3 en 4 Desember 2014
Van Piketberg na Kaapstad na Johannesburg na Amsterdam na Boston
Tot vanoggend 09:00 (3/12) was ek nog niks opgewonde nie. Daar was
net te veel goed wat nog gedoen moes word. Maar dis interessant hoe ‘n
spesifieke reuk ‘n mens onmiddellik kan verplaas na ‘n ander wereld. Ek het ‘n sekere tipe parfuum wat ek altyd
assosieer met oorsee toer en net daarmee. Die rede is nie iets magies nie, dis
bloot die reuk wat ek deur die jare altyd in die “duty free” winkel aan die
vliegtuig se kant van die lughawe hek aan my gespuit het. Dit is CK One. Een
van my gunsteling reuke ooit. Normaalweg gebruik ek dit nie. Ek hou dit
spesiaal as my reis-reuk. Vanoggend haal ek my reis-reuk botteltjie (net 30 ml
kompak vir die vliegtuig) uit my kas om in my handsak te gooi en ek spuit ‘n
straaltjie oor my linkerarm en onmiddellik is ek reis-gereed! Opgewonde en reg
om te gaan. Ek was self verbaas oor die transformasie!
14:15 kry die groep mekaar in die boonste vertreksaal by
Kaapstad Internasionaal. Almal bewe van opwinding. Ek en Johan M het pas ‘n
rooibostee cappacino en ‘n koffie gedrink om die trip te vier. Ons deel
paspoorte en kaartjies uit. Die groepe vorm. Ons is in twee groepe verdeel.
Groep een beweeg saam met Lucille en groep 2 saam met my. Ons is 31 in elke
groep. 31 mense is BAIE, maar 31 waarvan 90% nog nooit voorheen gevlieg het
nie, is ‘n groot handvol (!), maar gelukkig ook 'n hartvol. Die vrae is onophoudelik. Waarheen nou? Hoekom? Hoe
laat? Waarheen? Hoekom nie? Waar kan ek... ? Elkeen glo sy situasie is uniek en
moet al jou aandag kry. Ek besef ons sal moet kalm bly en vertrou. Paniek gaan
ons nerens bring nie. (as ek nou hier teruglees wonder ek laggend hoekom ek toe
al paniekerig wou word!) The best was yet to come.
Retha deel al die bottels koorwyn uit van Org de Rac wat nog
twee-twee in die tasse moet gepak word en ook die gedrukte optrede-programme.
Piketberg se Drukkery was weer op hulle stukke. Ons is ook vanoggend die
voorblad van die 300ste uitgawe van Die Courant. Ek het vanoggend ‘n pak
kopiee gaan oplaai by hul kantoor in Malmesbury om vir elke koorlid te gee. Vir
ons is dit soos ‘n trofee. Maandagaand het die Premier van die Weskaap die koor
kom afsien in Piketberg. Bergrivier Munisipaliteit het ‘n uitstuurfunksie gehou
en dit was innig en dierbaar en baie lekker. Ons deel so goed uit en pak, dat
niemand sien dat Retha se handbagasie gesteel word van haar trollie af nie! Nou
moet ons kalm bly. Sherlock sit al in ‘n ander vliegtuig en deel bevele uit na
my en Lucille oor wat ons moet doen om die handbagasie terug te kry. Retha is
in Lucille se groep. Lucille antwoord nie haar foon nie. Miskien weet sy iets wat ek nog gaan leer. Mag hulle die handbagasie vind. Lucille antwoord steeds nie haar foon nie. Haar
groep vlieg met SAL tot in Johannesburg en ons groep met British Airways. Van
Johannaesburg af vlieg ons saam in een vliegtuig na Amsterdam en dan Boston.
Vir die volgende uur en ‘n half boek ek en my groep in by
British Airways. Ons vorder goed. Die bagasie word direk deurgeboek Boston toe.
Ons sal dit daar deur customs vat. Ons vlieg nou eers Johannesburg en dan baie
laat vanaand (net voor middernag na Amsterdam en vandaar ‘n uur later na
Boston. Ons sal meer as 20 uur in die lug wees. Ek sien so uit daarna om die
opwinding van ‘n eerste vlug weer saam met die toerlede te beleef wat nog nooit
gevlieg het nie. Hul kinderlike opwinding oor alles is aansteeklik.
Twee spesifieke oomblikke vanmiddag moet ek beskryf: Die een
is toe Sherlock en Lucille ons laat weet dat hulle in aantog is en ons moet asb
kom help dra aan die groepsgoed wat nog by hulle is. Ek gryp vier van die
jonger sterker mans en ons sit af na die “drop and go” area op die boonste
vlak. Twee van die kinders haal hul Piketberg maniere uit en hou die
parkeerplek reg voor die deur. Of probeer hom hou. Ek het hulle maar laat
begaan totdat hulle tien minute later druipstert boedel oorgee en se die
toeriste gee vir hulle vuil kyke omdat hulle ‘n parkering hou vir iemand wat
nog oppad is! Les 1 in die sakkie.
Later staan ek saam met Tannie Roeline by die
inweeg-toonbank. Haar stiefseun het haar kom aflaai en dit is ooglopend hoe
lief hulle vir haar is. Ek belowe dat ek mooi na haar sal kyk. By die toonbank
het die lugwaardin pas vir Tannie Marie ‘n rolstoel en ‘n persoonlike beampte
gereel om haar deur al die lughawe verkeer te help. Die vrou gee Tannie Roeline
net een kyk en vra of sy ook ‘n rolstoel verlang. Die skok op haar gesig was
“priceless”. Nee wat dankie, verklaar sy. Sy sal graag stap. Wel gedaan Tannie
Roeline!
Dis my grootste wens ooit dat die Here hierdie toer sal
gebruik om grense oor te steek, mense diep in hul harte te raak en dat ons
gebruik sal word tot Sy eer.
Bid asb vir die veiligheid van ons en ons besittings.
Ek hou julle graag op hoogte van wat ons beleef. Nou gaan ek
eers ‘n koeldrank soek. Miskien iets sterkers... Miskien in die VIP Lounge waar
ek vir ‘n uur alleen kan wees en myself weer vind.
Lank voordat ons op Johannesburg se OR Tambo Internasionale
afklim, weet ek verseker: Hierdie toer gaan vir my selfs ‘n groter ervaring
wees as vir die wat nog nooit buite Bergrivier was nie. Die rede is eenvoudig:
Ek vind dit uiters amusant om reis en toer nou te kan sien deur die oe van die vir wie dit die
eerste keer is. Kyk! Die vliegtuig bestyging was ‘n perd van ‘n ander kleur.
Twee van die meer gewigtige tannies se sitplekgordels kan nie bykom nie. Ek
hoor die derde een kliphard vermaan dat almal in die vliegtuig dit kan hoor: Ek
het vir jou gese jy moet diet, hoekom het jy nie? Nou gaan jy moet rondval
hierbinne. Die lugwaardinne was op hul pos en met verlengstukke is die probleem
gou aangespreek. Toe begin die vliegtuig spoed kry om op te styg en drie gil
terwyl ‘n ander kliphard bid en die Here prys. Ek hoor selfs ‘n ontsnapte
vloekwoordjie of twee. Oor die Vrystaat kry ons lekker terbulensie en die loods
vermaan dat dit nou rof sal gaan. Ek verluister my aan die tale en segoed.
Klassiek!
Ons wiele was skaars in die lus toe skreeu tannie Kitty: "Ek
wil huis toe gaan!" Die ander passasiers kyk verskrik om. Hulle verwag seker ‘n
herhaling van 9/11. Ek wonder waar ek sou geleer het dat vliegtuig etiket
vereis dat mens fluister sodat almal van ry 3 af jou nie hoor as jy in ry 23
sit nie? Ek kan nie onthou nie, maar ek weet dit. Wel, ons toergroep leer nog.
Tannie Kitty bel haar kinders net nadat die wiele grond gevat het en die
selfoon nog af moes gewees het. Sy praat kliphard en kan nie verstaan toe die
helfde van die vliegtuig omkyk en “sjuut” beduie nie. Ek sit in die ry agter
haar en wil my skeer. En was dit nie ‘n gesprek om te hoor nie. Pragtig!
Op Johannesburg kry ons die ander groep en verkas na KLM se
inteken toonbanke by Internasionale vertrekke. Ons moet nog ons instapkaarte
kry vir Amsterdam na Boston wat hulle nie in die Kaap kon uitreik nie. Teen
hierdie tyd het sewe ander van die Tannies Tannie Marie se rolstoel met groot
verlangende oe bekyk en daar word nog ses bestel. Nog lank voor ons deur customs is, staan ek
met twee war jasse en ‘n vliegtuigkussing in my arms, wat van ons groep op die
trollies vergeet het. Wat volg is regtig moeilik om in woorde uit te druk. Ek
onthou ‘n tyd toe ek presies so gevoel het: My baba-sussie Elna het vier
kinders en toe sy nog drie gehad het, het ek een naweek na hulle gekyk toe sy
en Braam hul troudag herdenk het. Ek onthou iewers die Sondagoggend na kerk het
ek my in die toilet bevind en skielik besef, ek het glad nie ‘n noot nie, ek
sit net daar bo-op die toe deksel om een minuut stilte en tyd vir myself te he.
Hier op Johannesburg gaan dit ook so. Hanlie, waarheen nou? Hanlie, hoe laat
waar? Hanlie, waar is X of Y. Hanlie waar ruil ek geld. Hanlie hoekom rook
hulle eers? Hanlie, Hanlie, Hanlie, Hanlie, Hanlie. En ek besef: dit is hoekom
ek saamgekom het. Om hierdie tipe druk van Sherlock af te haal. En ek sal dit
doen en uithou, want dit word waardeer en met baie goeie bedoelens gedoen. Maar
soos ek hier sit en tik, sit ek in die VIP Lounge in Johannesburg en suig aan
‘n glas vrugtesap. Die stilte is oorverdowend heerlik!
Vir almal wat wonder in Piketberg: Retha is ok. Dit is baie
selg dat haar handbagasie gesteel is op Kaapstad Lughawe, maar sy het haar
paspoort en vliegkaartjies en sal deurdruk sonder haar kontaklense. Sy het haar
bril.
Ons klim 23:15 op KLM om 23:55 te vlieg. Na twee baie lang vlugte land ons in Boston. Beide vlugte was heerlik en dit was veral lekker om te sien dat Delta nouselfs in flight wifi gratis het (selfs op Internasionale vlugte). Ek het baie geslaap en voel vars maar kan nie dieselfde se van meeste van die groep nie. Die opwinding was net te veel en die nuwighede het almal besig gehou. Sharing a new song se Lauren kry ons op die lughawe en die bus staan gereed om almal na 'n sentrale punt te neem vanwaar die gasouers hulle sal kom haal. Ek huur 'n motor en bly op my eie in die Red Roof Inn in Woburn. Dit is waar ek nou by hulle ontvangs sit en tik om vir julle op hoogte te hou van wat ons hierdie kant doen.
Ons het toe nie Retha se handbagasie gekry nie. Dit is gesteel en weg. Brenice se tas het nie Boston gehaal nie en sy sal dit eers more kry. Thurston was baie siek op die vlug aan erge maagkrampe. Natuurlik dink die bemanning dadelik Afrika en Ebola. Gelukkig voel hy nou beter. Ons het immers 'n dokter saam met die groep.
Nou groet ek eers. Ek wil nie die gasvryheid van die ontvangstoonbank misbruik nie.
Liefde en groete
Hanlie
No comments:
Post a Comment