

Wel hier is hulle. Te netjies vir woorde. Katrina wat by my werk, sal nie haar oe kan glo nie, want die sakke land net onseremonieel in die rooi emmer in die kas. Iets is anders.

Vandag se uitdagings aan my werkskant sluit die volgende in: Om genoeg wetstoepassers op straat te kry om die ongehoorsames tot gehoorsaamheid te dwing.  Daar is ‘n spreekwoord wat lui: Karakter is dit wat jy doen as niemand kyk nie.  Ons het baie karakterlose mense in ons land wat glo dat hulle net verkeerd is wanneer hulle uitgevang word. Dit frustreer ons. Dit vat baie van ons arbeidsmag op en hou ons weg van dienslewering. In baie ander Munisipaliteite is die versorging van die haweloses ook ‘n groot uitdaging. Sosiale Ontwikkeling sukkel om die mas op die kom en al die gate toe te stop en ek besef vandag dat hierdie Lockdown nou aan ons die geleentheid gee om te sien waar ons voetspoor van sosiale dienste gebrekkig is in SA. Ons sien ook duidelik watter massiewe groot gedeelte van ons normale sosiale ontwikkeling nie deur die staat gedoen word nie, maar deur doodgewone mense en vanuit kerkorganisasies en nie-winsgewende organisasies wat nou in lockdown is.  Wat ‘n openbaring is dit nie. Baie dankie aan elkeen wat normaalweg na die armstes van die armes omsien en sorg dat elke dorp kan werk vir die wat dit die meeste nodig het.

Ek groet nou eers. More is nog ‘n dag. Ons gaan vanaand almal 20:00 op ons stoepe staan en hande klap en cheer om mekaar aan te moedig.  Ek hoop daar is genoeg mense langs jou en naby genoeg aan jou via sosiale media wat jou daagliks kan aanmoedig.  Indien nie, maak ‘n plan.  Jou vriende en familie is net ‘n oproep weg. As jy nog nie voel jy het dit nodig nie, is daar miskien iemand wat jou oproep nodig het.

Lief vir julle. 

Hanlie