Die lewe gaan ook oor dit wat ons nie doen nie

Ek is vanoggend diep geraak deur opleiding oor die hantering van "Human Trafficking" slagoffers. Ons is opgelei deur Marge Ballin van Inter Outreach Ministries. Sy werk al dekades met slagoffers van seksuele geweld. Daar het so baie dinge so gelyk deur my kop gehardloop dat ek steeds besig is om daaraan te verwerk. Ek wonder deurentyds waarheen die Here hiermee oppad is in my lewe.

Ek dink tans gereeld aan die aanhaling van Vader Lapsley, naamlik: "Those who think of themselves as victims, give themselve permission to do horroble things to others because of what happened to them." Dit laat my wonder oor ons mooi land met sy wonderlike mense. Hoeveel van ons beskou ons self as slagoffers? Van apartheid, van verkragting, van geweld en misdaad, van gesinsgeweld, plaasmoorde, motor kapings? As al hierdie slagoffers onuitspreekbaar aaklige dinge doen aan ander omdat hulle self benadeel is, waar sal ons wees in die toekoms?

Die oplossing het soos 'n wolk mis oor my kom le en ek weet net die Here moet ons help om slagoffers te bevry van die leuen dat hulle slagoffers is en daarom die reg het om seer te maak soos wat hulle seergemaak is. En die genade om te kan vergewe.

Ken jy die spore wat loop deur die droe Karoo?

Hoe beskryf mens een van die lekkerste naweke in jou lewe? Klipbanksfontein is presies waar dit klink om te wees... In die middel van nerens. Mens ry vanaf Ceres in die rigting van Sutherland en draai regs af as Isak se verduideliking so se. Dan maak mens twaalf of meer hekke oop en weer toe en kom uiteindelik by Bettie se beskeie huisie, waar sy en Kammies die plaas onder beheer het. Wat 'n verrassing is die spoeltoilette en die warm water nie? Net genoeg gadgets om baie gerieflik te wees, maar ook min genoeg om simplisties en BAIE lekker te wees. Geen selfoon ontvangs, geen krag. Net tente en kilometers se Karoo bossies en pragtige veld. Baie goeie geselskap, fietsry, kampvure met kitaarsang en ure se rus en rus en nogmaals rus.

Isak en Blyda het ons saamgenooi en Jan, Petrus en Surette het saamgekom. Ook Mike en Suretha met klein David. Ons elkeen doen net soos wat jou gees en siel jou lei. Party slaap laat, ander stap, party ry en ander sit en staar die vertes in. Hier is iets vir almal. Ek wonder opnuut hoekom ek toelaat dat die lewe my so jaag. Hoekom raak ons so gou vasgevang in die rotte resies? Weet ons nie dat die wenner van die resies nog maar 'n rot is nie? Hier is suurstof, wonderlike uitsigte, skape wat naby jou verby wei, voels wat jou wakker kwetter, die wind wat sy eie musiek verskaf en 'n kruis op die horison wat jou heeltyd herinner dat jy op heilige grond is.

Ons is terug. Verfris, verkwik, uitgerus en reg vir die week wat voorle.

Karoo 2 Coast

Om van Uniondale af Knysna toe te ry is vet pret... met 'n motor! Met 'n bergfiets is dit steeds pret, maar ook harde werk. Hierdie jaar het ons perfekte weer gehad en het die uitsigte opgemaak vir die harde werk wat jou bene moet doen.

Sewe van ons is Saterdagoggend 19 Sept 2009 in Stellenbosch weg met twee Diener-bakkies van Pa-Pieter en Johann. Ons moes eers by Flandria stop want George het tot 2 uur laas nag gedans en was effe onvoorbereid. Op Barrydale het ons perongeluk die sleutel van die een bakkie binne-in toegesluit. Gelukkig het dieselfde brein hom weer daaruit gekry. Ek en Pieter het ons hele fietstoer van twee jaar terug weer beleef op Route 62.

By Uniondale aangekom wag 'n groot skare fietsryers en ondersteuners ons in. Meer mense as wat ek verwag het en minstens 6 keer meer as toe ek dit gery het in 2004. Meer as 3000 ryers. Wow! Ons soek kampplek op die sportterrein en verken die wereld. Ons registreer en kry ons pasta en maak alles reg vir more. Om halfagt spring die eerste groep weg. Ek, Johann en Coos is in groep 5. Ek geniet die ryery terdee. Bult af is my kos en bult op moet jy net jou mond hou, moed hou en TRAP.

Pieter en Dorette ry die voertuie om. 7 km van die einde af kry ek 'n papwiel en baie tyd gaan verlore. Ek sal moet leer om 'n wiel om te ry. Wat 'n heerlike dag en heerlike reis. Louis Botha van Stellenbosch ry saam met ons terug. Hy het nou 1400 km met sy fiets gery tot op Uniondale (met 'n detour via Plett) en toe lekker fiks gewees vir die K2C.

Nou moet ons verder oefen vir To Hell and Back op 7 en 8 November 2009.

Train hard, fight easy!

Oor net twee weke is dit ek en die Karoo to Coast. Dit is 'n bergfiets uitstappie van 100 km op rowwe paaie vanaf Uniondale na Knysna. Ek het nou al drie weke gespin in die oggende en op Sondag 6 September was dit tyd vir langer in die saal sit. Ek en Elmarie is net voor 13:00 by my huis weg, oor Helshoogte, deur die padwerke by Pniel en met die wind van agter Franschhoek toe. Daar het ons 'n GU breuk gevat op die gras voor die Vrouemonument en is ons met dapper en stapper die Franschhoek Pas uit. Daar was twee groot bobbejane langs die pad. Amper bo neem ons foto's van 'n honeymoon couple van Mpumalanga en stoom voort. Daar kom 'n CV mercedez verby en toet, draai toe om en wraggies hou Willem, Alida en die kinders langs my stil. Dit was so lekker om hulle te sien. Ons was saam Kilimanjaro uit in 2005. Die afdraend was baie makliker en ons het 'n knoffel pizza geeet in Franschhoek. Toe tref ons die wind oppad terug! Wow, dit was nie maklik nie, maar soos hulle se in die fliek Karate Kid: Train hard, fight easy. Ons het na 18:00 eers tuis gekom. 'n Lang en lekker dag.

'Cause somewhere in the crowd there's you...

Wie onthou nog ABBA se lekker musiek? Met die Mamma Mia fliek nog vars in ons geheues, is dit makliker. Ek kon nog nooit stilstaan as ABBA speel nie. Wil altyd net dans. Wel, nou was dit ons beurt om te dans op ABBA en dit nogal op 'n verhoog met mikrofone en alles. Dit het so begin... Birgit Andrag is 'n vriendin van my. Sy is iemand wat groot dink oor die lewe en soms goed uitdink wat net nie doenbaar lyk nie. Sy word hierdie jaar vyftig en het haar vriendinne genooi om saam met haar te sing. Ons is afgerig deur Koba Wicomb en haar dogter Saskia het die koriografie en klere gedoen. Wat 'n fees! Dit was skreeu-snaaks, maar baie pret. Ons het Woensdagaand 2 September 2009 opgetree by Paul Roos se ouer en onderwyser konsert. Ons het Super Trouper gesing en gedans vir 'n vale. Ons was so bang dat hulle ons sal "ancore", want op ons ouderdom kan mens net nie daai passies twee keer na mekaar doen nie. Dis lekker om mens te wees.