Botmaskop beter as baie: 28 Feb 2009

Vanaand se skemerklim van Botmaskop was baie lekker. Ons het 17:00 begin stap vanaf Twee Pieke in Stellenbosch. Teuns en Lizel was lus vir saamstap. Hulle is altyd inspirerende geselskap. Hulle moes egter al 20:15 'n vertoning in Oude Libertas bywoon en het net gestap tot bo die zig-zags. Ek en Jan is verder. Die paadjie is al effens toegegroei, maar ons het dit in net minder as twee ure tot bo gemaak en weer in 90 minute tot onder. Gelukkig het ons kopliggies saamgevat, want met die afkom was dit al donker. Ons kniee kon voel ons het vinnig geklim en vinnig gesak, maar niks wat 'n McDonalds roomys nie kan regmaak nie. Nog 'n heerlike avontuur agter die rug. Dis lekker om mens te wees.

Die foto's vertel die volle verhaal. Daar is steeds digte rookwolke vanaf Helderberg se brand. Hulle kry dit nou maar net nie gestop nie en die wind was baie sterk. Die Pieke troon majestieus uit bo die wolke en die hele Dwarsrivier vallei is asemrowend mooi.

Hanlie se storie oor die berg Kilimanjaro 20 Feb 2005 - 26 Feb 2005

Hanlie se storie oor die berg Kilimanjaro
20 Februarie 2005 tot 26 Februarie 2005

Saterdag 19 Februarie 2005

Na maande se beplanning en weke se inkopies is ons nou hier … op die vooraand! My sakke was Donderdagaand al gepak en die laaste twee dae was bloot frustrerend. Verlangend. Uitsien en nogmaals uitsien. Wonder wat wag! Dis nou al na 23:00 en ek sukkel om te slaap. Jo vat my more lughawe toe. Ulrich, Herman en Kallie gaan saam en Francois sal ons ook daar kry. Die Van der Merwes is reeds in Pretoria by vriende. Louis kom met ’n bietjie later vlug en die res kry ons op Johannesburg Internasionaal. Ons moet 05:40 op die lughawe wees. Ons vlieg 06:40 met 1Time. Iain en Nerine het saam met my gebid vanaand. Wat ’n voorreg om nie hierdie berg alleen hoef aan te durf nie. Mag dit ’n Godservaring wees. ’n Groot fisieke en geestelike ervaring en mylpaal. Here, ek vertrek met ’n verwagting van U. Moet nie dat ons van hierdie plek af weggaan of een tree gee sonder U nie.

Sondag 20 Februarie 2005

Ek het min geslaap. Ons ry met Jo se Uno lughawe toe en Herman en Francois bel my terwyl ons nog op pad is. Kennelik net so opgewonde soos ek! Die T-shirts lyk great. (Behalwe vir die komma wat op die verkeerde plek sit. Ek hoop nie ons gaan ’n denkbeeldige berg net langs Oos-Londen in die see klim nie.) Dis maklik om die groeplede orals uit te ken en dit werk baie goed.

1Time is toe glad nie sleg nie. Ons kom 08:40 op Johannesburg Lughawe aan en kry ons bagasie. Ons eet heerlik ontbyt by die SPUR by Binnelandse Aankomste. Almal doen hulle laaste dinge. Ons ontmoet vir Kallie, Barry, Willem en Alida daar. Nou nog net Magdel en Louis wat ons by Buitelande Vertrekke kry, dan is die groep voltallig.

Andries, Christa en Sunel kom vir my kuier op die lughawe. Dis heerlik om hulle weer te sien nadat ek hulle April 2004 laas met my verjaarsdag gesien het. Kallie se sussie en meisie kuier ook saam en ook familie en vriende van die Van der Merwes. Later groet ons die familie en vriende en beweeg deur na Internasionale Vertrekke. My bagasie weeg 28 kilogram. Ons vlug is vertraag en ons vertrek eers 15:00 in plaas van 14:25. Almal is in ’n goeie gees. Dis moeilik om te glo ons begin more al die berg klim. Daar is nog so baie wat moet gebeur.

Ek kan nie besluit waarna ek die meeste uitsien nie. Seker maar die “bo-op die top”-gevoel. Orals sien mense ons hemde en lewer kommentaar. Almal wat al daar was kom groet en gee raad. Ek voel skielik deel van iets groters. Ek gaan nou deel word van ’n klein groep mense oor die hele wêreld wat al hierdie berg aangedurf het.

Ons sukkel om te onthou watter pille ons wanneer moet drink. Ons moet mekaar maar help en probeer onthou. Ons drink ons eerste Kilimanjaro bier op die vliegtuig en identifiseer beide die Limpopo en die Zambesi riviere uit die lug uit. Dit werk soos volg: Hanlie sit by die venster en sien ’n groot rivier. Francois werk uit hoe lank ons al vlieg, hoe vinnig die vliegtuig beweeg, maak ’n sommetjie en verklaar watter rivier dit moet wees. Die Zambesi is geweldig groot.

Die “chicken of beef” aankondiging op die vlug was BAIE welkom en ons eet heerlik. Om oor Mosambiek te vlieg is interessant, want daar is net myle en myle se niks. Baie plat. Tanzanië is baie meer bergagtig met spitskoppies en ook baie groen met groot graniet rotse soos Paarlberg.

Ons land eers in Dar es Salaam om ongeveer 18:15 (Suid-Afrikaanse tyd) voordat ons sal vlieg na Kilimanjaro Internasionale Lughawe. Ons vlieg met dieselfde vliegtuig en moet bly sit. Die groep spot daaroor dat ons elkeen net vir hom/haarself het om voor uit te kyk in die volgende twee weke. Elkeen moet net hom/haarself bo kry. It’s all about me! Ek besluit dat hierdie my week is om selfsugtig te mag wees. Ek moet myself bo kry. Net myself. It’s all about me!

Francois sing ’n lied van Valiant Swart. “Daar is ’n lig aan die einde van alles. ’n Plek ver van hartseer of pyn ...” Mag daardie lig die volmaan op Kilimanjaro se Uhuru Peak wees die oggend as ons summit.

Die man van KPMG wat saam met ons vlieg sê Dar Es Salaam is net so groot soos Kaapstad, maar dit wil ek eers sien. Dit is nou 19:15 plaaslike tyd (Tanzanië is ’n uur voor Suid-Afrika) en dis reeds lankal donker hier. Die groep is onrustig. Gatvol gesit en ons oefen ons Swahili. Ons styg eers 20:15 op vanaf Dar es Salaam. Interessant genoeg is dit opmerklik dat Dar bitter min stadsbeplanning het. Die stad lyk baie deurmekaar vanuit die lug. Geen duidelike strate, woonbuurte, parke of rye liggies nie. Alle liggies rond en bont!

Almal is moeg na ’n baie lang dag op drie vlugte, lughawens en vliegtuigkos. Ons voel soos die deelnemers aan The Amazing Race. So tussendeur kuier ons lekker, leer mekaar beter ken en geniet die grappies van veral Kallie. Hy is só skerp. Hierdie vlug is net 55 minute lank en ons kry “refreshments”. Die van ons wat aan die regterkant van die vliegtuig sit, kan die buitelyne van Kilimanjaro en Berg Meru se silhoeëtte in die maanlig uitmaak. Meru is die tweede hoogste berg in Tanzanië en is 4600 m hoog. Hy staan met sy voete in Arusha Nasionale Park. Voordat ons weet land ons op Kilimanjaro lughawe. Dit is min of meer so groot soos Polokwane se lughawe in Limpopo.

Ons kry ons bagasie, gaan deur paspoortbeheer en soek ons drywer vanTribe Safari. Dis alles ingesluit by die pakketbewys wat ons van Dawie gekry het. Hier in Tanzanië is almal uiters rustig en ons besef vinnig dat ons ons Westerse tydswaardering sal moet los en saam met die stroom sal met swem. Miskien is swem selfs te veel van ’n aktiewe werkwoord in hierdie omstandighede en moet mens eerder praat van saam-float!

Ons drywer het aanvanklik net een missie en dit is om ook so ’n blou t-hemp in die hande te kry. Ek het moeite om hom van my hemp af te hou. Sy naam is “Slim” en hy is baie beïndruk toe ons hom vertel wat dit in Afrikaans beteken. Hy ruik na drank en ons bid hardop in Afrikaans vir ons veiligheid. Na ongeveer 5 kilometer besluit ons mens moet maar ’n bietjie dronk wees om op hierdie paaie te bestuur. Hy is ’n joviale mens en leer ons vinnig die belangrikste Swahili-woorde soos Jambo, Habari, Mazuri en Hakuna Matata. Daai een ken ons van die Lion King fliek af. Dis iets wat hulle baie hier gebruik. No problem! Slim wys ons waar ons môre-oggend gaan afdraai na Machame Hek toe en laat ons goed voel as hy sê dat die roete wat ons gekies het (by die swahili’s bekend as die whisky roete) die meer “adventurous” roete is in vergelyking met die Coca-Cola roete van Marangu.

Nog ’n woord wat hy ons leer is “pole-pole”. Dit beteken stadig-stadig en gaan nog gereeld deel van ons woordeskat word oor die volgende paar dae. Dis net jammer Slim bestuur nie so nie. Dit vat ons ’n redelike tydjie voordat ons kan besluit aan watter kant van die pad die Tanzaniërs nou eintlik ry, want Slim ry meestal in die middel en verder net waar daar nie "potholes" is nie. Snaaks genoeg sit hy kort-kort gou die bus se ligte aan en later besef ons dis elke keer dat hy verby polisie ry, om vir hulle te wys daar is toeriste in die bus.

Ons ry tot in Moshi (ongeveer 55 minute vanaf die lughawe). Dis ’n klein dorpie en Slim gaan wys ons eers waar hy en sy Tietie (Swahili vir Darling) bly. Sy kom uit om ons te groet. In die ry kan ons weer Kilimanjaro se silhoeët in die maanlig sien. Van hier onder af, is dit ’n monster!

Die Springlands Hotel is verrassend netjies na Moshi se straatjies. Ons gaan deur ontvangs en word vertel wat om te doen. Ons deel in 4 kamers (2 dubbels vir Hanlie, Magdel en die Van der Merwes en 2 trippels vir die ses ouens) en begin beweeg. Die porters staan reg om ons bagasie te dra vir 1 dollar. Daar is muskietnette oor die beddens en ook nette voor die vensters. Hier is maar baie muskiete. Ek en Magdel pak in en uit en oor en probeer alles regkry vir more-oggend. Ons slaap maar min.


Maandag 21 Februarie 2005 – 1ste dag van stap

Ek raak vroeg wakker en kan nie verder slaap nie. Onthou van nog goed wat ek uit my sak wil haal om hier te los. Ons kan alles wat ons nie wil saamvat nie, in ’n stoorkamer inteken. Ons mag net 15 kilogram per persoon vir die porters gee om te dra. Ek staan op en kry vir Herman en Ulie op die balkon. Pragtige uitsig op ’n oop berg. Ons eet vanaf 06:30. Ons is honger.

Die koffie lyk nie net verdag nie, dit is! Vir ‘n land wat reg langs Kenia lê, is dit ’n skande! Ontbyt bestaan uit vrugte, roosterbrood, roereier en worsies met "bake beans" vir die brawes. Die sap is ’n tipe clifton. Ons pak klaar en weeg ons sakke. Barry moet sy "bootse" versprei in ander se sakke om onder 15 kg in te kom. Op aanbeveling van Vic Brink, stap party van ons vandag met ons tekkies vir ingeval dit gaan reën in die reënwoud. Blykbaar sal dit sukkel om jou bootse weer droog te kry as hulle eers nat is. Dit lyk egter nie na reën nie. Ons ontmoet vir Tom en die ouens help dat alles in die bussie gelaai word dat ons kan vertrek.

Die rit in die bussie na Machame Hek is ’n belewenis! ’n Oorvol bus en baie bagasie, baie stof en ’n baie rowwe pad is ’n wenresep vir Ulie se oorvol blaas. By die beginpunt vat dit omtrent 30 minute vir Tom, ons guide, om alles uit te sorteer. Vir ons is dit die begin van ’n ongelooflike vakansie, vir hom is dit ’n gewone blou Maandag by die werk. Hy lyk egter agtermekaar en ons is in ons skik. Vanuit Moshi het die berg eintlik teleurstellend minder hoog gelyk as die prentjie in my geestesoog. Nou, 36 km nader aan hom, vertoon hy majestieus. Ek sien uit na die stap. Een dag op ’n slag en een tree op ’n slag. So eet mens ’n olifant, een happie op ’n slag.

Praat van happie – dit is nou 10:00 in die oggend en Magdel eet nou reeds haar "lunch" pakkie voordat ons nog ’n tree gestap het.

Op die ou end het ons eers 12:30 begin stap. Daar was baie goed wat Tom moes reël en ons moes lank in die ry by registrasie staan om onsself in te teken vir die stap. ’n Mens het jou paspoort nodig vir jou nommer en ek dink sommer een uit. Ons het weer geleer wat dit beteken om te wag. Later stuur hy ons vooruit saam met die een assistentgids, Bonivas. Die arme man is meer Bonnyvale en Kajafas genoem as op sy regte naam. Ons stap pole-pole. Dis eintlik lekker om gedwing te word om so stadig te stap. Maak mens minder moeg. Die reënwoud is pragtig met baie varings, mos en blommetjies. Net jammer mens kan so min opkyk om dit te waardeer, want die pad is grof met baie boomwortels en slote.

Ons eet middagete langs die pad (of te wel, die wat dit nog nie vanoggend opgeëet het nie). Die pakkie bestaan uit ’n stuk hoender, ’n vleisdingetjie wat soos ’n langwerpige frikkadel lyk, ’n broodjie, ’n poeding (stuk koek), ’n baie klein piesankie en ’n klein suur lemoen. O ja, en ’n pakkie grondboontjies. Nie dat Ulie en Herman dit nodig het om die wind van agter te hê nie.

Die paadjie is baie steil op plekke vandag en dit vat lank om bo uit te kom. Gelukkig is die weer wonderlik en is dit nie te warm of bedompig nie. Ons kom 16:15 by Machame Hut aan na die eerste dag se stap. Ons moet almal inteken in ’n register. Ons is te moeg en lui om ons paspoorte uit te haal en dink sommer nommers vir almal uit en beroepe vir elkeen. Enigiets van ’n model tot by ’n wedding planner! Die groep het goed gejel en ons het baie grappies. Sover lyk en klink almal goed en fiks.

Ons kry ons tente en bagasie en sit huis op. Ons slaap soos volg: Die Van der Merwes in een tent, Hanlie en Magdel in ’n ander, dan Francois en Herman, Louis en Ulrich en Barry en Kallie. Dag een is op sy rug en ons is dankbaar. Ons het meer as tien kilometer gestap (geklim) en 1200 meter gestyg.

Dit is ongelooflik om hierdie porters dop te hou. Hulle dra elkeen 25 kilogram op hul kop of nek/rug. Party met gewone werkskoene. Hulle trippel by jou verby terwyl jy en jou stapmaats die bulte uitstoom. Vanaand moes elkeen van hulle inweeg by Machame Hut. Tom vertel ons dat dit vir veiligheid is dat hulle presies dieselfde gewig moet hê as waarmee hulle die oggend vertrek het.

Ons het nie reën gehad in die reënwoud nie. Dis ’n goeie seisoen en ons is baie geseënd. Herman het ’n gebed gedoen voordat ons geloop het en ons besef almal watter goddelike geleentheid hierdie is.

Aandete was ’n totale verrassing, of nee wag, daar was eers tea-time waarvoor Simon ons kom roep het nadat ons ons almal heerlik kon was in ’n skotteltjie wat ons twee-twee moes deel met lekker warm water. Daar was ’n keuse van milo, koffie of tee met popcorn en koekies. (As Louis hierdie lees: daar was nie koekies nie!)

Aandete het begin met sop. Hulle noem dit komkommersop, maar dit smaak meer na hoender en mushroom. Ons het maar net gehoop dat die oorskiet hoender van vanmiddag nog olraait was voordat hulle dit begin afkook het vir die sop. Nietemin baie lekker met ’n sny brood by. Toe kom daar gebraaide aartappels met ’n beef sous (’n bredie met vleis). Baie lekker. Met piesangs vir poeding.
Ons hou saam huisgodsdiens uit Hebreërs 12 en gaan slaap vroeg. Dis baie koud en ons wonder of ons genoeg warm klere het vir summit-aand. Ons is nou op 3000 m bo seevlak en moet omtrent net soveel nog styg.

Dinsdag 22 Februarie 2005 – 2de dag van stap

Ons word wakker met ’n pragtige oop uitsig op Kibo Peak. Die son kom van agter die berg af op. Ons kry weer skotteltjies om in te was en pak in, want die porters wil 07:30 ons sakke hê om te begin stap. Van hulle stap vroeg want hulle moet gaan middagete voorberei en tafel dek vir ons langs die pad. Ons eet ’n heerlike ontbyt met papaja, toast, kaas, pap, worsies, eier en tamatie. Baie lekker. Dis lekker koud en ons kan nie besluit of ons met baadjies aan of baadjies af moet stap nie. Ons stap 08:30. Vandag stap Tom voor en hy stap heelwat stadiger as Bonivas. Ons sukkel aanvanklik om daarby aan te pas. Dis regtig STADIG maar vinnig is ons bly daaroor, want dis baie steil maar heerlik. Vandag is blatant FANTASTIES! Ons klim 800 meter op ’n riffie en kry heerlike middagete by ’n gedekte tafel op een van die plato’tjies. Ete bestaan uit eier, avokado, piesang, koekies, ’n muffin en tee. Regtig lekker. O ja, daar was hoender ook. Bietjie droog sonder die mayonnaise wat Ulie aanbied maar nie het nie. Orals het ons baie mooi uitsigte en veral Meru Berg is besonders.

Tom is ’n goeie leier. Hy sorg vir die tegniese en los die res vir onsself. Hy praat min genoeg maar is baie vriendelik. Elke keer as ons vra vir ’n kans om ’n foto te neem, is daar net een antwoord: Hakuna Matata: No problem!

Ons buurspan is baie uitputtend. Hulle kom van Amerika af met twee Kanadese en ons skinder lekker in Afrikaans as hulle verbykom. Ons noem hulle die Verenigdes sodat hulle nie moet weet dat ons van hulle skinder nie. Hulle praat onophoudelik kliphard. Very annoying!

Kallie is die snaaksste. Hy laat ons gedurig lag. Net hyself lag nie so baie nie, want dan sou sy lagspiere al sy maag kleiner gemaak het. Hy sê presies die regte ding op die regte tyd om ons almal op te beur! Viva Kallie!

Ons is vandag vroeg by die kampplek. Ongeveer 13:30. Dis Shira Kamp op die Shira Plato en dit lê op 3800 m. Ons het vandag net bietjie meer as 7 km gestap en dis die kortste dag. Ons was en maak ’n middagslapie en neem mooi foto’s van die Kibo Peak en die sonsondergang op Berg Meru. Ons het wonderlike weer en is opnuut weer vandag onder die indruk van presies hoe geseënd ons is. Dis voorwaar ’n voorreg om hier te wees.

As ek terugdink aan vandag is daar verskeie goed wat my altyd sal bybly: Ulie se blaas is baie klein. Tom het glad nie moeite om ons te laat pole-pole nie, want Ulie wil ongeveer elke 50 tree Piepie-Piepie en dan staan ons. Die Verenigdes dink ons stap baie stadig, maar dit is nie waar nie …! Ons piepie net so baie!

Hier waar ek nou sit en skryf kan ek die sneeubedekte pieke baie mooi sien. Ons kan egter nog nie vir Uhuru Peak sien nie, want die gletser wat ons nou sien is direk voor hom. Uhuru lê reg oos van die gletser en is tans nog buite sig. Die 3800 m bo seevlak waar ons nou is, is die hoogste wat ek nog was sonder beheerde lugdruk. Niemand van ons het nog koppyn nie en almal is nog gesond. Hier is ’n yswind wat waai en dis nou ongeveer 15:00 en ons het reeds “thermal” klere aan. Vannag gaan koud wees!

Nadat die meeste van ons middagslapies gemaak het, word daar rondgestaan en foto’s geneem. Simon kom soek vir Herman, wat op daardie stadium baie ver van ons af staan en foto’s neem. Ek probeer help en sê dat hy maar die boodskap vir my kan gee. Sy uitdrukking op sy gesig was ’n kodak-oomblik. Sy enigste reaksie: “No! I like to speak to Herman!” Women’s Lib is nog nie sterk in Tanzanië nie. Eintlik is dit dierbaar om te sien hoe al die porters jou aangluur. Hier is duidelik nie veel vrouens wat die berg klim nie en ook is die mans in ’n Moslemland nie gewoond om ’n vrou in shorts te sien nie.

Aandete is opnuut ’n verrassing met wortel- en selderysop met pannekoeke. Daarna volg ’n berg rys en lang boontjies met piesangkoekies en groentesous vir die rys. En twee bakke vleis ook. Ons eet regtig lekker. Kallie se maag is net nie lekker nie. Ons hou huisgodsdiens uit Psalm 121 en bid saam. Dis altyd lekker as ’n klomp Christene saam stap. Ons gaan slaap 19:30, nie omdat ons vaak is nie, maar ons voel sleg om te lank in die eet tent te sit en kuier, want die porters moet daar slaap. Verder is dit baie koud en die warmste plek is maar jou slaapsak in jou tent. Almal se grootste wens is dat dit nie vanaand nodig sal wees om op te staan om ’n draai te gaan loop nie. Min se droom het waar geword. Die diamox-pille wat ons drink teen hoogtesiekte maak dat mens baie meer moet piepie. Interessant genoeg het elkeen van ons ’n ander voorskrif en instruksies ontvang het oor die diamox. Ons het maar almal se raad in ag geneem en volg ’n veilige middeweg. Lala Salama!

23 Februarie 2005 – 3de dag van stap

Ons is vroeg op. Nie om enige ander rede as dat ons deurgelê is nie. Die dag skop af met ’n geskiedkundige oomblik: Die Van der Merwes se duffelsakke is eerste klaar gepak en reg vir wegvat deur die porters. Ons doen die nou al normale oggendroetine van was en eet (Kallie sit uit op hierdie een want sy maag loop vandag vinniger as hy).

Ons begin stiptelik 08:30 stap. Die grond is vasgevries soos ons loop. Vandag styg ons van 3800 m bo seevlak na 4600 m en dan weer af na 3950 meter in de Barranco Vallei by Barranco Kamp.

Die groep is aansienlik stiller. Die lug is dun en ons snak plek-plek na asem. Tom is op ’n missie en moes op een kol selfs hard met die groep praat omdat ons so baie wil stop. Eers wil ons meer klere aantrek, dan raak die yswind stil en wil ons weer van die warm klere ontslae raak. Tussen-in volg die P’s: Piepies en Pictures! Tom se geduld is merkwaardig. Ons eet net so ’n halfuur se stap onder die Lava Tower by 4400m. Die wind waai kwaai en hulle dek ons tafel in ’n tent. Ons kry dieselfde middagete as gister, behalwe vir suspisieuse vetkoeke wat vir party van die groep lekker was.

Tom gee instruksies dat ons nou warm langmougoed moet aantrek en ons vertrek na ’n hoogte van 4600 m by die voet van die Lava Tower. Sy bopunt is op 4800 m, maar Tom wil hê dat ons minstens 30 minute aan die voet moet sit om gewoond te raak aan hierdie hoogte, want môre-aand slaap ons by 4600 m. Hoe nader ons aan die berg kom, hoe meer kom ons onder die indruk van hoe groot God werklik is en hoe klein ons is. Dis prentjiemooi om op te kyk na die reuse stukke ys wat teen die berg vassit. Die hele gesig is effens meer as wat mens sommer so op ’n gewone Woensdagmiddag kan inneem. Ons sal die prentjie met ons saam moet neem en onsself gereeld moet herinner aan presies hoeveel van ’n “once-in-a-lifetime” geleentheid hierdie is.

Na 30 minute se akklimatisasie by Lava Tower kamp (daar is mense wat daar kamp om die Western Breach van hierdie punt af te begin klim) is dit tyd vir die afdraende. Ons moet 650 m sak. Die Barrancu Vallei is pragtig met interessante plante wat hulle senecio’s noem. Ons beleef verskillende ervarings van ysreën en reën tot baie koue!

Toe gebeur iets waarop nie een van ons ooit voorbereid kon wees nie. So byna-byna het ons ons eerste ernstige besering in die groep met Alida wat amper vir Willem reg agteroor poep. Herman, wat net voor haar in die ry geloop het, vlieg om en skud haar blad en bied ’n halfdosyn aandele vir haar aan in sy en Ulie se baie vooruitstrewende maatskappy. Hulle vervaardig wind op aanvraag. Alida, ons is trots op jou! Die eintlike rede vir hierdie gedrag is dat jou lyf begin de-flate van die hoogte.

Ons kom 16:30 by die kamp aan. Die uitsig op die berg is Mazuri-mooi! Ons stap vandag lang ente sonder die Amerikaners. Dis heerlik stil. Ons tente is op en ons neem ons intrek. Ons bad, drink tee met popcorn en grondboontjies en net toe ons trommeldik is, kom soek Simon vir Herman om aandete aan te kondig. Ons kan nie meer eet nie en Magdel probeer aandete skiep maar Simon het ander planne. Hy sorg dat ons genoeg en gereeld eet. Dis interessant hoe ons eetlus afgeneem het hoe hoër ons styg. Mens is ook niks lus vir soetgoed nie, maar gereeld baie dors en lus vir game.

Die groep “moan” definitief baie meer as twee dae gelede. Francois is die hoof “moaner”. Twee dae terug het ons soos ’n koor gesing: “Aaahhh! Matrasse!” Nou is hulle so dun soos papier. Die komkommersop was die eerste aand “uit die hemel uit”. Vanaand is die komkommer in die sop definitief bietjie af.

Ons het vroeër vandag vir Tom gevra om vir ons ’n Swahili liedjie te leer. Hy skryf vir ons die woorde neer:

JAMBO, JAMBO BWANA
HABARI GANI, NZURI SANA
WAGENI MWAKARIBISHWA
KILIMANJARO, HAKUNA MATATA

Vanaand oefen ons dit. Louis is vol inisiatief en neem vir Tom op ’n bandmasjientjie op toe hy vir ons kom instruksies gee oor môre. Later luister Louis daarna via oorfone en gee die regte ritme vir ons deur. Ons leer die vier reëls maklik danksy Kallie se kar wat ’n bus is. (Mwakaribishwa)

Vanaand se stiltetyd is great. Ons sing en loof net die Here dat Hy vir Kallie gesond gemaak het. “Our God is an awesome God! He reigns from heaven above.” Ons gaan slaap weer vroeg want môre moet ons 07:00 al stap.





24 Februarie 2005 – 4de dag van stap

Dis snaaks hoe nie een nag verbygaan sonder mannewales nie. Vannag het ons toilet se tent weggewaai die vlakte in en het die toilet “topless” gestaan. Alida het maar oë toegeknyp en die toilet dakloos aangedurf. Ulrich en Louis het dit ook ontdek en eers foto’s geneem van die affêre. Hanlie is later dieselfde rigting in en nadat sy die veld aangedurf het vir ’n draai, het sy die tent gaan haal en teruggesleep toilet toe en met klippe vasgepak. Ulie slaan hom later weer op.

Ons begin 07:00 stap en klim die Barranco Wall. Dis 250 m reguit die lug in op. Hanlie tel 2616 treë!

Vir die korrektheid van die anale en onder groot groepsdruk en dreigemente van dagboek-editing sal ek nou maar vertel wat vanoggend vroeg gebeur het. Ek het my oë oopgemaak in ’n vrolike luim en die eerste klank wat my regteroor opgetel het was Francois wat ons betower het met sy sangnommer: “Daar’s ’n lig aan die einde van alles! Daar’s ’n plek ver van hartseer en pyn!” Ek wou vir hom sê watse inspirasie hy vir almal van ons is, maar met ’n Freudian “slip of the tongue” kom dit toe per ongeluk uit as: “Ag Francois shut-up!” Die hele tent 1 was stomgeskok. Nodeloos om te sê moes ek ongeveer 300 allesomvattende komplimente uitdink voor middagete net om weer op “par” te kom. Nou is ons weer onafskeidbaar. Laasgenoemde is ’n term met ’n plofbare betekenis bo 3000 meter.

Dit was baie ure se intensiewe stap na die middagete plek toe. Francois wens vir slaptjips en niemand wat nie self daar was nie, sal ons nou glo dat ons toe op 4200 m bo seevlak slaptjips met tamatiesous kry vir middagete nie. Verder was daar nou al die alomteenwoordige sop. Die twee wat daarvan geëet het, het dit mushroomsop genoem, maar ons ander was net te moeg vir eet. Saam met dit was daar oliebolle met piesang en brood in.

Na middagete en ’n plassie of twee in die Kili-hokkie met die kleinste gaatjie denkbaar, klim ons verder. Ons mik vir 4600 m by die “base-camp” Barafu.

Ons stap deur ’n klip begraafplaas met ’n klokkespel van ysreën op leiklippe. Dis aandoenlik en ons voel baie spesiaal. Tom is weer op ’n missie en toe ons smeek vir ’n ruskansie is sy enigste kommentaar: “Too early to rest!”

Toe ons uiteindelik kan rus, kan mens vir die eerste keer Uhuru-peak net-net deur die wolke sien. Ons is opgewonde en neem foto’s maar Kallie is net te moeg en laat val: Uhuru se moer-u!

Ons bereik Barafu om 15:00. Ons het vandag ’n verplasing gehad van net 650 m. Vannag moet ons dubbel dit uit ons bene pers. Mag die Here vir ons vlerke soos arende gee. By 3800 m by die tweede nag se slaapplek by Shira Kamp was dit ’n fisieke uitdaging om van die eet-tent na die toilet te stap en terug. Hier by 4600 m is dit ’n geweldige fisieke inspanning om om te draai in jou slaapsak. Alles word pole-pole gedoen en selfs net om jou bootse aan te trek vat lank en maak mens uit asem.

Ons eet vroeg want ons moet vroeg gaan slaap. As gevolg van ’n water tekort op Barafu moet die hele groep uit een oranje skotteltjie was. Daar word nie veel gewas nie.
Tom se praatjie tydens aandete was short en sweet. Ons gaan nie meer 24:00 stap soos die gebruiklike is nie, maar wel 23:00. Dus moet ons 22:00 opstaan. Hy het die rede daarvoor baie diplomaties en met ’n groot smile gegee, maar dit kom basies daarop neer dat ons ’n pole-pole span is. Die slaap het die meeste van ons ontwyk. Ek het die stuk in die Kili-boek vir my en Magdel gelees en dit het ons goed opgesyc en gemaak dat ons nie kon slaap nie. Niks wat Tom gesê het kon ons voorberei op wat ons sou beleef nie. Van 22:00 af tot 22:30 het ons alles aangetrek wat ons saamgebring het vir summit-nag. Die lug hier is regtig dun en alles vat lank en maak jou moeg. Daarna het ons tee gedrink en ons flesse gekry en laaste voorbereidings getref om 23:00 te kan stap. Herman het vir ons en die vyf gidse (Tom, Bonivas, Simon, John en Stutten) ’n gebed in Engels gedoen en ons is daar weg! Pole-pole!


Vrydag 25 Februarie 2005 – 5de dag van stap


Dis onmoontlik vir een mens om ’n groep se belewing weer te gee. Ek kan maar net sê wat ek beleef het:

Dit was BAIE erger as wat enige iemand my vertel het. Van 23:00 Donderdagaand tot 05:30 Vrydagoggend het ons geklim en geklim en geklim. Reguit die lug in op. Tom voor met Magdel, Ek, Herman, Ulie, Kallie, Francois, Louis, Barry en die Van der Merwes. Aanvanklik het alles goedgegaan. Tot ons baie lang treë oor rotse moes gee. My bene doen nie daai nie en my hart het teen trippel-beat begin gons. Pole-pole! Toe wil Hanlie en Herman stop om lip-ice uit te haal en aan te sit, tot groot ontsteltenis van die vier assistant-gidse wat langs die paadjie loop weerskante van die ry om te kyk dat jy in jou ry en direk agter die een voor jou bly. Ons kry na twee ure se uitmergelende stap ons eerste kans om vinnig te sit en iets te drink. Die groep is stil. Miskien is almal net so geskok soos ek oor wat besig is om met ons te gebeur.

Ons beur voort! Die zig-zags met los gruis waarteen mens telkens terugsak, is hartbrekend en hou vir ure aan. Kap jou stok in, skuif jou voete tot by jou stok! Kap jou stok in, skuif jou voete tot by jou stok! Kap jou stok in, skuif jou voete tot by jou stok! Dit hou vir nog meer as vier ure aan. Die assistant-gidse hou jou met arendsoë dop en as jy stop om drie keer hard asem te haal, is Simon langs jou, skyn hy die lig in jou oë en vra met baie assertiwiteit: What is your problem? Tom stop nooit! In meer as ses ure se moordende opdraende in baie dun lug, het ons twee keer die luukse gehad om vinnig te sit. Met die tweede sitslag het ek begin verstaan hoekom ons MOET aan die beweeg bly: Dis só koud waar ons nou loop dat jou liggaams­temperatuur só vinnig sak as jy staan dat dit baie gou gevaarlik raak.

Stella’s Point wil net nie kom nie! My ervarings wissel tussen geïrriteerdheid met Tom wat net loop en loop en later ’n totale aanvaarding van alles wat kom. Ek sing oor en oor dieselfde versie: “Die Here my God gee vir my krag. Hy maak my voete soos dié van ’n ribbok. Op hoë plekke laat Hy my veilig loop.” Die volmaan is pragtig helder en ons sien dat die grond aan weerskante van die uitgetrapte paadjie vasgevries is. Ulie word verbygedra deur een van die gidse tot reg agter Tom. Hy het tekens van hoogtesiekte. Ek skrik! Here, sal U asseblief in u groot genade ons tien veilig bo uitbring! Uiteindelik om ongeveer 05:15 bereik ons Stella’s Point in die nek voor Uhuru Peak op ’n hoogte van 5755 m bo seevlak. Nou nog net 140 meter vertikaal styg na Uhuru Peak. Vryheid! Magdel wil ophou, maar Tom oorreed haar om aan te gaan. Ons kry kans om vinnig te sit, maar eintlik raak mens net lui en koud. Tom moet twee keer hard Herman se naam noem, want die groep beweeg nie. Eintlik is ons ook baie vaak en sit en slaap. Hoe graag wil ons hierdie doen? Genoeg om nog ’n uur of meer opdraende voort te beur? Ek het myself nie eens kans gegee om te antwoord nie. Het onder reeds besluit dat ek nie op die nek ’n keuse sou hê nie, want mens kan nie rasioneel daaroor dink nie. Beur op en beur voort. Daar is net een opsie en dis om bo te kom! Ons kry Krag van Iewers en begin stap. Die steilte is nou meer genadig en die paadjie stap beter, maar die hoogste punt in Afrika lê op die heel verste punt. As dit maklik was, was dit nie so ’n groot prestasie nie. Elkeen loop met sy eie gedagtes. Pragtige ysgletsers en yswalle verskyn aan ons linkerkant. Dis ontsettend koud. Ons moet aanhou beweeg. Daar kom mense van voor af wat jou moed inpraat. Hulle was reeds daar. Ons beur voort. Na nog ’n uur en ’n half se pole-pole en sweet bereik ons Uhuru-Peak op ’n hoogte van 5895 m bo seevlak om ongeveer 06:45 op Vrydagoggend, 26 Februarie 2005 op ons vyfde dag van stap.

Die hoogste punt in Afrika en die hoogste losstaande berg in die wêreld. Dankie, Here! Die weer is spesiaal vir ons gekies. Mens kan die ronding van die aarde sien op ’n pragtige sonsopkoms. Ons neem foto’s maar van die National Anthem sing is daar nie sprake nie. Die verkeer is bietjie dik en ander wil ook foto’s neem en ons moet so gou as moontlik berg afgaan om meer suurstof te kan kry.

Ons drink ons tee by Stella’s Point en begin die aftog. In die volgende paar uur van hierdie dag sal ons sak vanaf 5895 m tot op 3100 m by Mweka se oornagplek. ’n Ongelooflike 2795 m! Ons bene voel dit. Vanaf Stella’s Point tot terug by ons tente op Barafu vat ongeveer twee ure en dis baie vergelykbaar met ’n ski-ekspidisie in die Switserse Alpe. Die enigste verskille is dat hierdie ski-slope bestaan uit lava rotse van alle groottes en dat jy net een ski-pole in jou hand het. Party kry dit beter reg as ander. Herman, Willem en Barry doen goed. Een ding is seker en Willem verwoord dit seker die beste as hy vir Bun Booyens aanhaal uit Desember 2004 se Wegbreek: “Ons neuk van daai berg af!”

So kom ons groepie vir groepie terug by Barafu. Na ’n poging tot ’n slapie, pak ons in en eet middagete. Die koeldrank kry veel meer aftrek as die aartappel-stew. Alhoewel laasgenoemde baie lekker lyk, is ons net nie honger nie. Ons lywe is seer en nog in skok. Ons begin 13:00 stap na Mweka Kamp. Daar val swaar ysreën maar ons is in ’n goeie gees en is dankbaar dat ons nog almal in een stuk is nadat ons tot bo kon gaan. Ons vorder fluks met die afdraend. By Mlinga verkoop hulle Kilimanjaro bier en Coke teen 3 dollar vir die koeldrank en 4 dollar elk vir die bier, maar ons is lankal lus daarvoor en gee nie om om duur te betaal nie. Dis baie lekker en ons stap verder. Dis ongeveer vier ure se stap.

Die omgewing rondom en op pad na Mweka Kamp is baie mooi. Skielik lyk die natuur en plantegroei weer heel anders. Hier is blomme, fynbos (proteas, heide en elke ding) en baie mooi groen valleie. Teen Kilimanjaro van omtrent 4000 m af, groei daar niks. Daar is net klip, lawarotse en sneeugletsers. Ek het gisteraand herhaaldelik gedink hoe uit sy plek die mens daar bo teen die berg lyk.

Francois loop ’n draai in die veld voordat ons by die kamp aankom en los sy stapstok daar. Toe hy dit die volgende oggend ontdek, is dit net te ver om terug te stap om dit te gaan haal. By Mweka kry ons kans om ordentlik te bad en lekker te eet met rys, lang groenbone en ’n groente- en bone-sous. Die pannekoek by die sop omskep ons in poeding met gouestroop, milo en suiker bo-oor. Simon skud net sy kop. Ons sit later buite in ’n kring (dis veel warmer hier as wat ons die laaste paar aande gekry het) en hou saam huisgodsdiens. Willem lees een vers uit Ps 86:9. Hier word ons aangemoedig om dit wat ons baie graag wil hê, van God te smeek. Elkeen kry ’n kans om sy/haar belewing van die summit-nag in woorde om te sit. Dis ongelooflik lekker om elkeen se storie te hoor en heerlik om te hoor hoe die Here voorsien het, hoe wonderwerke gebeur het en elkeen op sy/haar eie manier sy/haar grense getoets het en oorwin het! Veni, vidi, vici! Ons het gekom, ons het die majestieuse berg gesien en ons het dit en baie ander aspekte van onsself, oorwin!

Sal ons weer gaan? Nooit nie! Soos Barry dit opsom: Hy sal dit nie eens vir sy grootste vyand toewens nie, maar ons is bly dat ons dit gedoen het. Baie bly oor die ongelooflike grootse ervaring wat ons kon meemaak.

Elke volgende berg in my lewe, sal ek beslis anders hanteer. Ons is almal anders as sewe dae terug!


Saterdag 26 Februarie 2005 – 6de en laaste dag van stap

Vandag is alles laid-back. Ons staan rustig op, eet 07:00 eers en Tom sê ons kan self besluit hoe laat ons wil stap. Miskien kry ons tot vandag ’n waterbreuk! Ons stap deur ’n reënwoud met pragtige tonele en blommetjies. Ons neem baie foto’s en neem ook die Impatiens Kilimanjari af. Dis ’n tipe impatiens wat mens net hier kry. Tom is hiper-rustig en wag geduldig dat ons elke blommetjie van naby afneem. Ons sak vandag ’n verdere 1600 m vanaf 3100 m tot op 1500 m by Mweka Hek by die eindpunt. Die einde vat lank om te kom. Ons teken uit by reception en Tom kry ons sertifikate wat hy later by Springlands Hotel aan Herman oorhandig. Ons stap van die einde af nog vyf minute na waar ons bus wag met ons eie “Slim” agter die stuur. Die plaaslike bevolking oorval ons om t-shirts, houtwerk, batikwerk en wat nog alles aan ons te verkoop. Hulle is eintlik lastig, verstaan nie nee vir ’n antwoord nie en Magdel se stapstok word uit haar rugsak gesteel.

Genadiglik begin dit reën om ’n einde te maak aan die verkoping en ons en BAIE porters spring in dieselfde bus met al ons bagasie op die dak. Ek weet nie wie van ons in die bus stink die meeste nie!

By Springlands Hotel kry ons heerlike middagete nadat ons skoongewas is. ’n Ongelooflike ervaring is verby. In die voorportaal kry ons nuwe groepe wat inkom om Kili te gaan stap. “There’s a sucker born every minute!” As hulle maar weet waarvoor hulle in is. Na alles moet ek sê dat ek gekom het vir “me-time”, maar dat hierdie baie ver daarvan verwyderd was. Sonder die hulp en ondersteuning van ’n fantastiese groep mense sou ek dit nie wou maak nie. Ons het in sewe dae meer gelag as in ’n lang tyd! Baie, baie, baie dankie aan elkeen wat dit meegemaak het, vir alles!!!! Julle is die tipe saam met wie mens kan oorlog toe gaan of sommer net saam vakansie kan hou. Mag ons die swaarkry altyd onthou, die lekker tye altyd koester en uitsien na nog baie sulkes!

Baie liefde

Hanlie

Dele uit Hanlie se dagboek oor die Drakensberg Dwarsklim: 5 - 9 Des 2005

Dele uit Hanlie se dagboek oor die Dra(n)kensberg Dwarsklim (5 Desember 2005 – 9 Desember 2005)

Uiteindelik sien ons die liggies op die stoep van die Cathedral Peak Hotel. Rye en rye mense sit aan by kerslig en eet hul harte uit! Ons is honger, dors en hoofsaaklik "gatvol", maar veilig deur elke omstandigheid waaraan jy kan dink. Ons is dankbaar dat ons dit gemaak het en wil so vinnig as moontlik terugkom op Drakensville. (Of minstens almal behalwe Nico wat die voorste bakkie moes bestuur) Ons val die bakkies binne en ry...

Nee wag, dis die verkeerde kant van die verhaal. Dit het reeds vyf dae vantevore begin by die Sentinel aan die heel anderkant van die berg. Dertien opgewonde stappers het ingeboek via VIC, laaste draaie geloop en hul sakke geskouer. Party stappers selfs met meer as een sak. Na 'n laaste foto is ons weg. Die styl paadjies uit. Die groep het vinnig weggespring en amper vir Magriet 'n angsaanval besorg. By elke nekkie is sakke neergegooi en oor die bult gaan loer na die uitsig. Ons kon net nie genoeg kry nie. Johan O'Kennedy en Wouter het selfs 'n ompad geklim om die grot te sien waar Johan en sy vrou vroeer in hul staploopbaan geslaap het. Dit word ‘n dag van eerstes: Ons sien ons eerste lammergeiers met hul vlerkspan van meer as twee meter, ons het ons eerste val met Stephan wat op ‘n gladde lys struikel en ons almal geniet nog die vars geur van ons hempies se eerste dag. Ons stryk aan kettingleer toe om meer as 12 verdiepings die lug in te klim. Wat 'n belewenis! Thea se aanmoediging aan Magriet was 'n infame leuen, maar hoe moes sy dit geweet het? Dit was wat elkeen van ons geglo het: Die berg is plat bo-op. Hou net uit tot na die kettingleer dan is die ergste agter die rug! Ha-ha! Toe glad nie so nie!

Aanvanklik stop ons by elke blom en by elke stroom en neem derduisende foto's. Ons stap verby die plek waar mens afdraai Mount Aux Sources toe, maar hou verby. Hierdie keer het ons ‘n ander doel voor oë. Die uitsig oor die eskarp is so mooi soos almal gese het en die Tugela waterval val so ver soos almal belowe het. Ons spandeer baie tyd op die rand en geniet die wonderlike weer wat ons deur genade gekry het. Tommy breek ‘n lansie vir die blindes.

Wat 'n wonderlike God aanbid ons nie? Hoe kunstig moet Hy nie wees om hierdie te kan vorm nie. Met Johann D se geologie les nog vars in ons geheue, weet ons hoe die berg ontstaan het... Maar dis pragtig! Ons eet middagete op die eskarp en begin aanstap na ons slaapplek toe. Baie op en af en die wolke begin saampak en toetrek. Ons eerste donderstorm bo-op die berg is oppad. Wouter is wit in sy gesig en het ‘n naarheid wat hy nie ken nie (hy is net doodseker dis nie van die ekstra rugsak nie!) en ons vermoed hy kort 'n diamox of twee. Hoogtesiekte. Nico en Johann maak beurte om sy sak te dra en die res probeer hom opbeur. Ons kry ons eerste reen en ons eerste aangesig van elkeen se besonderse reenuitrusting!

Twiddle Dee en Twiddle Daa vermaak ons met helder rooi en geel. Francois se reenpak is ook gevaarlik want een oomblik het hy nog gesit en toe kan hy glad nie opstaan nie... Die slaapplek wil nie kom nie (ons het op dag een ongeveer 18 km afgelê) en dis deksels koud en nat, maar ons hou uit en stap aan. Later gee die weer ons 'n kansie en ons slaan tent op langs die rivier. Nou sal ons sien wie se tente is waterdig. Mans bad stroom-af en vrouens stroom-op. Die kosspan (Hanlie, Johann D en Francois) maak vinnig kos (vanaand se spyskaart is kerriemaalvleis met rys en gestoofde vrugte met sjokolade skuim (Vic se suiwer afrikaans inspireer my) en ons het skaars klaar geeet toe die eerste groot blitse slaan en die donderweer klap. Ons het net die ritsluiters toegetrek toe reen dit met mening. Liters en liters water kom op ons tente neer! Die tentbewoners met Fly-sheets het heerlik rustig geslaap en vir hulle was dit nie nodig om met 'n handdoek gewapen die dak benoud dop te hou nie. Ander was minder gelukkig. Wouter wou vanaand niks eet nie en het net ‘n myprodol gedrink teen die kopsere en gaan slaap. Tommy kon later getuig dat hy 01:00 die nag wakker geword het en beter gevoel het. Die enigste pyn wat oor was, was die hongerpyn op sy maag. Al wat daar was om te eet was grondboontjies. Dit was aand en dit was more... Die einde van die eerste dag!

Dag twee het sonnig begin. Ons kon die lammergeiers in die kranse hoor roep en veral die geskreeu van die kleintjies was kenmerkend. Ons staan vyf-uur op en pak so vinnig as wat ‘n nat tent mens toelaat en staan half sewe reg vir ‘n “briefing” vir die dag. Ons bid saam en begin die dag met mening! Daar is geen paadjies hierbo wat aandui waarheen mens moet stap nie. Dis alles kaartgedrewe en min of meer op aanvoeling. Ons eerste stop sal by Incidi wees en verkieslik op die eskarp sodat ons kan uitsigte hê. Ons gee nie eens om vir die digte miswolke wat daar lê oor die eskarp nie, want dit gee dit ‘n heel anderse gesig, maar baie mooi en selfs sprokiesagtig. Ons sien Cathedral Peak en Giant’s Castle in die verte en weet nou waarnatoe ons mik. Nico maak kookwater vir die hele groep en kook mieliepap vir homself. Na ‘n heerlike ontbyt pak ons op en begin aanstryk oor die berge en dale. Orals was God! Die weer wissel van helder sonskyn tot mistig en koud. Vic en Nico vang ‘n swempie by ‘n rusplekkie. Die res swem by middagete langs die rivier. Ons sien vir die eerste en enigste keer op die staptog ander stappers. Ons tel sewe met rugsakke en wonder waarom hulle die heel hoogste punt van die berg kies om oor te kom. Magriet en Hugo maak Risotto. Dis heerlik en gelukkig is daar genoeg dat Vic ‘n halwe kastrol aan die res van die groep kan uitdeel. Al is ons mae vol, is daar nie tyd vir ogies toe nie, want ons het nog ver om te loop. Dit begin reen net toe ons oppak, maar ons stryk voort. Niemand kla nie. Ons was mos voorbereid hierop. ‘n Rukkie verder begin dit hael. Ons stap vinnig. Die hael slaan jou bene van agter en dis glad nie lekker nie. Ons probeer skuiling soek langs ‘n hoë rots, maar besluit later dis beter om te stap. Net daarna skyn die son weer. Hierdie weer is regtig onvoorspelbaar hierbo. Ons stuur vir Vic, Nico, Louis en Johann om die slaapplek te gaan soek en die res wag langs die rivier in die vallei. Terwyl hulle weg is, besluit ons dis ‘n heerlike plek om te kamp en deur die genade van Bo besluit hulle ook so en daar kamp ons net daar langs die rivier. Nie baie gelyk nie, maar ‘n pragtige plek. Vic, Thea en Johan OK is op kosspan en verras ons met heerlike springbokwors in ‘n tamatiebredie met smash en kerriewortels vir groente. Die poeding is butterscotch geur van die kitssoort. Vanaand maak ons ‘n benzene verbranding en offer die afgelope twee dae se vullis aan die berg. Johann D kom met al sy vingers daarvan af, maar ook net net. As Thea met sy Ma praat: Daar was geen onverantwoordelikhede ter sprake nie. Dit was ‘n blote ongeluk wat die benzene bottel te naby die warm as gebring het. Maar geskrik het ons geskrik.

Ons valleitjie is toe onder die mis toe ons gaan slaap. Dit het bepaalde voordele soos dat mens nie te ver hoef te loop om ‘n draai te loop nie. Iewers in die nag het dit ook gereën, want ons tente was papnat toe ons opstaan. Dag twee was net so lekker soos dag een en almal is nog in ‘n goeie bui en met goeie gesondheid en almal het nog presies geweet waarheen ons oppad was... Vir nou in elk geval.

Die opstaan en regmaak vir stap en tent opslaan word nou al ‘n ritueel wat ons goed leer ken. Elkeen weet presies wat om wanneer te doen en dit gaan al vinniger. Die opdrag vanoggend tydens die “briefing” was maklik. Ons stap tot op die nekkie, draai dan regs en stap op die kontoer tot na die Mweni Insnyding (Cutback) Niks moeilik daaromtrent nie. As ons geweet het wat voorlê sou ons seker in ons gebed ook gevra het dat die Here ons kaartlesers sal seën met insig en rigting en so aan, maar ons het nie... Ons was skaars weg, toe kry ons te warm in al ons klere en stop ons om van baie daarvan ontslae te raak. Die nekkie is te vroeg vir ontbyt en ons draai regs af, hou op die kontoer en begin die insnyding van ‘n kant af stap. Dis later ongemaklik skuins, maar Vic het baie navorsing gedoen en almal in die boeke was dit eens dat mens nie moet daal na die rivier toe nie. Hou op die kontoer. Ons hou op die kontoer. Later sien ons die "black and tan wall" en neem talle foto’s daarvan. Dis ‘n pragtige vallei. Groot rivierkronkels met mooi groen walle. Ons sien krale met skape en beeste en ‘n tipiese Lesotho huisie op die oorkantste wal. (En nog raak ons nie agterdogtig nie) Die meeste van die kaartlesers was op een of ander stadium van die oggend effens ongemaklik oor die rigting en bakens wat hulle sien of nie sien nie. Met uiterste wil en oorredingsvermoë het hulle mekaar aangemoedig om die kaart by die realiteit te laat aanpas of andersom. Aanmoediging soos: “ignoreer nou eers die kronkels in die rivier” het sommige van die ander groepslede erg ongemaklik gestem, maar diegene het liewers niks gesê nie. Iewers het ons ons vasgeloop in ‘n baie styl en hoë rotswand en Vic het gaan ondersoek instel en beduie dat ons boontoe moes klim. Met groot vertroue en sonder enige teenspraak is dit gedoen. Toe ons egter bo kom, wou almal weet waarheen nou... en hoekom. Vic het ons verseker dat hy net twee dinge weet: Die eerste is dat ons definitief op die regte pad is en die tweede is dat ons op die kontoer moes bly. Teen die tyd wou die meeste afsak rivier toe.

Na lang redekawel met die kaart in die hande van baie, is die GPS uitgeruk as hulpmiddel. (Met groot dank aan Stephan wat dit saamgedra het) Elke kaartleser het geraai waar ons nou volgens hom op die kaart was en uiteindelik het Johann OK die slegte nuus gebring. Volgens die GPS was ons baie ver van waar hulle gedink het ons was. Geen wonder dat die selfoontoring van waar ons kon opvang “Letsing Mine” gewys het nie. Dit is Brett Kebble se myn diep in Lesotho in. Geen wonder dat die kronkels in die rivier so groot soos rugbyvelde is wat nie geignoreer behoort te word nie. Ons was verdwaald. Maar nie mismoedig nie. Wat ek altyd van die groep mense sal onthou, is die feit dat hulle kan “roll with the punches”. Daar was ons ‘n halwe dag se stap van koers af en almal besef net nie een van ons ander sou dit beter kon doen nie, so draai om en stap... Ons moes soos die wyse manne van ouds ooswaarts stap agter die maan aan om weer op ons regte pad te kom. As die res van ons beter kon doen met die kaart, sou ons, so ons kan niemand blameer nie. Stap moes ons stap. Francois en Louis het ‘n liedjie uitforseer. Die enigste liedjie in my kop was: "Moet op prinse nie vertrou nie", maar ek het dit nie hardop gesing nie.

Toe eet ons middagete nader aan gisteraand se slaapplek as waar ons met ontbyt was. Die wind waai kwaai en ons is ver van water af, maar in ‘n diverse groep soos ons s’n is daar altyd ‘n paar wat lig op brandstof is en hulle vat al ons waterbottels en gaan haal water. Ons eet heerlik en vat die regte pad. Links van die nekkie af, op die kontoer langs, verby die insnyding. Die wind word al sterker en by tye moet jy klou om nie oor die rand gewaai te word nie. Die uitsigte is briljant mooi. Ons stap besonder vinnig en wen vinnig weer alles terug wat ons verloor het. Later klim ons ‘n baie steil bult en daarna ‘n steil afdraende tot by ons kampplek aan die voete van die Rockeries (of is dit die Twaalf Apostels?) Almal wat voorheen selfversekerd was oor alles is nou sku om te vinnig te seker te klink. Hierbo is dinge meestal nie soos hulle lyk nie. Vanaand is Magriet, Hugo, Louis en Nico op kosspan. Die spyskaart bestaan uit seekos pasta met beetslaai en sjokolade poeding. Almal is honger. Vic sê ons het minstens 18 km gestap. Dit voel soos meer as 20. Vanaand se kampplek is heerlik en vir baie die beste van die hele toer. Ons kry ook nie reën nie, maar dis koud en toe ons opstaan kan ons selfs plek-plek ryp op die gras sien. Nico en Vic het vroeg opgestaan en die noordwestelike wal bo die kampplek uitgeklim om foto’s te neem van die sonsopkoms oor die vallei. Die van ons wat later slaap (tot 05:00 toe) sien die sonsopkoms uit ons tente. Hoe bevoorreg kan mens wees?

Daar is ‘n opwinding in die groep wat aanvoelbaar is. Gister se verkeerd stap het ons nader aan mekaar gebring. Ons ken ook nou al die dril en het by mekaar aangepas met stapspoed en gesinkroniseerde stoppe. Met almal gaan dit goed. Stephan se maag was gister nie lekker nie, maar na ‘n goeie nagrus is hy ook weer reg. Vandag gaan ‘n lekker dag wees. Ons mik vir die oorsprong van die Oranjerivier. Elke keer as ons die eskarp kan sien, wyk ons uit soontoe en neem nog ‘n paar foto’s. Ek kan nie besluit wat nou eintlik vir my die mooiste is nie. Hier waar die Oranjerivier ontstaan is dit die Senque-vallei. Mens kan amper nie glo dat so ‘n magtige rivier in ‘n klein moerasdingetjie ontstaan nie. Wouter is baie opgewonde en wil vir sy skoonma ‘n botteltjie egte suiwer Oranjerivierwater tap. Ons eet ontbyt op die walle van die Senque en stryk aan eskarp toe, waar ons die mooiste uitsigte oor die rand het. Baie mis en wind, maar ook baie lammergeiers. Ons neem nog talle foto’s. Van hier af volg ons die eskarprand en kan net nie genoeg sien van die mislae wat ingewaai kom oor die eskarp en dan net verdwyn as dit met die boonste lug in aanraking kom nie. Dis opdraend en nog opdraend, maar ons hou. Na baie op en affe en nadat ons ook lank met die kontoer langs geloop het, volg ons die rivier teen ‘n wal uit en wil so hoog as moontlik teen sy hang die rivier kruis en daar middagete maak. Ons kry ‘n baie mooi poel met ‘n waterval en alles en saal af. Wouter, Vic, Stephan, Hanlie en Louis swem. Louis maak ook van gisteraand se orige poeding. Magriet sê dis die mooiste poel waarby sy nog ooit was. Mens voel so klein hier bo-op die berg. Die natuur is net so ongelooflik mooi en groot. Mens voel eintlik heel uit plek uit.

Ons kampplek vanaand is nog nader aan die afgaanplek. Ons moet die weer bekyk en dan besluit of ons die ekstra draai gaan stap na die orrelpype en of ons die oorspronklike afgaanplek gaan hou. Die mis is dig en ons het net by ons kampplek aangekom, toe is dit op ons. Binne ‘n paar minute heeltemal toe. Vanaand is Stephan, Wouter, Tommy en Hanlie aan diens om die kos te maak. Ons het die lekkerste spyskaart vir laaste gehou en maak biltongpasta met soutkoekies oor gekrummel. Die bygereg is drieboneslaai en daar is warm sjokolade en “marsmallows” vir poeding. Tot hier toe was dit amusant om sulke mooi afrikaans te praat, maar malvalekkers klink net nie so lekker soos “marsmallows” nie.

Ons probeer om die gaspotte kuier, want tot hier toe het ons elke aand vroeg gaan inkruip, omdat dit of gereën het of baie koud was. Ons hou twee seiltjies om die groep en staan so lank as moontlik en grappies maak en stories uitruil. Dit begin later saggies reën en ons gaan tente toe. Toe ek in my slaapsak sit en reg is vir bed, kyk ek teleurgesteld op my horlosie en sien dat dit 18:30 is. Wat ‘n lang nag lê nog voor! Môre is ons laaste dag van stap. Die orrelpype is nou buite die kwessie. Ons enigste taak is om nou veilig by hierdie berg af te kom. Ons moet 1600m vertikaal sak oor ongeveer 12 km. Ons staan later op as die ander dae. Die tente is baie nat en dit reën nog onophoudelik, maar sak moet ons sak. Ons pak nat tente in en begin. Stephan doen ‘n aangrypende gebed wat my altyd sal bybly. Here, hoe groot is U? Hoe groot is U?

Net om eers die nekkie te kry waar ons moet afgaan, is al moeiliker as wat ons gedink het. Ons stap voetjie vir voetjie agter die GPS aan want mens kan niks voor jou sien nie. Ons kry die nek en neem vir oulaas ‘n groepsfoto op die berg. Toe begin ons sak...

Van die hele sakkery wil ek nie baie sê nie. Net dat dit miskien die dag is wat maak dat vier van die mense in ons groep wat ook al Kilimanjaro geklim het, dink dat die Dwarsklim veel moeiliker is as die hoogste berg in Afrika. Ons stap hoofsaaklik in ‘n rivier. Vic vang al die spinnerakke voor in die tou. Stephan loop val-val sonder Vibram sole en Hugo dans saam net ‘n paar plekke agtertoe. Hanlie gee Myprodols aan vir almal wat wil hê en Nico en Johann D loop heel agter en kla oor die stadige spoed van die res van die groep. Louis neem foto’s. Wouter ken die bome uit en Tommy gooi Wouter se skoonma se water on-seremonieël teen die kranse uit. Ons vorder vrek stadig. Ons stop nooit lank nie, want dis nat en koud en onaangenaam. Dis lankal nie meer lekker nie en ons moet nou net onder kom. Ons is mos vrywillig hier! Dit vat ons byna agt ure om uit die rivier te kom onder op die rokspante van die berg en ons kry ‘n tipe van ‘n kontoerpaadjie om op te stap. Die kaartlesers redekawel weer woes, maar op die ou end is ons min of meer op die regte plek. Die hotel wil net nie kom nie. Ons is moeg. Ons is honger. Ons wil nie meer stadig loop nie. Dit was ‘n moeilike dag. Uiteindelik sien ons die liggies op die stoep van die Cathedral Peak Hotel. Rye en rye mense sit aan by kerslig en eet hul harte uit! Ons is honger, dors en hoofsaaklik gatvol, maar veilig deur elke omstandigheid waaraan jy kan dink. Ons is dankbaar dat ons dit gemaak het en wil so vinnig as moontlik terugkom op Drakensville. (Of minstens almal behalwe Nico wat die voorste bakkie moes bestuur) Ons val die bakkies binne en ry...

Op Drakensville kry ons heerlike aandete, warm storte en lekker matrasse. Ons is terug in die beskawing. Dit waarna ons nou maande uitgesien het, is al weer verby. Ons sal dit altyd onthou en nog baie lank daaraan herkou! Maar van die dwarsklim herklim weet ek nie so mooi nie!

Hanlie

Oranjerivier roei 29 Desember 2008 - 2 Januarie 2009

So roei die vriende lag lag so…

Hanlie se storie oor die Oranjerivier
29 Desember 2008 – 2 Januarie 2009

Oppad Stilbaai toe die volgende dag luister ek vir die soveelste keer na Theuns en Juanita wat sing: “Ken jy die pad na ‘n plek wat ‘n merk op jou hart laat…” en ek besef dat dit is wat in die afgelope week gebeur het: Ek het die pad leer ken na ‘n plek wat ‘n merk op my hart laat saam met ‘n groep vriende wat merkers in my lewe is.

Dit het alles begin toe Teuns na die Visrivier stap in Augustus “non-chalant” aankondig dat hy en Lizel ‘n groep vriende nooi om die Oranjerivier te gaan roei oor Nuwe Jaar. Die vriende was dadelik reg vir aksie want ons ken die Tier in Teuns en het al so baie gehoor van die aksie op die Oranje. Natuurlik is Du Toit die hulpgids en spoedig was daar 17 mense wat wou en kon.

By Abiqua is die onbekendes voorgestel aan almal en het die pret begin. Ons het die 30ste Desember 2008 ons eerste dag op die rivier gehad. Die bootindelings het min of meer vanself gebeur. Teuns roei alleen en vervoer die tafel, roosters, hout, kos en vele ander benodighede, ook later al die rommel. Lizel roei saam met Melanie, Hanlie saam met Johann, Barend saam met Magdel Combrinck, terwyl die Visagie susters, Annemarie en Rene, Charles en Julia, Chris en Monica en Toit en Marili die rivier saam aandurf. Elke boot moes een yskas inpak met drinkgoed en middagetes en twee emmers per persoon moes al jou slaapgoed, dragoed en speelgoed vervoer. Teuns se veiligheidslesing is met ‘n gebed en ‘n piepie afgesluit en ons is ter water gelaat. Die eerste wit watertjies is wankelrig en met min selfvertroue aangepak en almal kon hul roeivaardighede oefen deur agter die “frisbee” aan te roei as ‘n “shaky” gooier die pad beister geraak het. Ons stop langs die oewer om ‘n draai te loop, teetyd te vat, middagete te maak en na omtrent 22 km op die rivier kamp ons aan SA se kant op ‘n pragtige oewer. Die wind waai en ons skuif die bote op die oewer rond vir skuiling vir ons slaapplek. Lizel en Teuns braai hoender met heel gekookte aartappels en heerlike wortelslaai wat ons met die skillertjies rasper omdat die rasper vergete gebly het. Almal wat gelei voel om te help met die aandete het aangemeld. Ons sukkel om die verskil tussen “gelei” en “verlei” vir Toit te verduidelik. Ons gebruik die badtyd met grasie - stroomaf vir die girls en stroomop vir manne (is dit omdat dit tipes is vir mans of hoekom sou Teuns dit kies?)

Laat die aand gaan die wind le en ons vergaap ons aan die sterre en hoe naby hulle lyk. Ek sien ster formasies waarvan ek nog net gehoor en gelees het. Dis ‘n belewenis!

Dag 2 begin goed. Almal staan vroeg op en is in ‘n vrolike luim. Met eerste lig het Teuns klaar die vuur aan die gang en is daar spoedig kookwater vir koffie en beskuit. Ons sorg elkeen vir ons eie ontbyt maar die “leftover” hoender en aartappels gaan ook goed af. Vanmiddag moet ons die magtige shambok aandurf. Dis die grootste rapid op die trip en die meeste van ons weet nog nie waarvoor ons in is nie. Ons begin vroeg en dryf sommer eers ‘n bietjie. Op die manier kan mens baie naby aan voëls verby vaar. Ons sien die mooiste reiers, arende en vele meer. Die reuse reier is veral vir my pragtig. Ons sien ook ‘n king fisher wat ‘n vis vang!

Die eerste watergeveg het half onverwags op baie afgekom. Toit was aan die voorpunt met Marili wat so graag droog wil bly, maar geen kans het nie. Kort-kort hoor met net “Roei Marili! Roei!” en dan is Toit besig om met sy regterhand die bailer goed aan te wend om vreemde vyandige bote aan te val. Barend en Magdel en die Visagie sussies loop veral deur, maar Marili en Toit is nie te kieskeurig nie. Enige vyand sal doen. Soms kry Marili dit ook sommer van vriendelike vuur. Dit is dan wat sy so ‘n gilletjie los wat enige klein Visarend na sy Ma sal laat verlang en die res van ons hul koppe laat omruk om die roepende visarend van nader te beskou. Ons lag aanhoudend en die grappies raak al hoe spitsvondiger hoe langer ons mekaar ken. Verder speel ons frisbee en bats tussen die bote. Teuns roei rustig voor en laat enige stel “obstacles” soos ‘n kinderpartytjie lyk. As ons geweet het wat later vanoggend sou gebeur, sou ons moontlik minder vrolik gewees het. Dis ook maar goed dat mens nie weet nie…

Ons kry ‘n ander groep op die rivier en besluit om eers stil te hou langs die kant dat hulle kan verbykom. Ek sien my skoolvriendin, Fifi, wat ‘n hulpgids is by hulle groep en dis heerlik om mekaar weer te sien. Ons hou ‘n lang tee breuk by ‘n mooi baai en swem en speel bats en geniet net mekaar se geselskap en die pragtige natuur.

By die ou myn hou ons stil en klim die berg uit om floor-spar klippies op te tel om met die oujaar te kan vuurwerke maak. Ons bekyk shambok uit die lug en kyk hoe die groep van Bushwack die rapid aandurf. Teuns verduidelik hoe mens die s-vormige vinnige water moet benader. Ons neem talle foto’s en toe vertrek ons. Die nou reeds bekende oproep van “single file!” en “life jackets” weerklink in ons ore. Met vinnig kloppende harte en knaende senuwees dryf ons nader en nader en wag nog dat die laaste boot van die vorige groep afgaan. Teuns gaan rustig deur en toe volg die res van ons. Dis nie vir sissies (lees pissies) nie en wonder bo wonder bly ons boot met sy bo kant bo. Ons skep wel baie water en stop langs die kant om die boot leeg te skep. Teuns se boot begin afdryf en ek swem om dit te keer. Teuns help die mense wat omgeval het. Net toe kom Lizel en Melanie op die rapid af en kry nie hulle draai nie. Hulle pyl reg op ‘n rots af en tref die rots met mening. Die yskas skuif terug en kap Lizel baie hard op haar been. Lizel ervaar onmiddellik baie pyn, maar sou eers later sien dat sy ‘n yslike sny in haar linker onderbeen het. Barend help haar uit die water en Teuns besef dadelik dat die sny diep is en steke moet kry. Hy hou die sny bymekaar terwyl Toit sy noodhulpsak deursoek vir alkohol swaps. Daar is niks. Jana van Bushwack kom help en ons verbind die sny. Besluite word vinnig geneem en Lizel moet saam met Bushwack van die rivier af kom om by die kliniek in Noordoewer te kom. Later sou ons hoor dat sy Springbok toe was vir binne en buite steke. Deur die genade is Buschwack oppad uit en het hulle ‘n “raft” wat ses mense roei wat Lizel met grasie en gemak kan vervoer en genadiglik kan hulle haar vervoer na Abiqua. Die Here is goed vir ons.

Teuns slaag die toets met meer as vlieënde vaandels en neem die besluit met sy kop en nie sy hart nie. Hy bly by ons. Selfs nadat die groep hom probeer oortuig dat ons “fine” sal wees in Toit se hande! Dankie Teuns!

Dis ‘n redelike “shaky” groep wat saam middagete hou. Ons bespreek die rapid en almal lei bietjie aan skok na die ongeluk. Melanie sal nou saam met Magdel C roei en Barend roei die stukkende boot. Ons is almal net dankbaar dat Lizel okay sal wees. Van die res van die middag onthou ek nie veel nie. Ons ontmoet ‘n Pa en twee seuns op die rivier en Teuns nooi hulle om by ons te kamp en saam met ons aandete te maak. Hulle erken dat hulle “severely undercatered” is en kan een blikkie bier en ‘n pakkie “roamary creams” vir die ete skenk. Ons is vroeg aan wal en daar is baie tyd vir swem, bad, lees, vuur maak en lekker kuier. Teuns se spesialis dis is vanaand op die spyskaart. Hy maak ontbeende rib wat hy met chutney, knoffel en olyfolie vryf en in tin foelie toedraai en in die vuur sit. Daarby maak ons groente en knoffelbrode met sjokolade mousse as poeding. Ek het Lizel se kosrol oorgeneem. Ons spring popcorn op die vuur en die ouens maak baie hout bymekaar om 24:00 te kan haal.

Na ete begin ons wag en wag en wag vir nuwe jaar. Melanie probeer ons oortuig om nuwe jaar twee ure te vervroeg maar die grootste deel van die groep bly hardnekkig wakker om die nuwe jaar in te wag. Ons oefen om met starlights van die Visagie sussies die syfers van 2009 gekoordineerd te maak en Charles, Teuns en Monica lê dit op film vas. Barend hou vir ons ‘n oujaar diens en ons almal deel ons hoogtepunt saam met die Here in 2008. Dis opvallend hoe baie van ons geliefdes aan die dood afgestaan het in die afgelope jaar, maar bemoedigend om te hoor hoe die Here die verskillende families gedra het deur baie moeilike en hartseer tye.

Die wolkformasies wat ons inwag toe ons ons oë oopmaak op 1 Januarie 2009, is iets om regtig oor huis toe te skryf. Dis pienk en alle skakerings van blou en grys. Ons wens mekaar weereens voorspoed vir 2009 en klim vroeg op die rivier. Ons mis vir Lizel en bid dat sy okay sal wees. Na ‘n vinnige ontbyt en oppak is ons oppad. Vanoggend is lang gladde stukke en ons dryf en swem langs die bote. Ons speel lank in die water en hoef nie veel te roei nie. Dis heerlik. Later die middag kom die wind egter op en ons moet hard roei om verby Aussenkeer te kom. Dis harde werk en teen middagete onder ‘n doringboom slaap die meeste van ons terwyl Melanie hardnekkig gesels en min reaksie van die groep kry. Ons kom agter al die ouens behalwe Johann snork heerlik as hulle moeg is en op hul rug lê. Na ete roei ons weer wind-in en struggle tot by die laaste vinnige water wat ons na die kampplek vat.

Ons stop vir laat middag tee en Melanie se ma se koekies gaan baie goed af. Toit wen drie eerstejaars met ‘n kolskoot in frisbee gooi en die res van ons geniet die water voordat ons vir oulaas die bote bestyg vir die dag.

Ons kampplek is weer aan SA se kant. Daar is ‘n hele trop bokke op ons slaapplek en ons jaag hulle bietjie aan. Die bokwagters kom verby met drie pasgebore bokkies wat net te oulik is. Vannaand is dit tjops en butternut met vrugte en vla op die spyskaart. Die tjops smaak vorentoe gemarineer in die goedkoop soet rooiwyn wat Abiqua vir ons geskenk het vir die Oujaar. Dankie Johan! Ons kampvuur word voorafgegaan deur jogaklasse wat Melanie aanbied vir ‘n groot deel van die groep wat hou van strek en rek. Die res sit en lag van die vuur se kant af. Dit gaan goed af. Veral die boompie move prikkel almal se (lag)spiere.

Ons kuier lank en lekker langs die vuur en gaan slaap met die wete dat dit al weer ons laaste nag langs die rivier was.

Die volgende oggend kom kuier ons reisgenote vroeg vir ons en is verbaas oor die afstand wat ons nog die vorige dag geroei het na middagete. Ons is bly en kan vanoggend rustig roei. Ons moet vanoggend deur nog ‘n baie groot rapid gaan. Gamkap is self nie grappies nie en na ons ondervinding by Shambok is die meeste van ons maar skrikkerig. By die rapid stop ons eers en stap met ‘n paadjie langs die oewer om die rapid van nader te bekyk. Teuns gee raad en ons trek weg. Teuns roei deur soos iemand wat in die bad speel en daarna is dit Barend wat maklik deurgaan. Die meeste van ons kies die perfekte lyne en net die Visagie-sussies dop om nadat hulle ook ‘n pragtige lyn geroei het. Magdel Combrink eindig hul triomf met ‘n staande ovasie wat Barend en Monica pragtig op foto vaslê. Ons is erg verlig en vergeet skoon dat daar nog water wag. Ons ry die rapid nog ‘n paar keer met “life jackets” aan en kyk hoe almal wat wil op die brander speel met die rubberducks van ons reisgenote. Ons vergaap ons aan Teuns se skills. Dis goed om te sien. Hy is werklik ‘n tier.

Net daarna verras ‘n stuk vinnige water ons en my en Johann se kano skep baie water in die hoofbrander en tip om. Daarna sou ons hoor dat dit “surprize rapid” genoem word. No kidding!

Kort voor lank kan ons uitspan vir ons laaste middagete en dis toe dat die Visagie-sussies ons verras met ‘n heerlike grappie. Hierdie is my weergawe daarvan: Magdel en Glandy kom aangeroei na die uitklimplek vir middagete maar dis nie ‘n geleidelike wal nie mens kan nie daar uitklim nie. Glandy is later uit die boot en sleep die boot na vlakker water. Magdel sit steeds in die boot. Glandy wil graag hê dat Magdel haar moet help om die boot op die regte plek te kry en in haar moedeloosheid merk sy op: Jy sit net daar soos ‘n lady! Magdel is nie op haar mond geval nie en antwoord onmiddellik: “Nou hoe wil jy hê moet ek sit? Soos ‘n tert?” Ons het dit almal baie geniet. Middagete was lank en lekker en behalwe vir die veldbrand wat ons gestig en toe weer uitgesit het (met die enorme bydrae van Toit wat met ‘n baie klein stokkie die vlamme probeer doodslaan het), was dit insidentloos en baie lekker. Ons besef dis nou ons laaste 300 meter op die rivier en roei dit met traagheid. Ons laai die bote uit en maak vir oulaas sports voordat Johan en Lizel opdaag om ons op te laai. ‘n Heerlike trip op die rivier is verby en ons is spyt dit het so vinnig verby gegaan, maar ons het dit almal baie geniet. Dit was ‘n heerlike groep met goeie leierskap, wonderlike weer en omstandighede en overall ‘n baie lekker en geseënde trip.

Dis lekker om vir Lizel te sien en goed om te hoor hoe die Here haar geseën en bewaar het oor die drie dae wat sy op haar eie was.

Teuns maak vir ons heerlike potjiekos terug by Abiqua. Hanlie vermorsel vir Barend op die tafeltennisbaan (dit was my beurt om die storie te vertel) en wen ‘n pizza. Toit, Marili en Chris is oppad Vic Valle toe en ons gaan laai hulle op Noordoewer af om die bus te haal. Ons slaap ons laaste aand op Abiqua en vertrek vroeg terug Kaap toe. Ons eet ontbyt op Springbok en is dankbaar dat almal later veilig terug is in die Kaap.

As ek nou terugkyk was dit ‘n luilekker vakansie sonder selfoonontvangs, tussen great pelle en met wonderlike natuurskoon. Alles goeie bestanddele vir ‘n wenvakansie! Dankie aan Teuns, Lizel en elkeen wat deur hul daarwees deel was hiervan.

Ek het dit baie geniet!

Groete aan elkeen

Hanlie

Besig met voorbereiding vir Everest Basecamp

Op 23 April 2009 gaan ek saam met 16 ander vreemde mense Khatmandu toe in Nepal om Everest Basecamp toe te klim. Ek gaan saam met Sean Wisedale. Hy is die eerste Suid Afrikaner wat al sewe hoogste pieke op die sewe kontinente kon klim. Ek ken niemand in die groep nie, maar dit maak my eerder opgewonde as bekommerd. Ek het nog altyd maklik met nuwe mense om gegaan. Op die oomblik lees ek alles wat ek in die hande kan kry oor Nepal en die Everest Berge. Ek soek goeie "bargains" vir al die klere en toerusting wat nodig is en pas my geleende donsbaadjie aan in 40 grade celsuis in Stellenbosch! Ek kan amper nie glo dat ek iewers binnekort koud genoeg sal kry om hierdie en veel ander lae klere aan te trek nie.

Vir oefening klim ek drie keer per week Botmaskop in Stellenbosch saam met vriende en loop oor naweke 'n langer ent. More-aand wil ek en 'n pel weer Botmaskop uit.

Verlede naweek het ek saam met die Bergklub in Stellenbosch (Teuns Kok as leier) en nege wonderlike en interessante mense gaan disas soek in Jonkershoekberge. Ons is die Panorama roete uit en het afgedraai Victoria Peak toe. Teuns ken die berg baie goed en ons het "bundu bashing" gedoen in 'n rivierloop af en die mooiste en meeste disa's gesien wat ek nog ooit in my hele lewe aanskou het. Daar was aangrypende koningsprotea's ook op die spyskaart. Dit was 'n fees.

Amper reg vir die Argus

Hierdie is my 13de jaar wat ek die Argus gaan ry. Wat begin het as 'n "dare' tussen pelle het 'n instelling geword. Ek het al twaalf keer op my eie nommer gery met my beste tyd van 3:39 met 'n bergfiets. maar toe was ek baie fikser as nou. Hierdie jaar gaan ek gelukkige 13 doen. En as dit my meer as 5 ure vat, is dit ook goed. Ek gaan die pad geniet en veral Chapman's Peak. Dis 'n voorreg om hierdie pragtige roete saam met 40 000 mede-fietsryers met 'n fiets te kan ry. Ek het vandag, as deel van my werk, met 76 fisiese gestremdes gesels. Ek was opnuut dankbaar dat ek gesond is en kan fietsry. Dit het my laat dink aan die spreekwoord: "Ek het gehuil omdat ek nie skoene het nie, toe sien ek iemand wat nie voete het nie." Ek sal volgende Sondag op my fiets sit en net wanneer ek wil begin kla (gewoonlik nog lank voor Smitswinkel) sal ek onthou van die 76 mense wat alles sou gee om nou hier te kan sit. En ek sal glimlag en my gate uit geniet! Vir elkeen wat gaan saamry... geniet elke oomblik.