Gewoonlik skryf ek net blog as ek die wêreld
toer of as ek iets beleef wat ek nie kan binnehou nie. Hierdie keer skryf ek om te onthou. Ek wil kan terugkyk en presies onthou hoe
braaf ons was, hoe ons na mekaar omgesien het, hoe gewone mense buitengewone goed
gedoen het, maar ook hoe ons God ons beskerm het, hoe ons as ‘n nasie en ‘n wêreld
sterker anderkant uitgekom het. Maar ek
skryf ook omdat my Ma vanmiddag vir my ‘n whatsapp stuur op ons familiegroep en
vra of ek nie maar elke dag sal blog skryf nie.
My Ma is ‘n wyse vrou en weet miskien ook dat dit al manier sal wees om
my hierdeur te kry.
Ons dominee, Martin, het gister ons Raadsvergadering in
Bergrivier met skriflesing en gebed kom open en eers net vir ons almal gevra om
stil te word en te dink hoe ons op die oomblik oor hierdie ramp dink. Ek wil jou uitdaag. Doen dit nou daar waar jy
sit en lees. Raak stil en word bewus van wat hierdie situasie aan jou doen op
die oomblik. Hoe laat dit jou voel? Magteloos, gefrustreerd, angsbevange, moeg?
Want ons is so besig om reëlings te tref vir lockdown, dat ons vergeet om te
voel. Dit het my baie gehelp. Ek hoop
dit help jou ook. Ek het ook in my coaching studies geleer wat die werklike
waarde is van daaglikse “gratitude journals”. Jammer vir al die Engels
tussenin. Doen dit hierdie 21 dae. Daag jouself en jou gesin in jou huis of
wyer via sosiale media uit om daagliks iets met mekaar te deel waaroor julle
uiters dankbaar is. Dit gee ‘n mens vlerke om buite jou onmiddellike
omstandighede te beweeg. Ek het weer die week gedink aan die aangrypende
verhaal uit die konsentrasiekampe in die Tweede Wêreldoorlog en dat die mense
wat dit oorleef het, mense was wat hul visie kon rig op dinge buite hul
onmiddellike omstandighede.
Dit het meestal vir SA 12 dae terug begin. Dit voel soos ‘n
jaar. Ek skrik eintlik toe ek nou op my vingers terugtel na Sondagmiddag 15
Maart toe. Ek was by Gielie en Ina op die plaas en het pas beide gesoengroet
soos wat plattelandse mense nog op 15 Maart gedoen het met die wat jy goed
ken. Toe praat die President… Welliswaar
laat, maar ons vergewe hom, want hy toon groot leierskap en ek is seker die
meeste mense in SA is diep dankbaar dat ons nie hierdie krisis in ‘n Zuma-era
hoef aan te pak nie.
Soos ek nou hier tik hoor ek hoe twee buurmanne oor die
straat met mekaar staan en praat twee blokke van my af. Dis so stil dat ek deel
in hul gesprek. Soos altyd die afgelope 12 dae, praat hulle nie oor die weer
nie.
Maar ek stel uit…
Miskien wil ek nie so diep in my emosies delf nie, miskien
wil ek eers probeer sin maak van wat ek die afgelope twaalf dae beleef het. Julle weet ek werk vir ‘n Munisipaliteit. Ons
is ‘n rat in die groot masjien van ‘n Nasionale Rampgebied, maar ons is die rat
naaste aan die mense. En dit bring sy eie uitdagings. Vir elke sin wat ‘n Minister voor die
TV-kameras of radio-mikrofone sê (of nie sê nie), moet daar talle
amptenare agter hom/haar dit tot uitvoering bring. Ek is een van hulle. Soms wil die verantwoordelikheid my
oorweldig, maar meestal is ek dankbaar dat ek in die Weermag was, dat die Here
my geseën
het met leierseienskappe en dat ek ‘n familie en vriende het wat vasgeanker
staan in Geloof. Ek weet ook soos Ester,
dat dit juis vir ‘n tyd soos hierdie is dat ek 24 jaar terug geroep is om in
Plaaslike Regering te dien.
Ek het so baie die afgelope twaalf dae van ons volkie in SA
geleer. En so baie teruggedink aan my
tyd in Japan in 2012 toe ek my vergaap het aan hoe nakomend (compliant) die Japanese is. Dis opmerklik. Ek onthou dat ek agter in ‘n
vol bus gesit het en die hele tyd geweet het hier is iets anders aan die gang en
ek weet nie wat nie en later besef het ek hoor die flikker lig flikker. Van
agter in die bus af. Almal in Japan het ‘n
“compliance” geen waarvan ons nog nooit in SA gehoor het nie. Die afgelope week praat ek met duisende
SAners op die foon wat elkeen vir elke regulasie wat uitkom, tien “loopholes” uitgedink
het en dit net met my wil toets. Want hulle wil darem nie in die moeilikheid
kom nie. Daar is die Oom wat Tupperware verkoop
in Citrusdal en ‘n ry-permit moet hê, want sonder tupper is die wêreld
ondoenbaar. Dan is daar die Tannie en
haar vriendinne wat ‘n essensiële diens wil stig om rondloper katte
kos te gee. Nee Tannie, dis nie deel van die Regulasies nie. ‘n Rondloperkat
sal sy instink volg en vir homself sorg. Vra die dooie duif in my agterplaas
wat vanoggend vroeg al op dag 1 van lockdown gesneuwel het. Dan is daar die
jaloerses. Dit is erg genoeg dat hulle nie lekkernye kan koop by die winkel
waar hulle ure in ‘n ry gestaan het voor lockdown nie. Maar bewaar die een se
siel wat toe wel ‘n Coke te koop gekry het iewers vandag. Dan word die Minister
gebel en moet daar oombliklik verdere verfyning van die reëls
plaasvind. Want ek sal eerder sterf as om iemand anders iets toe te laat. Is
ons nie vreemd nie? Is ‘n Coke nou voedsel of nie? Mag die hoender wat verkoop
word warm wees? Mag ‘n slaghuis oop wees? Sluit ‘n petrolstasie nou die
winkeltjie by die petrolstasie in of nie? En so hou die vrae net nie op nie.
Mag ‘n sopkombuis oop wees. Is sop verwerkte voedsel. Natuurlik, maar iemand
moet die haweloses kosgee. En so is daar 1000de goedjies waaraan geen Minister
kon dink nie.
Elkeen het ‘n beter plan as die vorige een. Ek en my
kollegas moet geduldig na elkeen luister en ‘n uitspraak maak. Asof ons die
bewaker van die mensdom geword het. En
dit is nie omdat daar nie genoeg regulasies uitgevaardig is nie. Die 7
afgekapte bome op my kombuistafel getuig daarvan. Dit is net dat ons in SA van
elke reël
‘n uitsondering maak (en miskien ook omdat daar geen nuwe sport op TV is om te
kyk nie (gisteraand se Wimbledon 2014) en omdat die verslaafdes se sigarette en
drank binnekort gaan op wees). Nou, in
gewone alledaaglikse lewe is kreatiwiteit mos ‘n wonderskone ding, maar red nou
‘n nasie van COVID-19 met sulke houdings. By ons SPAR in Piketberg is ‘n bord
opgesit voor die parkeerplek vir gestremdes wat sê: Stupidity is not a
disability. Een van my Munisipale
Bestuurder-kollegas van ‘n groot Metro in SA stuur nou-nou ‘n whatsapp wat sê: Discipline saved China. Indiscipline drowned
Europe. Ignorance will kill Africa.
Gedeeltes daarvan is seker waar. Daar is seker plekke iewers in donker
Afrika waar iemand onkunde sal kan voorgooi as ‘n verskoning, maar die tieners
wat gisteraand in Khayelitsha se strate dans, die swernote in Hammanskraal wat
videos rondstuur van hoe onverganklik hulle is… dit is uiterste “stupidity” en
stel ons almal in gevaar.
Ek is seker julle is net soos ek toegegooi met inligting. My
buurman sien nou-nou ek sit op my dek en tik en roep vanuit sy erf. Ons gesels ‘n
bietjie en gooi nog ‘n paar COVID-gesprekkies rond. Ek bied aan dat hy vir my sy
selnommer gee dan kan ek hom ook op die lys sit van die waarmee ek uurliks kommunikeer. (Ja, hulle het onlangserig ingetrek, ek het
nog nie sy nommer nie. Selfs in die platteland het ons grense…;-)) Nee wat dankie, wys hy dit vriendelik van die hand. Hy is
reeds toegegooi.
Daar het nog soveel goed gebeur waaroor ek graag wil vertel,
maar wees asb geduldig. Dit sal stuk-stuk uitkom. Die wind het nou opgekom en
dit is nou koud hier buite op my dek. Ek
groet eers.
Wees asb veilig. Bly binne jou erf en maak seker dat ons sal
leef om eendag saam te kan terugkyk.
Lief vir julle.
Hanlie
Ditsem
ReplyDelete